Για τους φίλους που αγαπάω

Καρντάσηδες,

Η σημερινή μέρα φέρνει αναπόφευκτα πολλές και ισχυρές αναμνήσεις.
Κάθε χρόνο του Αγίου Αντωνίου, μαζευόμασταν στο σπίτι και το μυαλό κάνει διαδρομές Σαββατοκύριακο Αγίας Θεοδώρας-Χαλδίας, σε συνάξεις τύπου "demolition party", με τα βυνίλια σε σακούλες (αν όχι σε κουτιά!) να ανεβοκατεβαίνουν στον ανελκυστήρα και να εναλλάσονται στα πικ-άπ (αρχής γενομένης με το ιστορικό μονοφωνικό Garrard του πατέρα μου...). Σε κάποιο από αυτά τα παρτάκια κάποιος έκανε κάποια πρώτα βήματα προσέγγισης μιας συμμαθήτριας ή μιας νεοεμφανιζόμενης κοπέλας στην παρέα, αργότερα μπήκαν και οι κοινωνικο-πολιτικές συζητήσεις. Και βεβαίως, ανανεώναμε το ραντεβού για το επόμενο πάρτι, στου Μαυρίκιου ή στην Μακένζυ Κίγκ, ίσως να μπερδεύω τη σειρά. ("Να κρατάτε τις παιδικές φιλίες, ρε! Αυτές θα σας μείνουν στη ζωή σας", μας προέτρεπε ο κυρ-Γιώργος όταν μας "τρακάριζε" Μακ. Κιγκ και Αγίας Σοφίας γωνία. Νά 'ξερες πόσο δίκιο είχες Γιατρέ...)

Προσπάθησα να κρατήσω το έθιμο αυτό και εδώ στην ξένη χώρα, το κατάφερα αν και οι συνθήκες και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι πολύ διαφορετικές. Βασική διαφορά, οι παρέες...

Ο "διπλανός", μου εύχεται να μην με πιάνει ο νόστος, μάλλον τον απογοήτευσα.
Για τον νόστο ο λόγος, και γι'αυτό απόψε "αφιερώνω εξαιρετικά στους φίλους μου" δύο τραγούδια: τον "Γυάλινο Κόσμο", του Καζαντζίδη (που άκουσα και ένοιωσα περισσότερο τα τραγούδια του όντας εκτός Ελλάδος) και το "Για πού τό 'βαλες καρδιά μου", του Ορφέα Περίδη (κι ας έμελλε τα θραύσματα της φωτοβολίδας του να φωτίζουν από τότε ένα μικρό-κρυφό μου όνειρο).

Και εύχομαι άλλο ένα όνειρο να εκπληρωθεί με τη γέννηση της κόρης μου...