ή αλλιώς το Hollywood συναντάει την Πόλη του Θεού της Ινδίας (Mumbai). Συνοπτικά όπως έγραψα στο tweeter:
slumdog millionaire got me all excited in the first half->3/4 only to burst into Hollywood mellodrama for the ending. City of God meets India and the world's worst toilet vs Mumbai's open source cesspit; nice homage to transpotting by having his heroes go for a fecal diveΓενικά πάτε να τη δείτε με παρέα, δεν έχει την Διονυσιακή παράνοια του trainspotting και έχει τα σκοτεινά σημεία της αλλά τελικά είναι μια κλασσική feel-good movie με εξαιτερική ηχοληψία και ρυθμό.
7 σχόλια:
Ποσο βαθιά μέσα στα ΣΚΑΤΑ πρέπει να πέσεις για να γυρίσει κάποια στιγμή και για σένα, ο τροχός τής ζωής;
Με αφορμή μια ευρηματική ιστορία τής οποίας πρωταγωνιστής θα ήθελα να είμαι εγώ, πάντοτε θα έχω τη φαντασίωση και φιλοδοξία να πάω και να σαρώσω σε ένα τηλεπαιχνίδι, το Hollywood προσεγγίζει το Bollywood και αντιστρόφως.
Και αν ήμουν ήδη σίγουρος οτι κάπου στα βάθη (ή όχι και τόσο βαθιά) τής αμερικανικής επικράτειας, στο Άινταχο ή το Γουαϊομιγκ αγνοούν την ύπαρξη της Ινδίας καθ'αυτής, πολύ περισσότερο πως στα studio της γυρίζονται 900 ταινίες το χρόνο, με αυτά που είδα επί της οθόνης, βεβαιώθηκα ότι εκατομμύρια κόσμος αγνοεί βασικές έννοιες παγκοσμιου κινηματογραφικού μαρκετινγκ όπως ο Λίο ΝτιΚάπριο, η Αντζελίνα Τζολι και ο Τζιμ Κάρεϊ.
Ετσι οι δύο (μέχρι πρότινος ξεκομμένοι) κόσμοι προσεγγίζονται, όπως είχε προηγηθεί όλος ο υπόλοιπος ασιατικός κινηματογράφος, μια καθαρά δυτική ταινία γυρισμένη με Ινδικό cast και τεχνοτροπία σαρώνει στα αμερικανικά κινηματογραφικά βραβεία και αυτοί θα ζήσουν καλά.
Αυτά, όσον αφορά τα παρακινηματογραφικά τής υπόθεσης.
Οσον αφορά την ταινία καθεαυτήν, επαναλαμβάνω οτι βρήκα πολύ ευρηματικό το σεναριακό τρικ τού flashback μέσα από τις ερωτήσεις τού τηλεπαιχνιδιού ενώ είχα πολύ καιρό να δω ταινία τόσο ανάλαφρα καλή.
Λιγοστές οι φορές που εκ των προτέρων ακούς πολλά για ένα φιλμ και όμως το απολαμβάνεις δικαιώνοντας τους προλαλήσαντες.
Τώρα, για το αν δικαιούταν την "ύψιστη τιμή" (μη χέσω) τού Oscar καλύτερης ταινίας τής χρονιάς, αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα δίχως τελειωμό.
Μια γρήγορη ματιά στις απονομές δικαιώνουν το αμερικανικό όνειρο τού κάθε Ινδού.
http://www.imdb.com/Sections/Awards/Academy_Awards_USA/
την ειδα και εγω την ταινια, δυστυχως σε dvd κατεβασμενο απο το διαδικτυο. Οι συνθηκες της ζωης σε κανουν καποια στιγμη να κανεις πραγματα που αλλοτε κατεκρινες, αλλα οταν βγαινω 1 φορα τη βδομαδα δεν γουσταρω να κλειστω σε μια κλειστη αιθουσα, αλλα να βγω να πω καμια κουβεντα, οπως εκανα το σαββατο με το χαστα και μερικους ακομη φιλους.
αλλα ας ξαναγυρισω στο slumdog.
τα πολλα λογια και οι καλες κριτικες που ακολουθουσαν την ταινια, δεν με αφησαν ανεπηρεαστο και ομολογω οτι η ταινια σε 1η φαση δεν μου δικαιολογησε καθολου τα βραβεια της. Παρ'ολα αυτα μου αρεσε ως ταινια, βρηκα εξυπνο και ευρηματικο τον τροπο να δειξει τις δυσκολες συνθηκες διαβιωσης των παραγκουπολεων της Ινδιας με μια feel good διαθεση και με τρυκ το τηλεοπτικο παιχνιδι.
οπως εγραψε ο chitis ενωθηκαν Hollywood - Bollywood μεσω Αγγλιας (dunny boyle).
θελω πολυ να δω το The reader βασικα, και θα το δω αυτην την εβδομαδα (ναι δυστυχως σε dvd).
Το "the revolutionary road" μου αρεσε πολυ και ειναι ακομη 1-2 ταινιες φετινες που θελω να δω.
Θα συμφωνήσω...πολύ καλή ταινία...με δομή παραμυθιού...θύμιζε λίγο της διηγήσεις της γιαγιάς...όπου ο ήρωας μετά από όλα τα βάσανα και χωρίς να χάσει ποτέ την πίστη του η την ακεραιότητα του κερδίζει τελικά και παντρεύεται την όμορφη πριγκίπισσα. Την βλέπεις ευχάριστα και παιρνάς καλά....
To The reader είναι πολύ καλό...σε άλλο κλίμα βέβαια...
Εμείς πότε θα σε δούμε ρε Σταύροοο??
απο τον Αντωνη Καρπετοπουλο, ενα σχολιο με αφορμη το slumdog millionaire, για το κατεβασμα ταινιων και για τον συνεχη εγκλεισμο των ανθρωπων στο σπιτι "Aπορώ με όλους αυτούς που «κατέβασαν» από το Ιντερνετ το «Slumdog Millionaire» και το είδαν στον υπολογιστή: δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς είδαν. Καταλαβαίνω απόλυτα όποιον πήγε, το είδε και δεν του άρεσε. Η ταινία είναι πολύ γλυκιά και για αυτόν τον λόγο μπορεί και να μην αρέσει σε όλους –υπάρχουν κι αυτοί που τον καφέ τους τον πίνουν σκέτο και που δεν θέλουν απαραίτητα να δουν μια ταινία που να τους φτιάξει τη διάθεση: για την ακρίβεια πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν τέτοιες ταινίες κι αν υπάρχουν δεν τους αφορούν. Δεν καταλαβαίνω όμως εκείνους που αυτή την ταινία διάλεξαν να τη δουν στη μικρή οθόνη του υπολογιστή τους, με ήχο προβληματικό –κυρίως δεν κατανοώ τους λόγους της συνειδητής μοναξιάς τους: ο υπολογιστής προσφέρει δουλειά και ενημέρωση, το σινεμά δεν είναι τίποτα από αυτά. Είναι κάτι άλλο. Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που τα δύο αδέρφια συναντιούνται στην κορυφή ενός ουρανοξύστη και βλέπουν πόσο μεταβάλλεται η Βομβάη. Το κοντράστ της φωτογραφίας είναι καταπληκτικό: το τσιμέντο χάρη στα χρώματα του ουρανού γκριζάρει περίπου όπως το μέλλον των ηρώων. Τι από όλα αυτά μπορεί να δει κάποιος στον υπολογιστή; Τίποτα.
Λατρεύω πάντα στο σινεμά τη στιγμή που βγαίνουμε από την αίθουσα όλοι μαζί -είμαστε ένα τσούρμο άγνωστοι που μοιράστηκαν για δύο ώρες μια κοινή εμπειρία. Οσοι έβγαιναν από το εργάκι του Μπόιλ είχαν ζωγραφισμένο στα μάτια τους ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και ανακούφισης: το παραμύθι είχε ωραίο τέλος. Απορώ όλοι αυτοί που είδαν την ταινία στους υπολογιστές με ποιον, διάβολε, μοιράστηκαν αυτή την υπέροχη αύρα τής αισιοδοξίας ή ακόμα και την απογοήτευσή τους ή και τον θυμό τους. Το μόνο που μπορεί να ισχυριστούν είναι ότι είδαν το εργάκι –το είδαν, αλλά ανάθεμα κι αν το γνώρισαν, ανάθεμα κι αν κατάφεραν με κάποιον να το μοιραστούν: το σινεμά δεν είναι μοναχική υπόθεση, είναι συλλογική απόλαυση. Κοινωνία.
Το σινεμά μάς βγάζει από το σπίτι, τα κατεβάσματα από το Ιντερνετ μάς κλείνουν ακόμα περισσότερο μέσα: η πειρατεία σκοτώνει την ευκαιρία μας να μοιραστούμε πράγματα, δηλαδή να ζήσουμε. Η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν βγαίνει από το σπίτι του είναι εφιαλτική, αποκρουστική, τρομακτική. Η τέχνη του σινεμά απευθύνεται σε όσους ξέρουν να μοιράζονται. Το «Slumdog Millionaire» είναι μια ταινία που αξίζει τον κόπο να τη μοιραστείς με όποιον αγαπάς. Αν τη δεις μόνος σου δεν λειτουργεί, πίστεψέ με.."
http://www.sport-fm.gr/article/168694
Παρ'ότι διαφωνώ συνήθως (και συνηθέστερα με τις αθλητικές του σκέψεις) με τον Α.Κ., εν προκειμένω με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Μπορώ να πω οτι είχα στο μυαλό μου ένα παραπλήσιο επικριτικό κείμενο, με αφορμή την πρώτη τοποθέτηση τού sskape και τις οικιακές συνθήκες υπό τις οποίες παρακολούθησε την εν λόγω ταινία, ήταν όμως η λέξη "δυστυχώς" που αναφέρει ο φίλος μας στην αρχή τού κειμένου του που μ'απέτρεψε από κάτι τέτοιο.
Είναι καλή τεχνικά αφορμή μια πλούσια ταινία σαν το Slumdog για να ανακαλύψεις τη γοητεία τής κινηματογραφικής οθόνης.
Ο Καρπετόπουλος όμως το πάει παραπέρα και αναφέρεται και στην ζεστασιά τής κινηματογραφικής αίθουσας.
Πιστεύω οτι αυτός θα είναι και ο μοναδικός λόγος που η παραδοσιακή μορφή θέασης ενός καλού φιλμ επιβίωσε και θα επιβιώνει ακόμη και με το πιο εξελιγμένο home-theater στο σπίτι με τα 17+1 ηχεία και την εβδομηντάρα οθόνη.
Οσον αφορά την έννοια "σινεμά στο σπίτι και στην οθόνη τού pc" αυτό με παραπέμπει σε κάποιον που πίνει΄ένα εφτάστερο κονιάκ σε μικρό πλαστικό ποτηράκι.
Λίγο υπερβολικός ο - να μην το ξεχνάμε - δημοσιογράφος που θέλει και λιγο να εντυπωσιάσει.
Αν είσαι μίζερος και μονόχνωτος και στο σπίτι στο σινεμά το ίδιο συμβαίνει..
Μοναχός ομως ο άνθρωπος ούτε στον Παράδεισο..
Τι να πω και γω που πήρα από το Πολυτεχνείο μια κόπια από τους φοιτητές προ 2 βδομάδων κι ακόμη δεν το είδα..
στο συγκεκριμενο θεμα δεν ειναι υπερβολικος has-tas.
σαφως και η ατμοσφαιρα του κινηματογραφου ειναι πιο καλη, πιο μαγικη αν θες, για την παρακολουθηση ενος κινηματογραφικου εργου, απο οτι το σπιτι μας.
Εγω στον pc δεν μπορω να δω ταινια, το θεωρω ακρως κουραστικο. Εχω συνηθησει πολυ μακρια την τηλεοραση.
Αλλα ειπαμε καποιες φορες οι συνθηκες της ζωης σε εξαναγκαζουν "να βαζεις νερο στο κρασι σου", και να κατεβαζεις torrents, να τα γραφεις σε dvd και να τα "απολαμβανεις" στην tv
Δημοσίευση σχολίου