Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Los abrazos rotos τού Pedro Almodovar.

Ο Πέδρο ωριμάζει.
Και ωριμάζει καλά.




Μέσα από ένα σενάριο που θα μπορούσε να καλύψει
ολόκληρη τηλεοπτική σεζόν, κάποιας σαπουνόπερας
καταπιάνεται με χίλια-μύρια ενοχλητικά (και λιγότερο) θέματα.

Ύμνος στην Τέχνη που υπηρετεί
και inside-jokes (ταινία μέσα στην ταινία, σενάριο μέσα στο σενάριο)
από την καριέρα του:
Μερικά έργα πρέπει να ολοκληρώνονται ακόμα και στα τυφλά.

Η ζωή που δεν έζησε μέσα από συνεχή flashbacks
η ιστορία ενός γοητευτικού, μεσήλικα σκηνοθέτη,
που για κάποιο λόγο χάνει το φως του
και αφήνει ανολοκλήρωτα
το "έργο" αλλά και τον έρωτα της ζωής του.

1 σχόλια:

has & tas είπε...

Θα συμφωνήσω αυτή τη φορά με το Νίκο .
Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία , τέμπο γρήγορο , την παρακολουθείς μονορούφι .
Σχεδόν δεν καταλαβαίνεις ότι είναι Αλμοδοβάρ .
Οχι ότι σε ιπανική γλώσσα και με τις μούσες του να δευτεραγωνιστούν , θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο , αλλά ,και τα ισπανικά δάκρυα και οι συναισθηματική "εκτονώση"
μιας εκ των μουσών του ,σου τον φέρνουν μπροστά στο μυαλό σου .
Υπόθεση ενδιαφέρουσα , η πλοκή και οι εναλλαγές του τώρα και του παρελθόντος , δίνουν τιμή τον σκηνοθέτη .
Να πώ ασχημο λόγο για το μουτράκι-και όχι μόνον- της Πηνελόπης ?

Nunca!(Pote!)

Αξίζει.