Και τώρα τι κάνουμε χωρίς μπαλίτσα; (Τελικός Champions League 2009)

Συνεχίζουμε και φέτος, την αναφορά μας στον τελικό τού ChL, μόνο που, αν το ποδόσφαιρο ήταν πάντα τόσο (μη) θεαματικό, όσο ήταν το χθεσινό παιχνίδι, μόνο σαν βασιλιάς των σπορ δε θα επιβίωνε, βία-βία καμιά θεσούλα κλητήρα κι αυτή μετά από ξεκοκκάλισμα προσόντων.

Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, που ο τελικός ήταν - σε σχέση με τις προσδοκίες - να μασάς και να φτύνεις, σαν εκείνες τις μοσχαρίσιες μπριζόλες που είχαμε πάρει από κοινού με τον Antonis, πριν πολλά χρόνια στη Διαγώνιο, πασίγνωστη ιστορία, δεν κοιτούσαμε να πάρουμε καμιά γκόμενα από κοινού, το μυαλό μας στις μοσχαρίσιες τό'χαμε, τέτοια μαλακία μάς έδερνε.

Τες πα' (που λέει και ο sskape), βρήκα ένα ωραίο κειμενάκι στο βλόγιο ενός θεσσαλονικέως (βεβαίως) φίλου από την... Αθήνα, όχι τόσο με αφορμή τα διαδραματισθέντα στο Ολύμπικο της Ρώμης, όσο ό,τι προηγήθηκε στα τηλεοπτικά εκράν της πατρίδος, με την εμφάνιση τού μεγάλου (στο measurement αναφέρομαι) Kostas λίγο πριν το εναρκτήριο λάκτισμα τού τελικού.

Σας παραθέτω την τοποθέτηση τού φίλου και ακολούθως την απάντηση τού γράφοντα.

Η μαζορέτα του μεγάλου τελικού
http://tribes.wordpress.com/
27 Μαΐου, 2009 — chumba
Ποιος ήταν αυτός ο κυριούλης με το τσαχπίνικο υφάκι, το ζουμπουρλούδικο μαγουλάκι και τις ατελείωτες ξεκαρδιστικές χειρονομίες που μας διασκέδασε μέχρι να αρχίσει ο μεγάλος τελικός; Αυτός ρε συ, ο κιμπάρης, ο γεννημένος για κουβεντούλα σε τραπέζι που θα είχε παραγγείλει και μεζέ, αν δεν είχε απέναντί του τον ξινό τζιτζιφιόγκο που το έπαιζε μεγάλος δημοσιογράφος.
Τους βλέπαμε έτσι από βαρεμάρα καθώς περιμέναμε με αυπομονησία την αναμέτρηση της Μαν Γιου κόντρα στη Μπάρτσα.

Κάποιοι είπαν πως ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας σε αποκλειστική προεκλογική συνέντευξη με μια από τις υπερτιμημένες ντίβες μεγάλου καναλιού.
Και ότι το κόμμα του, είχε κλείσει τη συγκεκριμένη ζώνη, δηλαδή τη μια ώρα πριν τον τελικό, εδώ και εβδομάδες.
Αποκλείεται.
Δε γίνονται αυτά.
Άντε η ξινή κατά φαντασίαν πριμαντόνα της γκλαμουράτης δημοσιογραφίας, αυτό να το δεχτώ.
Αλλά ο πρωθυπουργός μιας χώρας σε ρόλο μαζορέτας;
Δε γίνονται αυτά, ρε φίλε.


Και η απάντηση τού Μad Daddy (aka chitis):

Κάποια στιγμή πρέπει να μπουν ξεκάθαρα στεγανά μεταξύ των τηλεοπτικών ζωνών.
Είναι ανάγκη για τον τόπο μας.
Για τα παιδιά μας που τα κρατάμε ξύπνια με το ζόρι για να δουν μπαλίτσα.
Δεν μπορεί τού μέγιστου αθλητικού γεγονότος να προηγείται πολιτικού περιεχομένου εκπομπή.
Είναι unfair!

Θα ήτο προτιμότερο να γίνει ενωρίτερα η εμφάνισις της μαζορέτας και να παρεμβληθεί κάποιο αθώο πρόγραμμα για να καταλαγιάσουν τα πνεύματα, μία τσόντα επεισόδιο από το The Woody Woodpecker Show (αχαχαχαααχα!) ή κάποιο ντοκιμαντέρ τύπου ΣΚΑΙ (και απογειώνεται) για την αναπαραγωγή των κολιμπρι.
Να καταλαγιάζουν και τα πάθη, βρε αδελφέ, μας βλέπουν και στα καφενεία.

Στο γκραν φινάλε, η εμφάνιση (πολύ λίγο πριν την πανδαισία των Μέσι και Κριστιάνο Ρ.) τού εν λόγω κυρίου, κρίνεται και ως βλάσφημος, καθώς την τελευταία φορά που επιδόθηκε σε τσαλιμάκια με την ασπρόμαυρη θεά, βρέθηκε κλινήρης με βαρύτατο διάστρεμα, από τραυματισμό άνευ αντιπάλου.

Είναι σαν να προβάλεται συνέντευξη με το έτερον τέρας της ελληνικής πολιτικής σκηνής, λίγο πριν την εκκίνηση τού… ποδηλατικού Γύρου της Γαλλίας.
Δε λέει!