Inglourious Basterds: Φρεσκαδούρα από τον Quentin Tarantino.

Δύσκολη βραδιά η χθεσινή,
το σκορ πρόκρισης δεν ήρθε
και παρηγορήτρα της ψυχής
το σινεμά που φτιάχνει
σποραδικά είναι η αλήθεια
το φιλαράκι μας (και καλό ΠΑΟΚτσάκι)
ο Κουεντιν από το Σ.Φ.ΠΑΟΚ Knoxville, Tenessee.


"Αυτό πρέπει να είναι το αριστούργημά μου"!!
Ποιος ξέρει, μπορεί και να ναι, παιχταρά μου.
Ασε όμως πρώτα, να δούμε τι θα πει και ο Δανίκας,ε;
(Διαβάστε άφοβα, δεν έχει spoilers).

Κάποτε ο Ταραντίνο ήταν ανεξάρτητος,
πρωτακουσαμε για αυτόν μέσα από το φεστιβάλ τού Σάντανς και το παρθενικό του Reservoir Dogs ενώ,
το Pulp Fiction έσκασε σαν βόμβα εκείνα τα χρόνια
τσίμπησε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και (το σπουδαιότερο)
το Οσκαρ Σεναρίου εκείνης της σεζόν
εξακολουθώντας να μας/με απασχολεί 15 χρόνια μετά,
να το αναλύουμε καρε-καρέ με την παρέα
και να το διυλίζουμε απομνημονεύοντας
και επαναλαμβάνοντας την κάθε εμπνευσμένη του ατάκα.

Πολλά χρόνια και λίγες ταινίες μετά
κάθε εμφάνισή της δουλειάς του
θεωρειται πολυαναμενομένη.
Και ας είναι mainstream.

Ειδικά για αυτό το τελευταίο πόνημα
πόσα πολλά
και αν δεν ειπώθηκαν
και αν δεν γράφτηκαν.
Oχι είναι σπαγγέτι, όχι είναι ριγκατόνι.
Μην είναι combat parody, buddy-movie ή remake των Guns of Navarone;
Παίζει η Καρντινάλε;

Πολεμικό είναι, ιστορικό δεν είναι.
Παραποιεί την ιστορία, μα, είναι μυθοπλασία!
Μυθοπλασία με πρωταγωνιστή τον... Χίτλερ;
Τελειωμενες ιστορίες είναι αυτές!
Γίνονται αυτά τα πράγματα;
Δεν αποφάσισε οριστικά ο πανδαμάτωρ;

Από πάνω τηγάνι,
από κάτω βαμβάκι.
Τι είναι;


Θα το δείτε γιατί είναι Ταραντίνο.
Εαν είστε και fan, ακόμα καλύτερα, θα το καραγουστάρετε.
Γιατί έχει πλοκή,
έχει τους απίστευτα σουρεάλ και trademark μονολόγους/διαλόγους, πρωτότυπους και αληθοφανείς χαρακτήρες,
θα το δείτε καθώς έχει σε τέλεια αναλογία δράση, χιούμορ, βία και αγωνία.
Ακριβώς, τόσο όσο χρειάζεται από το καθένα.

Θα το δείτε για τα δανεικά (και αγύριστα) από οτιδήποτε τον στοιχειώνει στην τράπουλα τού παγκόσμιου σινεμά.
Ανακατεύει, κόβει, μοιράζει, παίζει.
Κερδίζει.

Θα το δείτε για τα inside-jokes του, το συνεχές κλείσιμο τού ματιού στον θεατή.

Και θα θαυμάσετε την ικανότητα του να ανασύρει από την αφάνεια έναν άσημο αυστριακό θεατρικό ηθοποιό και να τού ντύνει μέχρι το πετσί τη στολή ενός από τα μεγαλύτερα και ψαρωτικά τσογλάνια που πέρασαν από τη μεγάλη οθόνη.
Προσωπικά αποτέλεσε μέγα βάλσαμο
για τη χθεσινοβραδυνή πονεμένη μου ψυχή.
Ισως, πάλι, να φταίνε και οι μπύρες.
Ισως απλά να φταίει το οπαδιλίκι.