Σύντροφοι Πιλαλίτες Καλησπέρα!
Ξέρω... πάλι θα πείτε πως χάθηκα, η Λουλού κράζει ασταμάτητα... Εμείς ζούμε μία κατάσταση "ευτυχισμένης αϋπνίας" με τις δύο κόρες μας, χώρια τα ζόρια με τη δουλειά.
Αλλά, εκλογές έχουμε σε λίγες ημέρες, και μου λείπει αυτή η από κοντά ενασχόληση, έτσι περιορίζομαι στην από μακρυά παρατήρηση.
Αυτήν την ώρα μιλάει στην Αριστοτέλους ο Γ.Α.Π. Είναι αναπόφευκτο να έρθουν οι μνήμες των συγκεντρώσεων που τις ζήσαμε ο καθένας με τη δική του ένταση, όμως καλό είναι να βλέπουμε μπροστά, όσο πιο ψύχραιμα γίνεται. Δεν θα επιχειρήσω διεξοδική ανάλυση. Θα σας δώσω μόνο την εξέλιξη των συνθημάτων των εκλογών, κατά την δική μου γνώμη. Αυτά τα συνθήματα νομίζω συμπύκνωσαν το βασικό μήνυμα και ζητούμενο από "τον πολύ κόσμο", στις συγκεκριμένες χρονικές-ιστορικές στιγμές:
"Ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά" (1981, 85, 88-89, ακόμη ίσως και το 1993).
Το γνωστό, που έκανε να σείοντα τα παράθυρα της Τσιμισκή και τα μπαλκόνια, να μην πω και οι κερκίδες!...
"Ο Λαός δεν ξεχνά ποιός του πήρε τα λεφτά" (2004, 2007).
Αυτό το άκουσα στη Σαλονίκη, όντας ήδη σε κατάσταση "σόκ" καθώς βίωνα για πρώτη φορά το Φλεβάρη του 2004 τις τεράστιες αλλαγές που είχε φέρει η οχταετία του Κ. Σημίτη. Ο Λαός όμως, ήταν αλάνθαστος για άλλη μια φορά...
"Ο Λαός δεν ξεχνά τα σεμνά και ταπεινά" (2009).
Αυτό, επιτρέψατέ μου να το "προτείνω"...
Αφήνοντας τις δημοσκοπήσεις κατά μέρος, και παρά τα "επικοινωνιακά προτερήματα" του Κ.Κ και τα γλωσσικά σφάλματα του Γ.Α.Π., και σε αυτήν την εκλογή κρίνεται η κυβερνητική παράταξη ΠΡΩΤΑ και μετά οι υπόλοιποι.
Δεν βλέπω πώς είναι δυνατόν να ζητά ο Κ.Κ. τρίτη φορά εντολή διακυβέρνησης με τεκμήριο το μέχρι τώρα έργο των κυβερνήσεών του. Νταβατζήδες που ποτέ δεν τους μάθαμε, Κουμπάροι, Βατοπέδι, υποκλοπές, Ζήμενς, αυξημένα ελλείμματα όλα αυτά δεν έγιναν ούτε επί ΠΑΣΟΚ ούτε από το ΠΑΣΟΚ. Οχι πως δεν έκανε και σωστές επιλογές (ενεργειακές συμφωνίες, ανοίγματα στις τηλεπικοινωνίες, εξωτερική πολιτική με του Σκοπιανούς-ενδεικτικά, κατά τη γνώμη μου).
Αλλά αυτη η απαράδεκτη ατολμία, η αναβλητικότητα, η αναποφασιστικότητα που επέδειξε σε μια σειρά προβλημάτων και κρίσεων, δεν αποτελούν εχέγγυο για να αντιμετωπίσει τα πολύ κρίσιμα προβλήματα στην οικονομία (όπως ο ίδιος διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση).
Ο Γ.Α.Π., μπορεί να μην είναι ο "χαρισματικός" ρήτορας, ο "μπαλκονάτος" ηγέτης και άλλα ανδρεοπαπανδρεϊκά σύνδρομα που του καταλογίζουν... αλλά είναι ο άνθρωπος που έχει ένα στοιχειώδες πρόγραμμα δράσης, μία σύγχρονη (τολμώ να πω "επικαιροποιημένη"...) αντίληψη για το πώς πρέπει να λειτουργεί ένα κράτος, παίρνει ευθύνη για τις επιλογές του, και έχει εμπειρία από κυβερνητικό έργο.
Αντέχουμε να περιμένουμε άλλα 20 χρόνια να τολμήσουμε τις αλλαγές και τις πρωτοβουλίες που μας καίνε σήμερα;
Ας το κρίνει ο καθένας.
Αυτά και πάρα-πάρα-πάρα πολλά άλλα θα σας έλεγα στην κουβέντα με τα ουζάκια την ερχόμενη Κυριακή. Η οποία θα λάβει χώρα, κι εγώ σαν να είμαι εκεί, μαζί σας...
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Ωσεί παρών...
Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009
Αυγουστιάτικο γεύμα στη Ρώμη.
Pranzo di ferragosto (2008).
Το παρακολούθησα σαν Σεπτεμβριανό δείπνο στη Θεσσαλονίκη
αλλά καθόλου δε με χάλασε.
Ούτε καν η βροχή που έπεφτε στον θερινό,
τι να μασήσω τώρα,
τόσα χρόνια μαθημένος στα γήπεδα της υφηλίου!
Εδώ μιλούμε για διαμαντάρα από Ιταλία
no action
μόνο λόγια, σιωπές, συναίσθημα και γκρο-πλαν.
Σε ρυτιδιασμένα πρόσωπα.
Ο Gianni di Gregorio
συνσεναριογράφος και βοηθός σκηνοθέτη στο αξιόλογο περσινό Gommora
είναι εδώ ο άνθρωπος-ορχηστρα.
Και ψήνει, και τηγανίζει και μαγειρεύει!
Εδώ, υπογράφει το σενάριο
σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο ίδιος
με παρτενέρ 4 γηραιές κυρίες
όλες τους ερασιτέχνες
γιαγιάδες της διπλανής πόρτας
όλοι μαζί κλεισμένοι σε ένα διαμέρισμα
δεκαπενταύγουστο στη Ρώμη.
Τι έχουν να πουν;
Τι έχουν να χωρίσουν;
Θα ρωτάς, τι τους ενώνει;
Πίστεψέ με, πολλά!
Και ο μπαγάσας ο Di Gregorio
φτιάχνει μια σχεδόν μεσαίου μήκους ταινία
οριακά γύρω στη μία ωρίτσα διάρκεια
που βράζει, φουσκώνει και δε λασπώνει.
