Ο Πέδρο ωριμάζει.
Και ωριμάζει καλά.
Μέσα από ένα σενάριο που θα μπορούσε να καλύψει
ολόκληρη τηλεοπτική σεζόν, κάποιας σαπουνόπερας
καταπιάνεται με χίλια-μύρια ενοχλητικά (και λιγότερο) θέματα.
Ύμνος στην Τέχνη που υπηρετεί
και inside-jokes (ταινία μέσα στην ταινία, σενάριο μέσα στο σενάριο)
από την καριέρα του:
Μερικά έργα πρέπει να ολοκληρώνονται ακόμα και στα τυφλά.
Η ζωή που δεν έζησε μέσα από συνεχή flashbacks
η ιστορία ενός γοητευτικού, μεσήλικα σκηνοθέτη,
που για κάποιο λόγο χάνει το φως του
και αφήνει ανολοκλήρωτα
το "έργο" αλλά και τον έρωτα της ζωής του.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
Los abrazos rotos τού Pedro Almodovar.
Αναρτήθηκε από chitis στις 2:50 μ.μ.
Ετικέτες κινηματογράφος, Pedro Almodovar
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλια:
Θα συμφωνήσω αυτή τη φορά με το Νίκο .
Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία , τέμπο γρήγορο , την παρακολουθείς μονορούφι .
Σχεδόν δεν καταλαβαίνεις ότι είναι Αλμοδοβάρ .
Οχι ότι σε ιπανική γλώσσα και με τις μούσες του να δευτεραγωνιστούν , θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο , αλλά ,και τα ισπανικά δάκρυα και οι συναισθηματική "εκτονώση"
μιας εκ των μουσών του ,σου τον φέρνουν μπροστά στο μυαλό σου .
Υπόθεση ενδιαφέρουσα , η πλοκή και οι εναλλαγές του τώρα και του παρελθόντος , δίνουν τιμή τον σκηνοθέτη .
Να πώ ασχημο λόγο για το μουτράκι-και όχι μόνον- της Πηνελόπης ?
Nunca!(Pote!)
Αξίζει.
Δημοσίευση σχολίου