Φάπες στο σβέρκο.

Σαββατόβραδο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης,
παρέα με τον 8χρονο Μιχάλη,
για κάποιον ανεξήγητο λόγο
εξακολουθώ να χαλαλίζω ετησίως
μία πολύτιμη βόλτα με τον μικρό
στους χώρους της.

Είναι τόσο θλιβερά όλα εκεί μέσα
και ντεμοντέ και κακόγουστα
που κάθε χρονιά ορκίζομαι ότι
αυτή η φορά θα είναι η τελευταία
και κάθε χρόνο θυμάμαι
βρισκόμενος εκεί
την αθέτηση της περσινής υπόσχεσης.

Φέτος, με το έμπα,
σχεδόν όλα τελείωσαν,
επισκεφθήκαμε το πολυβραβευμένο περίπτερο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ
τους αφήκαμε (χαριστικώς) και 40 ευρώ
και μετά το απόλυτο σκότος.

Ενα πράγμα θα σας πω,
και άν θέλετε πιστέψτε το,
ο ένας στους δυο επισκέπτες της ΔΕΘ
κρατούσε σακούλα με το Δικέφαλο,
ούτε ΕΟΜΜΕΧ, ούτε ΠΑΣΕΓΕΣ, ούτε κουραμπιέ Καρβάλης.
Παντού ΠΑΟΚ! (και κατα τ'άλλα... ΔΕΘ).

Highlight η αντίδραση του μικρού Μιχάλη
όταν διερχόμενοι
έξω από το (άδειο από κόζμο) περίπτερο της ιθπανικήθ ΠΑΕ
είχε την έμπνευση να ξετυλίξει μία ασπρόμαυρη σημαία
και να την ανεμίζει στα μούτρα τους.

(Αφού τον επέπληξα για την άκομψη ενέργειά του,
για τον ίδιο ακριβώς λόγο,
τον πήρα σηκωτό να τον κεράσω ένα παγωτό).

Κάποια στιγμή, νύχτωσε,
και αφού παραπονέθηκα στο παιδί
για τα πονεμένα μου πόδια
αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε.

Αφού προσπεράσαμε τον Νομάρχη Θεσσαλονίκης
("μπαμπά, αυτός δεν είναι που έφαγε το γιαούρτι στο κεφάλι;")
διαπιστώσαμε έναν πελώριο σασιρμά
στο χώρο έξω από το Βελλίδειο
που όσο πλησιάζαμε, τόσο μεγάλωνε
ενώ και οι στυλιστικές επιδόσεις κορυφώνονταν
συναντώντας παντού καλοντυμένους (με το νου τους) ανθρώπους.

Υπέθεσα -και έτσι ήταν- ότι κάπου εκεί
θα έβοσκε ο Αντ. Σαμαράς, αρχηγός της Νου & Δου
και είπα στο παιδί να επισπεύσουμε
από το απέναντι πεζοδρόμιο
μήν έχουμε να κάνουμε σλάλομ
ανάμεσα σε ιδρωμένους ανθρώπους
και καλώδια από τα τηλεοπτικά συνεργεία.

Το παιδάκι μουλάρωσε
και ήθελε να δει από κοντά κάποιον επώνυμο
από αυτούς που ήδη βλέπει στο γυαλί
σάμπως πόσους έχει δει
και πόσων από αυτούς το ρόλο έχει καταλάβει

μη σας τα πολυλέω, ενέδωσα,
και στο άκουζμα των χειροκροτημάτων του πλήθους,
πλησιάσαμε, κόντρα στην οπτική της κάμερας
(τα προσέχω αυτά,
μη μας γράψει κανα πλάνο και γίνουμε σούργελο)
και του εφιστούσα την προσοχή,
"να, αγόρι μου, από εδώ κοίτα,
που θα εμφανιστεί το πουλάκι"
να έχει το νου του
να δει τον υπεράνθρωπο της τηλεοπτικής του απάτης.

Παλαμάκια, στριμωξίδι,
ΟΝΝΕΔ-Πρωτοπορία,
γεια σου Πρόεδρε!,
γεια σου γίγαντα!
γεια σου αρχηγέ!,
σε αγαπάμε!
την κακότεχνη σκαλα έξω από το Βελλίδειο,
δεν την κατέβαινε ο Σαμαράς
αλλά ο Κ.Κ. (took my baby away)
o οποίος, ναι! ρε πούστη μου,
γνώριζε την απόλυτη Α-πο-θέ-ω-ση.

Εκπληξη.
Και απορία.

Κι άντε, εγώ καλά, γελούσα μ'όσα διαδραματίζονταν.

Να τον φιλούν, να του βαρούν το ζβέρκο,
αυτός να χαριεντίζεται με κάτι χαζόλογα και ντεμεκιές,
να πασχίζω να μη κατουρηθώ από τη μαλακία-σύννεφο.

Μα, ακόμα έτσι φέρονται τα κομματόσκυλα;


Ο μικρός, όμως;
Ο αγνός, ο αθώος, ο ανυποψίαστος μικρός;

" -Μπαμπά, δεν είναι ο Σαμαράς".
" -Ναι αγόρι μου, άλλος είναι".
" -Ποιος είναι αυτός;"
" -Ο προηγούμενος πρωθυπουργός, ο Καραμανλής".
" -Δεν είναι πολύ χοντρός για πρωθυπουργός;"
"(-Σσσσσς....)" κοινώς: "σκάσε! μας ακούν".
" -Μπαμπά, δεν είναι πολύ χοντρός για πρωθυπουργός;"
" -Δεν είναι χοντρός, αγόρι μου. Η πέτσα του είναι χοντρή".
" -Και τώρα, που δεν είναι πρωθυπουργός, τι δουλειά κάνει;"
" -Μιχάλη, δε πάμε σιγά-σιγά, γιατί έχουμε παρκάρει πολύ μακριά το αυτοκίνητο";



(Για τον Christos αλλά και όλους).