Aπό τη στιγμή που είδα την επίγεια θεά Poison Ivy
ντυμένη "διαβολάκι στα χρυσά"
σε εκείνη τη βιτρίνα της Προξ.Κορομηλά
και μέχρι να σακουλιάσω το βινυλιακό αντικείμενο του πόθου
μεσολάβησαν τρία λεπτά της ώρας.
Ο χοντρός τού Billboard είχε τον τρόπο
να ψειρίζει άσχημα το χαρτζιλίκι μας.
"Θέλω αυτό των Cramps, της βιτρίνας".
"Μισό λεπτό".
"Πόσο κάνει;"
"Μισό λεπτό".
"Καινούριος είναι, ε;"
"Ναι".
"Πόσο κάνει;"
"Τρία χιλιάρικα".
"Ορίστε;;;;"
"Τον θες;"
"Έτσι λέω, αλλά τρία χιλιάρικα;"
"Είναι σπάνιος"
"Μα, αφού είναι καινούριος".
"Οι Cramps είναι απαγορευμένοι".
"Πού είναι απαγορευμένοι;"
"Τον θες;"
"Ναι. (Άντε γαμήσου)".
