Είδαμε χθες (με την Α.) την παράσταση της Άννας Βαγενά πάνω στο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη "Το γάλα". Καλή αλλά βαριά και φλύαρη, με πλατειασμούς και ψυχαναλυτικές αμπελοφιλοσοφίες προπτυχιακού επιπέδου. Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα, περιληπτικά από τον παραπάνω σύνδεσμο:
«Το γάλα» είναι η ιστορία μιας μητέρας μετανάστριας από την πρώην Σοβιετική Ένωση, με δύο γιούς, ο ένας εκ των οποίων πάσχει από σχιζοφρένεια, οι οποίοι προσπαθούν να προσαρμοσθούν και να επιβιώσουν στην Ελλάδα.Ουσιαστικά όλα τα ωραία είναι οι ερμηνείες και η δραματουργία, η παρουσίαση δηλαδή του θεατρικού δρώμενου στην σκηνή, ο ρυθμός και γενικά η αίσθηση της παράστασης (μοναδική παραφωνία η Λαρισινή προφορά της Βαγενά). Το σενάριο πάει από το αρκετά καλό στο παιδαριώδες, με καλά σημεία να είναι όσα αναφέρονται στην ενσωμάτωση των μεταναστών στην Ελλάδα, στην εικόνα της πατρίδας που σχηματίζουν και στην ανάγκη επιβεβαίωσης και ένταξης, στοιχεία που δίνονται με χιούμορ και ευαισθησία. Η παρουσίαση και ανάλυσης της ψυχασθένειας του μικρού αδερφού όμως είναι μια παραφωνία και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί διαφορετικά στο έργο. Κρατήστε πάντως το όνομα του συγγραφέα στην μνήμη γιατί μου φαίνεται πως θα δούμε ωραία πράγματα από αυτόν.
Η απόγνωση της μάνας και ο ψυχικός σπαραγμός της για την ασθένεια του μικρού της γιου, παράλληλα με το φόβο, που προέρχεται από τον κοινωνικό ρατσισμό του περιβάλλοντός της, παρουσιάζονται με σπαρακτικό τρόπο.
Η βία διαδέχεται και εναλλάσσεται με την τρυφερότητα, η ένταση με τη γαλήνη, η απελπισία με την ελπίδα, το όνειρο με τον εφιάλτη, η πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση, και αντιστρόφως.
5 σχόλια:
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα με τον MgP.
Είναι βαριά και φλύαρη παράσταση, είναι όμως καλή παράσταση.
Με τα πολλά θέματα που θίγει αναπόφευκτα είναι βαριά. Και αν θέλει να εμβαθύνει μέσα στα στενά χρονικά περιθώρια της δίωρης παράστασης, ε, πρέπει να είναι και κομματάκι φλύαρη.
Σημασία έχει, οτι δεν βαριέσαι στιγμή και αυτό οφείλεται πρωτίστως στο πολύ ζουμερό και φρέσκο έργο τού Κατσικονούρη αλλά και στις ερμηνείες ειδικότερα των 2 αδελφών (Στέφανος Κοσμίδης, Δημήτρης Πατσής).
Εκανα και εγώ την ίδια σκέψη για την ερμηνεία και ειδικότερα την προφορά τής, σκηνοθέτιδας τής παράστασης, Άννας Βαγενά που μού θυμίζει, κάθε φορά που την βλέπω, τον ρόλο της σαν "Βαγγελίτσα" στα χρόνια τού Θεσσαλικού Θεάτρου.
Πολύ εύστοχη και λειτουργική η σκηνογραφία και η ενσωμάτωση φυσικών στοιχείων τής "πατρίδας" στο χώρο τού δωματίου όπου διαδραματίζεται όλο το έργο.
Είναι ιδέα τής ίδιας τής Βαγενά που λαμβάνει και το σχετικό credit.
@chitis έχεις δει το caveman? Εάν ναι, γράψε ένα μικρό σχόλιο, σκέφτομαι να το δούμε.
Αν και δεν μου πεφτει λόγος , το είδα εγώ .
Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια σύγχρονη παράσταση, με 1(σολο) ηθοποιό που θέλει μας "θυμίσει" το διαφορετικό ρόλο του άντρα και της γυναίκας στη σημερινή ζωή αλλά και τις διαχρονικές διαφορές των 2 φύλων . "χιουμοριστική" προσέγγιση ,μέτριο αποτέλεσμα για μένα που είμαι και λίγο δύσκολος σε τέτοια έργα στο να γελάσω .
Καλή ηθοποιία από τον θεσσαλονικιό ηθοποιό.
tnx has-tas! Φυσικά και σου πέφτει λόγος, απλά δεν περιμένα άλλος να το έχει δει αλλά να που δεν πρέπει να υποθέτουμε χωρίς στοιχεία ;-)
Θεατρικός μονόλογος το Caveman, το παρακολούθησα (νομίζω) πέρυσι.
Το θέμα του, το γνωστό από καταβολής κόσμου:
Με αφορμή έναν συζυγικό καβγά αποπειράται μια αναδρομή στις σημαντικές διαφορές των δύο φύλων και τη συνύπαρξή τους μέσα από τις σχέσεις ή/και το γάμο.
Δεν θα ανακαλύψεις την Αμερική, θα ακούσεις τόσο χιλιοειπωμένα όσο και λιγότερο πραγματα.
Ολα είναι θέμα οπτικής και παρουσίασης τού συγγραφέα.
Το έργο παίζεται εδώ και τρεις σεζον, από διάφορους ηθοποιούς (πάντα σε παραγωγή τού αθηναϊκού Coronet) και αντιλαμβάνεσαι οτι είναι πολύ κρίσιμο να πέσεις σε καλή ερμηνεία.
Δεν ήταν κακό αλλά δεν θα το συνιστούσα κιόλας με ατάκα τού τύπου "τρέξτε, γιατί θα χάσετε!"
Δημοσίευση σχολίου