Βρέθηκα τις προάλλες σε ένα θέαμα, μια παράσταση από αυτές που ΑΝ την προτείνεις σε άλλους, θα αρχίσουν τα γκουκ-μουκ.
Εκατσα στη θέση μου και περίμενα την έναρξή της, όταν στο ακριβώς μπροστινό μου κάθισμα κάθησε μία σαραντάρα κυρία, της φουρνιάς μας δηλαδή, τόσο γενικά όσο και στην κυριολεξία εαν το κάνουμε πιο συγκεκριμένο και το περιορίσουμε στα όρια τού σχολείου που αποφοιτήσαμε.
Φουρνιά τού '86.
Μία κυρία που όταν ήταν κοριτσάκι, τής είχα (και με είχε) ... ιδιαίτερη αδυναμία και με συγκίνησε το γεγονός οτι την είχα μπροστά μου και - πιστέψτε με - σε πολύ, πολύ βελτιωμένη έκδοση.
Το κοινώς λεγόμενον "γυναικάρα".
Την είδα, την είχα μπροστά μου και ίσως και εκείνη με πρόσεξε (εάν βεβαίως με αναγνώρισε, παίζει και αυτό το ενδεχόμενο) αλλά κανείς δεν μίλησε στον άλλο.
Είχα να τη συναντήσω 22 (ολογράφως: είκοσι δύο) χρόνια.
Αυτό ήταν που με ενόχλησε περισσότερο.
Δεν με πείραξε που δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, εαν υπήρχαν λόγοι θα το είχαμε κάνει όλον αυτόν τον καιρό.
Με χάλασε όμως όταν συνειδητοποίησα το γεγονός πως ανήκω πια στο ηλικιακό γκρουπ που επιτρέπει να έχω να συναντήσω μία από τις παιδικές μου αγάπες, πάνω από δύο δεκαετίες.
http://www.youtube.com/watch?v=TFMeru2subE
Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008
Βρε, πώς περνάει ο καιρός.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
22 χρονια και 18 = 40 .
ποία ήτο η "γυναικάρα" ?????
η Σιμόνη ή η Πειτσίνη??
Πως ξέρεις ότι έχεις πια μεγαλώσει?
Όταν όλοι οι ποδοσφαιριστές που θαυμάζεις είναι μικρότεροι σου!
Πάντως είμαι περίεργος πια είναι αυτή η γυναίκα. Δεν είναι σύνηθες να βλέπεις 40-ρες που είναι καλοστεκούμενες πόσο μάλλον "γυναικάρες". Βέβαια το ίδιο ισχύει και τους σαραντάρηδες δυστυχώς...
και ποια ητο η παρασταση αυτη???
αν επιτρεπεται???
ομολογουμενως αυτο που λεει ο MGP ειναι πραγματικοτητα. πολλες φορες πιανω τον εαυτο μου να λεει "ο ταδε ποδοσφαιριστης καλος αλλα μεγαλος" και ξαφνικα συνειδητοποιω οτι αυτος ειναι 34 ή 35 χρονων.
μπρρρρρρρρρ!!!!
οσο για την μυστηριωδη femme fatale χωρις να εχω καταλαβει, νομιζω οτι ειναι απο αλλο τμημα και πιθανο του 2ου
Η παράσταση ήταν η όπερα "Η απαγωγή από το σεράι" στο Μ.Μ.Θ.
Κι εσύ τίιιι έβλεπες ?
την απαγωγή ? την όπερα ? το σαράι ? ή το "σαραντάρα και ο πρωτάρης " ?
@chitis η παράσταση ήταν Ιταλικά ή Γερμανικά? Πως σου φάνηκε? Προσωπικά μου αρέσουν οι περισσότερο "σκοτεινές" ιστορίες στην όπερα.
Δυστυχώς, στην πόλη που ζούμε, δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιλέξουμε το... βαθμό φωτεινότητας και αυτό καθώς όλο κι όλο ανεβαίνουν δύο-τρεις παραγωγές ετησίως.
Οι στίχοι ήταν στα γερμανικά, ενώ η ιδιαιτερότητα της παράστασης ήταν οι ενδιάμεσοι διάλογοι σε μορφή πρόζας που αποδόθηκαν (για πρώτη φορά σε παραγωγή του Μ.Μ.Θ.) στα ελληνικά.
Είναι κάτι το οποίο δεν το γνώριζα και αρχικά με ξένισε.
Αργότερα, διάβασα κάπου οτι για το συγκεκριμένο έργο επιχειρείται κατά κόρον, και αποδίδονται στην τοπική γλώσσα που φιλοξενεί την παράσταση.
Ηταν μια καλή παραγωγή που με ευχαρίστησε.
http://www.tch.gr/Greek/Events/All%20Events/2008B/Serail/Serail.htm
Χαίρομε να ακούω ότι ανεβαίνουν καλές παραστάσεις στο ΜΜΘ. Ειδικά η όπερα είναι ίσως η πιο πολύπλοκη και απαιτητική οπότε διπλά 'μπράβο' στους συντελεστές. Παρενθετικά, νομίζω ότι είναι καιρός να ανανεώσουν κάπως το site στο ΜΜΘ γιατί η αισθητική και εργονομία του παραπέμπουν στην λίθινη εποχή.
Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και σου θυμίζουν τα περασμενα ...,
που έλεγε και το τραγούδι.
Ισως θα βρείτε άστοχο αλλά θέλω να σας δείξω τη light σημερινή ζωή με έναν τρόπο...
Το παρακάτω είναι ένα παλιό ποίημα που έγινε και τραγούδι . Γεμάτο ζωή , συναίσθημα και ανοιχτή καρδιά .
Έβραζε το κύμα του γαρμπή
είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη
γύρισες και μου 'πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει
Κούλικο στο στήθος σου τατού
που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει
είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού
Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό
Το Άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου
μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου
να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά
άλλοτε απ' τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα
με του καπετάνιου τη μιγάδα
μάθημα πορείας νυχτερινό
Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψες σαν φάρου αναλαμπή
Κάτω στις ακτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι
τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και το ωραίο γλυκό της Κυριακής
Κάτι από τη σύγχρονη ζωή , είπατε?
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
@has "Ισως θα βρείτε άστοχο αλλά θέλω να σας δείξω τη light σημερινή ζωή με έναν τρόπο..." ενδιαφέρον αλλά ΕΝΤΕΛΩΣ off-topic. Κάνε νέο post καλύτερα ολοκληρώνοντας κάπως τις σκέψεις σου για να σου πω γιατί διαφωνώ!
Ίσως έπεσε βαρύ , αλλά κολλούσε στο θέμα "αναμνήσεις" που έμμεσα έθεσε ο Νίκ παραβάλλοντας τη νεανική εικόνα του 86 .
Το light πηγαίνει στο ότι όπως πόλλές φορές έχουμε συζητήσει κατ ιδίαν μεταξύ μας , ο χρόνος δεν μας φτάνει ποτέ , όλα γίνονται στο φτερό και εγώ (τουλάχιστον )κάποιες φορες νιώθω ότι θα φτάσω στα 60(αν) και δεν θα έχω κάνει λόγω ταχύτητας πολλά ωραία πράγματα που θα ήθελα ...
Σορρυ για το ποστ ,νο τιμε μορε...
κατι το Light, κατι η οπερα, κατι οι σκοτεινες ιστοριες, ξεχασαμε το κουτσομπολιστικο του topic
To topic μου δεν είχε κουτσομπολίστικη (προ)διάθεση.
Ισα-ισα, το αντίθετο κιόλας!
Εαν επιθυμείτε κουτσομπολιό δείτε και την επόμενη δημοσίευσή μου.
ναι αλλα το κοριτσακι ακομη παραμενει διχως ονοματεπωνυμο.....
τουλαχιστον για τους εκτος του μυαλου σου
Δημοσίευση σχολίου