Θέλει πολύ μεγάλα κάκαλα για να κινηματογραφήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα στο νεκροκρέβατό του.
Και ο Κλιντ Ιστγουντ όπως φαίνεται τα διαθέτει.
Πολύ περισσότερο, που πορεύεται προς τα ογδόντα του, και μοιάζει να ειρωνεύεται το ίδιο του το βιολογικό Τέλος.
Οι φήμες λένε ότι, ο Ιστγουντ τερματίζει με το Gran Torino την καριέρα του μπροστά από τις κάμερες, είναι η τελευταία ερμηνεία του ως ηθοποιός και φαίνεται πως, μέσα απο αυτήν, αποφασίζει να λύσει και να ξανασυναρμολογήσει όλους μαζί σε έναν, τους βασικούς ρόλους της σημαντικής καριέρας του.
Αποδομεί στην κυριολεξία, διαλύει τον macho (και πολύ dirty) επιθεωρητή Harry Callahan, ξαναθυμάται την ανωνυμία και την αφοπλιστική ταπεινότητα τού "κανένα" από τα σπαγγέτι-γουέστερν, επιστρέφει στην ευαισθησία τού Ρόμπερτ από τις "Γέφυρες τού Μάντισον" καταλήγοντας στον ουμανισμό του coach-Frankie τού "Million Dollar Baby".
Eίναι συγκλονιστικός.
Είναι η φωνή τού μέσου σκεπτόμενου Αμερικάνου.
Η φωνή τού βετεράνου, τού ξεχασμένου, τού απόμαχου Ανθρώπου.
Με άξονα μια αντιρατσιστική ιστορία καθημερινού έως και δια βίου συντηρητισμού και ξενοφοβίας (καλλιτεχνικός μετανάστης στην Cinecitta και ο ίδιος, στα '60s) και με πολύ απλά λόγια υφαίνει (sic) μια αυτοπαρωδική ταινιάρα που τα λέει όλα για όλους.
Στις μέρες μας, που oι αυτοκινητοβιομηχανίες τού Detroit καταρρέουν, συμπαρασύροντας όλο το αμερικάνικο και παγκόσμιο όνειρο, μία κουκλίστικη Gran Torino τού '72 (φτιαγμένη και καλοσυντηρημένη από τα κάποτε φονικά χέρια τού σημερινού δύστροπου ιδιοκτήτη της) γίνεται αντικείμενο πόθου, με διαφορετικό τρόπο, από έναν σωρό διαφορετικούς χαρακτήρες.
Ο Ιστγουντ κυριολεκτικά φτύνει αίμα, θυσιάζεται, σταυρώνεται και λυτρώνεται για όλους εμάς τούς κινηματογραφικούς... κιτρινιάρηδες.
.
Ενας πολύ μεγάλος και μεστός δημιουργός.
Να τον έχει ο Θεός καλά.
Τα χουμε ανάγκη αυτά τα σοφά γερόντια.
8 σχόλια:
Chitis...νομίζω ότι το ταλέντο σου πάει χαμένο...θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι στο Εξώστη...
Όπως και να έχει σε ευχαριστούμε για την ενημέρωση...
για την τρομερη ικανοτητα του chitis στο γραπτο λογο, τα εχουμε πει πολλες φορες.
ομολογουμενως το σημερινο του αρθρο ειναι αξεπεραστο, πιθανον και για τον ιδιο...
εχεις χαρισμα ρε φιλε....
Ευχαριστώ για τα καλά και υπερβολικά σας λόγια.
Θα ήθελα τη γνώμη σας, αφού δείτε την ταινία (σε σκοτεινή αίθουσα, εννοείται, sskape...)
Nik οι κριτικές σου και ο τρόπος που προσπαθείς να μας μεταδώσεις την ταινία ,μας βάζουν μέσα στην "σκοτεινή αίθουσα" υποχρεωτικά...
Θα μπορούσες άνετα να έχεις τον δικό σου χώρο σε εφημερίδα ή ανάλογο περιοδικό.Εγώ προσωπικά ενημερώνομαι από το blog μας για τα κινηματογραφικά (και όχι μόνο) δρώμενα, οπότε συνέχισε ακάθεκτος.
Περισσότερα σε φωτεινή αίθουσα ουζομεζεδοπωλείου!
Φιλιά σε όλους
Απίστευτο!
Βλέπουν καλά τα ματάκια μου ή έπαθα εκείνη τη βλάβη για την οποία όλοι με προετοίμαζαν λόγω τής ενασχόλησής μου καθημερινώς και επί πολλής ώρας με τον υπολογιστή;
Διαβάζω σωστά ή κάμνω λάθος;
Ας μιλήσει κάποιος, τέλος πάντων!
(ξεσπά σε λυγμούς).
ωραίο post @chitis, μέχρι και τους "νεκρούς" ανασταίνει στα ιστολόγια :-)
η εμφανιση του "ασωτου υιου" επιβεβαιωνουν με τον καλυτερο τροπο τα σχολια μου και του christos για το ταλεντο του chitis.
οποτε φιλε chiti ασε τις μετριοφροσυνες, και συνεχισε μηπως αρχισει και γραφει και η αντουανετα
chitis δυστυχως δεν ακολουθησα τις συμβουλες σου και την ταινια την ειδα στη σκοτεινη αιθουσα του σαλονιου μου.
H ατμοσφαιρα της ταινιας μου θυμισε παλιοτερες ταινιες του clint, οπως το Blood work και το True Crime.
H κριτικη σου οτι ο Clint αποδομει τον Dirty Harry αλλα και τους υπολοιπους χαρακτηρες του ειναι πολυ επιτυχημενη και προφανης.
Σαφως και τα θεματα που προσεγγιζει ειναι παρα πολλα και ενδεικτικα του κλιματος της μεσης Αμερικανικης κοινωνιας.
Δεν πιστευω οτι εφτασε στα επιπεδα του Million Dollar Baby και στις δυο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ του ταινιες για την Ιβοτζιμα, αλλα σαφως και ειναι πολυ καλη.
Δημοσίευση σχολίου