Image by craig1black via Flickr
Με αφορμή
το άρθρο του Καρπετόπουλου και τα άλλα σχετικά σχόλια στο post του Slumdog Millionaire μου φάνηκε χρήσιμο να ανοίξω ένα ξεχωριστό thread για το θέμα του που πηγαίνει ο κινηματογράφος. Διαφωνώ ουσιαστικά με τον Καρπετόπουλο. Μπερδεύει τον κινηματογράφο με έννοιες τελείως περιφερειακές του μέσου όπως "
το σινεμά δεν είναι μοναχική υπόθεση, είναι συλλογική απόλαυση. Κοινωνία". Ναι, είναι και αυτό, αλλά η τεχνολογία της εποχής το ανάγκασε να γίνει "κοινωνικό". Η τέχνη του κινηματογράφου δεν είναι μόνο "σινεμά", αυτό είναι ένα όλο και λιγότερο δημοφιλές κανάλι που μοιράζεται στον κόσμο. Τώρα που οι μηχανές προβολής δεν είναι πανάκριβες και ο κάθε ένας μπορεί να έχει αξιοπρεπέστατη κινηματογραφική εμπειρία στο σπίτι του (απο καθαρά τεχνολογική άποψη) το "σινεμά" πρέπει να γίνει redefined. Η γνώμη μου είναι ότι σε λίγα χρόνια θα μπούμε στην εποχή του home-cinema on demand με αποτέλεσμα να μειωθούν οι αίθουσες μαζικής προβολής, formerly known as cinemas.
Το διαδίκτυο ενώνει ανθρώπους, ιδέες, κάνει την δυνατή δημιουργία κοινοτήτων και γενικά είναι ένα empowering medium που έχει δώσει άλλη μορφή στον τρόπο που βιώνουμε όλα τα performing arts. Σαν κανάλι που μεταφέρει pixels έχει φυσικά αλλάξει το τοπίο και στον κινηματογράφο. Έτσι η έννοια της "ταινίας" πλέον μπορεί να είναι μια δημιουργία που περνάει μόνο από το internet για να φτάσει στον κόσμο και υπάρχουν πολλοί δημιουργοί που μοιράζουν έτσι τα έργα τους, σαν νόμιμα, open source downloads. Τίποτα δεν είναι πια μόνο αυτό που ήταν, ο κόσμος αλλάζει απλά ζούμε μια εποχή που μετά από χρόνια στασιμότητας επανακαθορίζει τα όρια του εφικτού και έτσι βάζει αναγκαστικά σε μια νέα πραγματικότητα όλες τις παραδοσιακές βιομηχανίες του εφήμερου (μουσική, κινηματογράφος, εφημερίδες και συναφή)
![Reblog this post [with Zemanta]](http://img.zemanta.com/reblog_e.png?x-id=96ec232e-ae09-4273-88d9-538795a25c70)
10 σχόλια:
MGP εχεις δικιο απο την πλευρα της τεχνολογιας. Σαφως και τεχνολογικα, η αποδοση ηχου, εικονας εχει ξεφυγει και φυσικα φτανει σε ακρως ικανποιητικα επιπεδα.
Φυσικα και εχεις και αλλα πλεονεκτηματα : ξεχνας θορυβους απο πατατακια, κινητα και ομιλιες των απο πισω σου, μπορεις να πατησεις το stop για ενα ψιλο ή χοντρο στην τουαλετα, για να απαντησεις στο τηλεφωνο, για να τρεξεις στο παιδι σου που πιθανον ξυπναει, για να ψησεις ενα τοστακι κ.ο.κ.
Βεβαια χανεις την πιθανοτητα με το τελος της ταινιας να πας να πιεις ενα ποτακι και να αναλυσεις την ταινια με φιλους σου, δεν βλεπεις ολοκληρη την ταινια και συνεπως χανεις το πλεονεκτημα να δεις μια ταινια εν μεσω συναισθηματων που σου δημιουργει.
Εχεις σκεφτει ποτε που οδηγει αυτη η εξελιξη????
Η ολοενα και μεγαλυτερη εξαρτηση της κοινωνικοτητας μας απο το ρημαδι τον υπολογιστη, εγω θεωρω οτι δεν ειναι καλο σημαδι για τις διαπροσωπικες μας σχεσεις και για την επικοινωνια μας.
Παρόλο που ολη την ημερα δουλευω σε Pc, παρ'ολο που παιζω και On-line παιχνιδι, παρ'ολο που συμμετεχω σε 2-3 forum και φυσικα και σε αυτο το blog, δεν σταματαω να πιστευω οτι η ζωη ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και οχι στα facebook, forums και οπουδηποτε αλλου.
Ολα οσα λες mgp πρακτικα εχεις δικιο, αλλα ελω να δω πως θα διαχειριστουμε σε πολυ λιγα χρονια εσεις και σε λιγο περισσοτερα εγω, τον εθισμο που θα εχουν τα παιδια μας με το διαδικτυο.
Ηδη εχω γνωστους (οχι φιλους) που εχουν 12-15 χρονων παιδια και ειναι ολη μερα στα chats και με το που μπαινουν σπιτι καθονται στο Pc.
Σαφως και εγω μπηκα στον πειρασμο του torrent, δυστυχως για τον chitis, και το Gran torino θα το δω στο σπιτι (αλλα οχι στo pc), αλλα απλα με αναγκαζουν οι συνθηκες και το κανω, και δεν γουσταρω που το κανω.
"δεν σταματαω να πιστευω οτι η ζωη ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ και οχι στα facebook, forums και οπουδηποτε αλλου"
Γενικά συμφωνώ με τα όσα λες, ειδικά για το ότι η ζωή είναι για τους παρόντες, όπως εκφράζεται και από αυτό που σχολίασες παραπάνω. Δύσκολο και σύνθετο ζήτημα... καμιά φορά αυτό που με μπερδεύει περισσότερο είναι το πως ορίζει κανείς το "ζωή", τι ακριβώς σημαίνει για τον καθένα αυτό το "η ζωή". Θέμα για alcohol-driven discussions anyway ;-)
Το παρακάτω είναι ένα αρθρο που νομίζω ότι αξίζει κάποιος να διαβάσει για να σκεφτεί λίγο περισσότερο την εξέλιξη όχι μόνο της τεχνολογίας αλλά και της ανθρώπινης συμπεριφοράς , συνέχεια της οποίας είναι και ο τρόπος ζωής , ακόμη και του να δεις ένα έργο στο σινεμα ή στο dvd ...
Το έγραψε ένας Αγγλος καθηγητής πανεπιστημίου και το διάβασα κάπου και εγω..
Αξίζει .
"Τι είναι πρόοδος;
Ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης έθετε για καιρό το ερώτημα και η τρέχουσα κρίση καθιστά επιτακτικό να απαντήσουμε. Σύμφωνα με τον αγγλοσαξωνικό Διαφωτισμό, πρόοδος σημαίνει μείωση της αθλιότητας και μεγέθυνση της ευτυχίας. Δεν σημαίνει δημιουργία πλούτου ή καινοτομία, που αποτελούν ενίοτε χρήσιμα εργαλεία αλλά ποτέ τον τελικό σκοπό. Συνεπώς πρέπει να εγκαταλείψουμε τη λατρεία του χρήματος και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με περισσότερη ανθρωπιά και με κριτήριο την ποιότητα της ανθρώπινης εμπειρίας. Υπό τον όρο ότι πληρωνόμαστε ανάλογα με την παραγωγικότητά μας, μπορούμε να επιλέξουμε οποιονδήποτε τρόπο ζωής είναι καλύτερος για την ποιότητα της ζωής μας.
Τι μπορεί να ενέχει αυτό; Η αφετηρία είναι ότι παρά τη δημιουργία τεράστιου πλούτου, η ευτυχία δεν μεγεθύνθηκε από τη δεκαετία του 1950 στις ΗΠΑ ή τη Μεγάλη Βρετανία ή (για μικρότερη χρονική περίοδο) στη Δυτική Γερμανία. Κανένας ερευνητής δεν τα αμφισβητεί αυτά. Η επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης, συνεπώς, δεν αποτελεί στόχο για τον οποίο πρέπει να κάνουμε μεγάλες θυσίες. Ιδίως, δεν πρέπει να θυσιάσουμε τη σημαντικότερη πηγή ευτυχίας που είναι η ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων – στο σπίτι, στην εργασία, στην κοινότητα. Θυσιάσαμε πάρα πολλά εξ αυτών στο όνομα της ενίσχυσης της αποδοτικότητας και της παραγωγικότητας.
Προ πάντων θυσιάσαμε τις αξίες μας. Στη δεκαετία του 1960, το 60 % των ενηλίκων έλεγαν ότι πίστευαν «πως μπορούν να εμπιστεύονται τους περισσότερους ανθρώπους». Σήμερα, το λέει μόλις το 30%, και στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ. Η πτώση στην εμπιστοσύνη προς την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι σαφής στον τραπεζικό τομέα, αλλά μπορούμε επίσης να την αναγνωρίσουμε στην οικογενειακή ζωή (περισσότερες ρήξεις), στις παρέες (λιγότεροι φίλοι για να εμπιστευθείς), στον εργασιακό χώρο (αυξημένος ανταγωνισμός μεταξύ των συναδέλφων).
Αντιμετωπίζουμε όλο και περισσότερο το ιδιωτικό συμφέρον ως το μοναδικό κίνητρο στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα άτομα ως τον τρόπο να βγάλουμε τα περισσότερα από αυτά. Αυτό συχνά είναι αντιπαραγωγικό και δεν παράγει έναν ευτυχή εργασιακό χώρο, αφού ο ανταγωνισμός για την κοινωνική θέση είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αποτελέσματος. Χρειαζόμαστε αντ΄ αυτού μια κοινωνία που να βασίζεται σε δράσεις θετικού αποτελέσματος. Οι άνθρωποι είναι ένα μίγμα εγωισμού και αυταπάρνησης, αλλά γενικά νιώθουν καλύτερα όταν εργάζονται βοηθώντας ο ένας τον άλλον παρά συντρίβοντας ο ένας τον άλλον.
Η κοινωνία μας έχει γίνει άκρως ατομικιστική, έχει υπερβολικό ανταγωνισμό και όχι αρκετούς κοινούς στόχους. Ειδωλοποιούμε την επιτυχία και την κοινωνική θέση και υπονομεύουμε έτσι τον αμοιβαίο σεβασμό μας. Αλλά υπάρχουν χώρες που διαφέρουν ως προς αυτό, και οι Σκανδιναβοί πέτυχαν να συνδυάσουν την αποτελεσματική οικονομία με πολύ μεγαλύτερη ισότητα και αμοιβαίο σεβασμό. Έχουν τα μέγιστα επίπεδα εμπιστοσύνης και ευτυχίας από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο.
Για να χτίσουμε μια κοινωνία που να βασίζεται στην εμπιστοσύνη πρέπει να αρχίσουμε από το σχολείο, εάν όχι νωρίτερα. Τα παιδιά πρέπει να διδαχτούν ότι η ευγενέστερη ζωή είναι αυτή που παράγει τη λιγότερη δυστυχία και την περισσότερη ευτυχία για τον κόσμο. Αυτός ο κανόνας πρέπει να εφαρμοστεί επίσης στις επιχειρήσεις και την επαγγελματική ζωή. Οι άνθρωποι θα πρέπει να κάνουν δουλειές που είναι χρήσιμες στην κοινωνία και όχι μόνο για τα κέρδη. Και όλα τα επαγγέλματα – συμπεριλαμβανομένης της δημοσιογραφίας, της διαφήμισης και των επιχειρήσεων – πρέπει να έχουν έναν ξεκάθαρο, επαγγελματικό, ηθικό κώδικα που θα απαιτείται να τηρούν τα μέλη τους. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι γιατροί αποτελούν τη πιο σεβαστή επαγγελματική ομάδα στην κοινωνία μας – επειδή έχουν έναν κώδικα που είναι υποχρεωτικός και που ο καθένας τους τον γνωρίζει.
Χρειαζόμαστε συνεπώς μια στροφή μακριά από τον άκρατο ατομικισμό και προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της κοινωνικής ευθύνης. Είναι πιθανή η αντιστροφή ενός πολιτιστικού ρεύματος κατά αυτόν τον τρόπο; Έχει συμβεί και παλιότερα, στον πρώιμο 19ου αιώνα. Για τα ακόλουθα 150 χρόνια είχαμε ενίσχυση της κοινωνικής ευθύνης, που τη διαδέχτηκε η πτώση της στα επόμενα 50. Ένα ρεύμα μπορεί να αλλάξει και συχνά είναι στους κακούς καιρούς (όπως ήταν η δεκαετία του 1930 στη Σκανδιναβία) που οι άνθρωποι αποφασίζουν να επιδιώξουν έναν πιο συνεργατικό τρόπο ζωής.
Έχω γράψει ένα βιβλίο για το πώς μπορεί να γίνει αυτό και θα αναφέρω εδώ μόνον τρία του σημεία. Πρώτον, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το σχολικό σύστημα για να προωθήσουμε ένα καλύτερο αξιακό σύστημα. Δεύτερον, οι ενήλικοι πρέπει να επανεκτιμήσουν τις προτεραιότητές τους ως προς το τι είναι σημαντικό. Τα πρόσφατα γεγονότα ίσως το ενθαρρύνουν αυτό και η σύγχρονη έρευνα για την ευτυχία μπορεί να προτείνει απαντήσεις. Τρίτον, οι οικονομολόγοι πρέπει να υιοθετήσουν πιο ρεαλιστικά πρότυπα για το τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχείς και τι κάνει τις αγορές να λειτουργούν.
Τρεις ιδέες που διδάσκονται στις επιχειρηματικές σπουδές πρέπει να επανεξεταστούν ως προς πολλά τους σημεία. Η μία είναι η θεωρία των «αποδοτικών κεφαλαιαγορών», που τώρα σαφώς έχει χάσει την αξιοπιστία της. Η δεύτερη είναι η θεωρία των κινήτρων, η οποία λέει ότι οι διαχειριστές αποδίδουν καλύτερα αν τους παρέχονται πολύ ισχυρά οικονομικά κίνητρα ώστε να υπερβαίνουν τα προσωπικά τους συμφέροντα και να τα ευθυγραμμίζουν με εκείνα του κυρίου (των μετόχων, της επιχείρησης, του όποιου εντολοδόχου). Αυτό έχει οδηγήσει στην υπερβολική σύνδεση της αμοιβής με την απόδοση, και αφενός έχει υπονομεύσει το κίνητρο να κάνεις καλά τη δουλειά σου και αφετέρου έχει εισάγει περιττές εντάσεις ανάμεσα στους συναδέλφους. Τέλος, υπάρχει και η μάτσο φιλοσοφία της «διαρκούς αλλαγής», που προωθείται από συμβουλευτικές επιχειρήσεις οι οποίες κοιτάζουν μόνο το συμφέρον τους, και που δεν λαμβάνει υπόψη της τη θεμελιακή ανθρώπινη ανάγκη για σταθερότητα – στο όνομα κερδών αποδοτικότητας που συχνά δεν πραγματοποιούνται.
Δεν θέλουμε κομμουνισμό – όπως δείχνει η έρευνα, οι κομμουνιστικές χώρες υπήρξαν οι λιγότερο ευτυχείς στον κόσμο και είχαν επίσης μη αποδοτικές οικονομίες. Χρειαζόμαστε έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό, που θα βασίζεται όχι μόνο στην καλύτερη ρύθμιση αλλά και στις καλύτερες αξίες.
Οι αξίες μετρούν και επηρεάζονται από τις θεωρίες μας. Δεν χρειαζόμαστε μια κοινωνία βασισμένη στον δαρβίνειο ανταγωνισμό μεταξύ των ατόμων. Πέρα από την επιβίωση, η καλύτερη εμπειρία που μια κοινωνία μπορεί να προσφέρει είναι το συναίσθημα ότι άλλοι άνθρωποι είναι στο πλευρό σου. Αυτόν τον τύπο καπιταλισμού θέλουμε.
Ο Λόρδος Layard είναι στο London School of Economics Center for Economic Performance. Έχει γράψει το βιβλίο «Happiness» (2005) και είναι συν-συγγραφέας του «A Good Childhood» (2009).
Σκα , ξέρω οτι θα με κατηγορήσεις για μακρυναρια αλλά ελπιζω να σας αρεσε...
παρεπιπτόντως ρε MGP , όλα στο internet δεεεεν τα δείχνουμε....
@has-tas ?? δεν κατάλαβα τίποτα από το σχόλιο σου, για δωσε λεπτομέρειες...
εννοούσα τις φωτο από τo σπίτι σου (τηλεοράσεις κλπ).
Καλό είναι μια που υπάρχει κοινή ιντερνετική θέα μάλλον να αποφεύγονται ...
με έκανες και γέλασα Θέμη. Φυσικά και δεν είναι το σπίτι μου στην φωτό, υπάρχει link κάτω για το Flickr account από όπου και προέρχεται. Ποτέ δεν είχαμε τηλεόραση στο σπίτι τα τελευταία 15 χρόνια :)
"Ειδωλοποιούμε την επιτυχία και την κοινωνική θέση και υπονομεύουμε έτσι τον αμοιβαίο σεβασμό μας"
"Πέρα από την επιβίωση, η καλύτερη εμπειρία που μια κοινωνία μπορεί να προσφέρει είναι το συναίσθημα ότι άλλοι άνθρωποι είναι στο πλευρό σου."
πολυ καλο το αρθρο, αν και ιδεατο, ξεχωρισα τις 2 παραπανω αποψεις.
Τα παρακάτω είναι τα σχόλια μου από το twitter όταν διάβασα το άρθρο του L. στους FT.com http://bit.ly/FkgYW "we also do not need a new era of moralist and new high priest;btw Layard misfires in the closing remark on Darwinian competition Darwinian evolution by natural selection does *not* apply to individuals nor societies; Layard should better read his Dawkins" Γενικά έχω πολλά "ναι μεν αλλά" με τον Layard kai ta pursuit of happiness theories toy
has-tas είπε...
παρεπιπτόντως ρε MGP , όλα στο internet δεεεεν τα δείχνουμε....
(εννοείς: "παρεμπιπτόντως").
Δημοσίευση σχολίου