ΚΑΙ οι άντρες κλαίνε (και διαμαρτυρονται)...

Θα νόμιζε κανεις μερικές φορές ότι όλοι μας στο blog ασχολούμαστε όπως ο skap με βιβλία και σινεμα .
Και με τη δουλειά μας , θα φώναζε (σε γραπτό ,αναγκαστικά, λόγο )o has&tas και ο chit .
Και με τα ερευνητικά μας θα έγραφε ο mgp.
Αλλα η ζωή είναι (και) αλλου , όπως λέει και η σειρά .

Το παρακάτω γράμμα το άκουσα μεσημεριάτικα στο ραδιοΘεσσαλονικη. Τα κορίτσια που το διάβαζαν είπαν οτι θα το βρίσκαμε στο ai2.gr .
Από εκεί , λοιπόν , το ανέσυρα και σας το παραθέτω.
Μην πάει ο νους σας σε συνειρμούς , δεν έχει τέτοιο νόημα η προβολή αυτη.
Οι αλήθειες ζωής που μας διηγείται ο αντρας που μιλάει είναι απλές και το δακρυ ας ρεύσει ελεύθερα . ΚΑΙ οι αντρες κλαίνε ,ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΎΡΟΝΤΑΙ βέβαια..

"Είμαι εκείνος άνδρας που παντρεύτηκε, έκανε ένα κοριτσάκι... τη Μαρία μου και μετά χώρισε. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε. Εγώ έφυγα από το σπίτι . Εγώ εγκατέλειψα γυναίκα και παιδί. Εγώ είμαι ο ένοχος σταυρώστε με.
Δεν βάζει ο νους σας τι έχω ακούσει και δε βάζει ο δικός μου ο νους τι έχει ειπωθεί πίσω από την πλάτη μου.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα... και νομίζω ότι το γνωρίζετε πολύ καλά εσείς και οι γυναίκες και οι άνδρες που ακούν
Δεν θα σας πω τα τετριμμένα και χιλιοειπωμένα ... όταν φεύγει κάποιος δεν φταιει μόνο αυτός που φεύγει ... αυτές είναι κουβέντες για τις μάνες και τις πεθερές.
Θα σας πω απλά ότι έφυγα γιατί αν έμενα θα έσερνα την μιζέρια ενός αποτυχημένου γάμου στις πλάτες μου και στις πλάτες μιας διαλυμένης οικογένειας. Αμα δεν μπορείς να ζήσεις μ’ έναν άνθρωπο δεν αντέχεις ούτε τον ίσκιο του κι αυτό έρχεται και σαρώνει κάθε στιγμή κάθε λεπτό.. και άντε η στιγμή και το λεπτό περνάει .... ολόκληρη η ζωή όμως?
Τι παντρεύτηκα θα μου πείτε? Μη το πείτε . Τι έκανες παιδί τότε? Για τον λόγο που κάνουμε όλοι μας παιδιά. Είναι αυτή η αρχέγονη ασυνείδητη εκτόνωση του εγώ μας. Αφήνουμε απογόνους άρα υπάρχουμε.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου ένοιωσα ότι αγαπώ όλο τον κόσμο. Στην αρχή δεν ήξερα πως να την πιάσω, πως να την αγγίξω, πως να την ακουμπήσω. Μετά γίναμε αυτοκόλλητοι. Εγώ και το κορίτσι μου. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλο παιδί στον κόσμο που να έχει φιληθεί τόσο πολύ από τον γονιό του. Ήμουν ο πιο χαζός από τους χαζούς χαζομπαμπάδες. Όταν ήταν τριών μηνών προσπαθούσα να πείσω τους συγγενείς και τους φίλους ότι μου μιλάει. Καθόμουν πάνω από την κούνια της και προσπαθούσα να συγχρονίσω την αναπνοή μου με την δική της. Σκεφτόμουν πως θα μεγάλωνε , πως θα πήγαινε σχολείο , θα σπούδαζε, θα παντρευόταν και έκανα πρόβες μπροστά στον καθρέφτη πως θα κοιτούσα αυστηρά τον υποψήφιο γαμπρό. Εντελώς ηλίθιος δηλαδή. Όταν άρχισε να συλλαβίζει είπε φυσικά μπαμπά... Θυμάμαι μόνο που όταν την άκουσα έτρεμαν τα γόνατά μου σα να είχε τρέξει μαραθώνιο. Τώρα είναι σχεδόν πέντε και προχθές που γύρισε από τον παιδικό μου πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι η δασκάλα τους ρώτησε τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς και δεν ήξερε τι να πει. Τους είπε όμως ότι δουλεύει τόσο πολύ που κοιμάται το βράδυ στο γραφείο και δεν προλαβαίνει να έρχεται σπίτι . Να σας πω τι έγινε? Τι σημασία έχει? Εδώ σταυρώστε με . Είναι δύο χρόνια που έφυγα από το σπίτι και μετά από εξωφρενικά τραγικές καταστάσεις τώρα μπορώ να πώ ότι ηρέμησαν τα πράγματα . Τώρα τουλάχιστον μπορώ να την βλέπω. Μια φορά στις 15. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί όταν χωρίζεις πρέπει να χωρίσεις και από το παιδί σου? Τι είναι το τίμημα? Η τιμωρία? Η ισόβια κάθειρξη?
Έχω την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα να μεγαλώσω κι εγώ την κόρη μου γιατί είμαι υποχρεωμένος να την βλέπω κάθε 15 για λίγες ώρες. Κάτι ψιλά καλοκαίρι και γιορτές και στα κρυφά πίσω από το σχολικό όταν μπαίνει στον παιδικό.
Θα μου πείτε έτσι έκρινε το δικαστήριο. Αλλά είναι άδικο ρε γαμώτο. Το’ χετε σκεφτεί ποτέ αυτό? Έχω αναλάβει όλα τα έξοδα και με το παραπάνω. Πληρώνω την διατροφή. Ότι έχω και δεν έχω είναι δικό της αλλά αρνούμαι να είμαι ένας μπαμπάς επιταγή. Θέλω να μοιράζομαι τα πάντα. Το ξύπνημά της το γέλιο της τα λογάκια της τα καμώματά της τις γκρίνιες της τις αρρώστιες της τον πυρετό της τα παιχνίδια της τα πάντα. Γι αυτό σας λεω μπείτε στη θέση λίγο του άντρα και για την γιορτή της μητέρας που θέλετε να σας στείλουν τις ιστορίες των μανάδων. Να σας στείλουν και των πατεράδων. Εντάξει το ξέρω πως δεν είμαι παράδειγμα προς μίμηση ... μάλλον προς αποφυγή θα έλεγα . Είμαι όμως ένας πατέρας που....αφήστε το καλύτερα.
Ξυπνάω κάθε μέρα στις έξι και τέταρτο για είμαι πίσω από το σχολικό στις 7 και μισή. Μερικές φορές δεν διακρίνω το κεφαλάκι της. Παρόλα αυτά είμαι ευτυχισμένος γιατί μας χωρίζουν μόλις λίγα μέτρα. Σε λίγες μέρες έχει τα γενέθλιά της και θα σβήσει πέντε κεράκια ...κι εγώ δεν θα είμαι εκεί "

STIEG LARSSON

Eκτος απο το ενδιαφερον μου για το κινηματογραφο διαβαζω και βιβλια.
Να ενημερωσω οτι διαβαζω μονο μυθιστορηματα. Δηλαδη οχι και κατι πολυ σοβαρο. Δεν εχω πολυ χρονο ωστε να αφιερωθω ολοκληρωτικα και με ηρεμια σε σοβαρα φιλοσοφικα ή πολιτικα βιβλια.
Αυτο τον καιρο ξεκινησα την τριλογια Millenium του Σουηδου Stieg Larsson, η οποια αποτελει αστυνομικο, πολιτικο μυθιστορημα.Εκ των προτερων τονιζω οτι το 3ο βιβλιο ακομη δεν το εχω διαβασει. Το 1ο βιβλιο ονομαζεται "Το κοριτσι με το τατουαζ" το οποιο ηταν αρκετα καλο, σαφως ενδιαφερον αλλα οχι κατι το ιδιαιτερο.



Μετα το περας του 1ου βιβλιου κατεβασα σε torrent και την ταινια, σουδικης παραγωγης, η οποια σεβαστηκε σε μεγαλο βαθμο το βιβλιο.

Ομως αυτο που σε κραταει σε μεγαλο ενδιαφερον ειναι σιγουρα το 2ο βιβλιο "Το κοριτσι που επαιζε με τη φωτια" το οποιο ειναι ανεπαναληπτης εναλλαγης δρασης, σκηνων και πλοκης.


Τα δυο παραπανω βιβλια, ξανατονιζω, απευθυνονται σε αυτους που γουσταρουν αστυνομικα μυθιστορηματα.

Ενα πιο σοβαρο βιβλιο, που ασχολειται με Αγιορειτικα θεματα, και μαλιστα πιανουν το θεμα του Βατοπεδιου πριν αυτο εμφανιστει στην επικαιροτητα, ειναι αυτο του Βασιλη Αλεξακη "μ.Χ.". Το βιβλιο καταπιανεται με πολλα "ζεστα" θεματα θρησκειας, Αγιου Ορους, κοινωνιας και οπως καταληγει μια κριτκη που διαβασα για το βιβλιο "Ένα μυθιστόρημα - πρό­κληση που αναδεικνύει το πώς η Ελλάδα είναι δύο Ελλάδες, που δεν έχουν τίποτα κοινό με­ταξύ τους."



Καλη αναγνωση!!!!
Ειδικα το 3ο βιβλιο θα προσφερει ομηρικες μαχες μεταξυ μας

INVICTUS

Η νεα ταινια του πανμεγιστου Clint -Callaghan- Eastwood (πολυαγαπημενου του Chitis) εχει τιτλο INVICTUS και πηρε το ονομα της απο ενα ποιημα του William Ernest Henley, το οποιο αποτελουσε πηγη εμπνευσης για τον Nelson Mandela.

Ο Clint συνεπης, στην τελευταιων χρονων, σκηνοθετικη δουλεια του, ακολουθει υποκωφους διαδρομους επικοινωνιας, σκιαγραφωντας μια συγκεκριμενη χρονικη περιοδο του Νelson Madela, τον οποιον υποδυεται με εκπληκτικο τροπο ο Morgan Freeman.
Eιναι οντως εντυπωσιακος ο τροπος που επελεξε ο σκηνοθετης να προβαλλει την ταινια του, αφου δεν ακολουθει τετριμενα μονοπατια παρ'ολο που το σεναριο του επιτρεπει να ειχε υποβαλλει τους θεατες σε συναισθηματικες εκρηξεις.
Το σεναριο περιλαμβανει τρομερες ατακες που εχουν να κανουν με τον τροπο που οφειλουμε να βλεπουμε πολλες φορες τη ζωη.
Ενα μικρο μειονεκτημα ισως της ταινιας αποτελει η ελλειψη καποιου πολυ δυνατου γεγονοτος με αποτελεσμα η ταινια να κινειται σε προβλεπομενους ρυθμους.
Ξανατονιζω την επιβλητικη ερμηνεια του Morgan Freeman.

υ.γ. Η αδυναμια της συχνης επισκεψης της αιθουσας του κινηματογραφου, αφου η νυχτερινη εξοδος ειναι σπανια και συνεπως προτιμαω την κοινωνικη επαφη μεσω μπαρακιων και εστιατοριων, με οδηγει στη λυση του rapidshare και των torrents. Επομενη ταινια που εχω κατεβασει και ετοιμαζομαι να δω το Up in the air.
[αφαιρέθηκε αναφορά, δες το σχόλιο μου, mgpolitis]

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΝΤΩΝΗ!!!

Να σε χαιρομαστε και να σε χαιρεται η οικογενεια σου!!!
Παντα και μονο υγεια, αντε και λιγο καλη οικονομικη κατασταση.

Αυτο αλλωστε, σαφως και σου χρειαζεται μηπως και φτιαξεις το ιντερνετ σου και δεν χρειαζεται 3-4 μηνες να μας γραψεις κατι.
Σε αυτο το θεμα εισαι το λιγοτερο απαογοητευτικος.

Σου ευχομαι τα καλυτερα για τις γυναικες σου και γρηγορα για μονιμη εγκατασταση στην Greece

Soul Kitchen

Ποδαρικό από τον Φατίχ Ακίν.



Αξιοπρεπέστατη απόπειρα
τού καλού Τούρκου σκηνοθέτη
στο χώρο της ευρωπαικής ποπ κωμωδίας.

Με βασικό ήρωα έναν εξαιρετικά γκαντέμη 'Ελληνα
και όχημα ένα εστιατόριο με... ψυχή, κάπου στη Γερμανία.

Ενταξει, δε θα πιάσεις την κοιλιά σου από τα γέλια,
Φατίχ Ακίν τον λένε,
και όχι Φατίχ Ακιέλ.




Πάντως δε θα βαρεθείς ούτε λεπτό
και θα φύγεις με το ίδιο χαμόγελο
που θα σε συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Εχει πλοκή, καταστάσεις, ανατροπούλες,
υπερβολές με μέτρο,
διαθέτει πολλούς (και διαπλεκόμενους) χαρακτήρες,
ενώ μνημονεύω και κάποια νόστιμα αστειάκια
μέσω του ευρηματικού soundtrack.