Τι εγινε στις 25 Μαρτίου 1821?

Διαβαζοντας το τελευταιο τευχος της ATHENS VOICE, επεσα σε ενα αρθρο του Δημήτρη Φύσσα που αναφέρει καποια πραγματα για την προπαγανδα της Εκκλησίας , που πολλες φορες εχουμε ακουσει. Ευκαιρια για διαξιφισμους.
http://www.athensvoice.gr/politics/av,17297.html.

Συνέβη σαν...χθες. (Γιατί τα 40 είναι τα νέα 30;)

44 π.X. ... Ρωμαίοι Δημοκρατικοί, έχοντας επικεφαλής τον Βρούτο και τον Κάσιο, δολοφονούν στα σκαλοπάτια της Γερουσίας τον Γάιο Ιούλιο Καίσαρα.

63... πεθαίνει ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ρωμανός Β΄.

1493... ο Χριστόφορος Κολόμβος επιστρέφει στην Ισπανία μετά το πρώτο του ταξίδι στην Αμερική.

1884... γεννιέται στη Λευκάδα ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός.

1892... Ιδρύεται ο ποδοσφαιρικός σύλλογος Liverpool.

1905... οι επαναστάτες στην Κρήτη κηρύσσουν την ένωση με την Ελλάδα.

1906... ιδρύεται η εταιρεία Rolls-Royce Ltd.

1909... ανοίγει στο Λονδίνο το διάσημο πολυκατάστημα Selfridges.

1917... παραιτείται ο Τσάρος Νικόλαος της Ρωσίας, κατά τη διάρκεια της Φεβρουαριανής Επανάστασης.

1933... η κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη, που σχηματίστηκε στις 10 Μαρτίου και η οποία διαδέχεται τη βραχύβια κυβέρνηση Οθωναίου, συμπληρώνεται με την ορκωμοσία του Γεωργίου Κονδύλη ως υπουργού Στρατιωτικών.

1937... δημιουργείται η πρώτη τράπεζα αίματος στον κόσμο για μεταγγίσεις στο νοσοκομείο Κουκ Κάουντι, στο Σικάγο των ΗΠΑ.

1939... τα χιτλερικά στρατεύματα εισβάλουν στην Τσεχοσλοβακία την οποία καταλαμβάνουν αναίμακτα.

1941... γεννιέται ο μουσικός των "Beach Boys", Μάικλ Λαβ.

1943... γεννιέται ο Καναδός σκηνοθέτης Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ.

1945... απελευθερώνονται τα Δωδεκάνησα και ζητούν να ενωθούν με την Ελλάδα.

1956... ανεβαίνει στο Μπρόντγουεϊ το μιούζικαλ "My fair lady".

1964... παντρεύονται στο Μόντρεαλ του Καναδά η Ελίζαμπεθ Τέιλορ και ο Ρίτσαρντ Μπάρτον.

1968... Oι Beatles κυκλοφορούν το single "Lady Madonna / The inner light".

http://www.youtube.com/watch?v=9vf26cRtG_w

1969... Κάτι πραγματικά πολύ καλό συμβαίνει.

1972... κάνει πρεμιέρα η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία "O Νονός", του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

1975... πεθαίνει σε ηλικία 69 ετών στο Παρίσι ο μεγιστάνας Αριστοτέλης Ωνάσης.

1989... παραιτείται από την Κυβέρνηση για λόγους "ευθιξίας", εξαιτίας της ανάμιξής του ονόματός του στο σκάνδαλο Κοσκωτά, ο Μένιος Κουτσόγιωργας.

1990... ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ εκλέγεται Πρόεδρος της ΕΣΣΔ με 1.329 ψήφους.

1991... ο Ουκρανός Σεργκέι Μπούμκα γίνεται ο πρώτος άλτης, που πηδάει 6.10 στο επί κοντώ σε διεθνές μήτινγκ κλειστού στίβου στο Σαν Σεμπάστιαν της Ισπανίας.

1994... πεθαίνει η Σουηδή ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάι Ζέτερλινγκ.

1995... τρομοκρατική επίθεση με δύο ρουκέτες σημειώνεται κατά των εγκαταστάσεων του "Mega Channel" στην Παιανία, την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη το κεντρικό δελτίο ειδήσεων των 20.30, χωρίς να υπάρξουν τραυματισμοί, παρά μόνο υλικές ζημιές.

1996... αθωώνεται παμψηφεί από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης ο καρδιοχειρούργος Παναγιώτης Σπύρου για την υπόθεση με τα φακελάκια.

1998... πεθαίνει σε ηλικία 94 ετών ο δρ. (Μπένζαμιν) Σποκ, που δίδαξε ότι η ανατροφή των παιδιών πρέπει να είναι διασκέδαση. Το βιβλίο του "Φροντίδα για το μωρό και το παιδί", που πρωτοκυκλοφόρησε το 1946, πούλησε 50 εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφράστηκε σε 30 γλώσσες.

1999... μεσάνυχτα και κάτω από το βάρος του πορίσματος, που καταλογίζει ατασθαλίες, παραιτούνται και τα 20 μέλη της Κομισιόν με επικεφαλής τον πρόεδρο Ζακ Σαντέρ.

2002... αποχωρούν οι ισραηλινές δυνάμεις από τέσσερις παλαιστινιακές πόλεις. Αναπτερώνονται οι ελπίδες για επίτευξη εκεχειρίας.

2003... κηδεύεται μέσα σε βαρύ πένθος και κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας κηδεύεται ο Σέρβος πρωθυπουργός, Ζόραν Τζίντζιτς, που είχε δολοφονηθεί τρεις μέρες νωρίτερα από δύο ελεύθερους σκοπευτές, έξω από το κυβερνητικό μέγαρο στο Βελιγράδι.

2003... ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοινώνει ότι η άτυπη πνευμονία SARS συνιστά "παγκόσμια απειλή για την υγεία" και εκδίδει προειδοποίηση για τους ταξιδιώτες και τις αεροπορικές εταιρείες σχετικά με τα συμπτώματα.

2003... Πόλεμος στο Ιράκ: τα πρώτα πολεμικά πλοία περνούν τη διώρυγα του Σουέζ, ενώ έντονη κινητικότητα υπάρχει και στη Μεσόγειο.

Το τέλος του "σινεμά" όπως το ξέραμε

Image by craig1black via Flickr

Με αφορμή το άρθρο του Καρπετόπουλου και τα άλλα σχετικά σχόλια στο post του Slumdog Millionaire μου φάνηκε χρήσιμο να ανοίξω ένα ξεχωριστό thread για το θέμα του που πηγαίνει ο κινηματογράφος. Διαφωνώ ουσιαστικά με τον Καρπετόπουλο. Μπερδεύει τον κινηματογράφο με έννοιες τελείως περιφερειακές του μέσου όπως "το σινεμά δεν είναι μοναχική υπόθεση, είναι συλλογική απόλαυση. Κοινωνία". Ναι, είναι και αυτό, αλλά η τεχνολογία της εποχής το ανάγκασε να γίνει "κοινωνικό". Η τέχνη του κινηματογράφου δεν είναι μόνο "σινεμά", αυτό είναι ένα όλο και λιγότερο δημοφιλές κανάλι που μοιράζεται στον κόσμο. Τώρα που οι μηχανές προβολής δεν είναι πανάκριβες και ο κάθε ένας μπορεί να έχει αξιοπρεπέστατη κινηματογραφική εμπειρία στο σπίτι του (απο καθαρά τεχνολογική άποψη) το "σινεμά" πρέπει να γίνει redefined. Η γνώμη μου είναι ότι σε λίγα χρόνια θα μπούμε στην εποχή του home-cinema on demand με αποτέλεσμα να μειωθούν οι αίθουσες μαζικής προβολής, formerly known as cinemas.
Το διαδίκτυο ενώνει ανθρώπους, ιδέες, κάνει την δυνατή δημιουργία κοινοτήτων και γενικά είναι ένα empowering medium που έχει δώσει άλλη μορφή στον τρόπο που βιώνουμε όλα τα performing arts. Σαν κανάλι που μεταφέρει pixels έχει φυσικά αλλάξει το τοπίο και στον κινηματογράφο. Έτσι η έννοια της "ταινίας" πλέον μπορεί να είναι μια δημιουργία που περνάει μόνο από το internet για να φτάσει στον κόσμο και υπάρχουν πολλοί δημιουργοί που μοιράζουν έτσι τα έργα τους, σαν νόμιμα, open source downloads. Τίποτα δεν είναι πια μόνο αυτό που ήταν, ο κόσμος αλλάζει απλά ζούμε μια εποχή που μετά από χρόνια στασιμότητας επανακαθορίζει τα όρια του εφικτού και έτσι βάζει αναγκαστικά σε μια νέα πραγματικότητα όλες τις παραδοσιακές βιομηχανίες του εφήμερου (μουσική, κινηματογράφος, εφημερίδες και συναφή)

Gran Torino.

Θέλει πολύ μεγάλα κάκαλα για να κινηματογραφήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα στο νεκροκρέβατό του.

Και ο Κλιντ Ιστγουντ όπως φαίνεται τα διαθέτει.

Πολύ περισσότερο, που πορεύεται προς τα ογδόντα του, και μοιάζει να ειρωνεύεται το ίδιο του το βιολογικό Τέλος.

Οι φήμες λένε ότι, ο Ιστγουντ τερματίζει με το Gran Torino την καριέρα του μπροστά από τις κάμερες, είναι η τελευταία ερμηνεία του ως ηθοποιός και φαίνεται πως, μέσα απο αυτήν, αποφασίζει να λύσει και να ξανασυναρμολογήσει όλους μαζί σε έναν, τους βασικούς ρόλους της σημαντικής καριέρας του.

Αποδομεί στην κυριολεξία, διαλύει τον macho (και πολύ dirty) επιθεωρητή Harry Callahan, ξαναθυμάται την ανωνυμία και την αφοπλιστική ταπεινότητα τού "κανένα" από τα σπαγγέτι-γουέστερν, επιστρέφει στην ευαισθησία τού Ρόμπερτ από τις "Γέφυρες τού Μάντισον" καταλήγοντας στον ουμανισμό του coach-Frankie τού "Million Dollar Baby".

Eίναι συγκλονιστικός.

Είναι η φωνή τού μέσου σκεπτόμενου Αμερικάνου.

Η φωνή τού βετεράνου, τού ξεχασμένου, τού απόμαχου Ανθρώπου.

Με άξονα μια αντιρατσιστική ιστορία καθημερινού έως και δια βίου συντηρητισμού και ξενοφοβίας (καλλιτεχνικός μετανάστης στην Cinecitta και ο ίδιος, στα '60s) και με πολύ απλά λόγια υφαίνει (sic) μια αυτοπαρωδική ταινιάρα που τα λέει όλα για όλους.

Στις μέρες μας, που oι αυτοκινητοβιομηχανίες τού Detroit καταρρέουν, συμπαρασύροντας όλο το αμερικάνικο και παγκόσμιο όνειρο, μία κουκλίστικη Gran Torino τού '72 (φτιαγμένη και καλοσυντηρημένη από τα κάποτε φονικά χέρια τού σημερινού δύστροπου ιδιοκτήτη της) γίνεται αντικείμενο πόθου, με διαφορετικό τρόπο, από έναν σωρό διαφορετικούς χαρακτήρες.

Ο Ιστγουντ κυριολεκτικά φτύνει αίμα, θυσιάζεται, σταυρώνεται και λυτρώνεται για όλους εμάς τούς κινηματογραφικούς... κιτρινιάρηδες.

.

Ενας πολύ μεγάλος και μεστός δημιουργός.

Να τον έχει ο Θεός καλά.

Τα χουμε ανάγκη αυτά τα σοφά γερόντια.

Slumdog Millionaire

ή αλλιώς το Hollywood συναντάει την Πόλη του Θεού της Ινδίας (Mumbai). Συνοπτικά όπως έγραψα στο tweeter:

slumdog millionaire got me all excited in the first half->3/4 only to burst into Hollywood mellodrama for the ending.  City of God meets India and the world's worst toilet vs Mumbai's open source cesspit; nice homage to transpotting by having his heroes go for a fecal dive 

  Γενικά πάτε να τη δείτε με παρέα, δεν έχει την Διονυσιακή παράνοια του trainspotting και έχει τα σκοτεινά σημεία της αλλά τελικά είναι μια κλασσική feel-good movie με εξαιτερική ηχοληψία και ρυθμό. 

"Το Γάλα"

Είδαμε χθες (με την Α.) την παράσταση της Άννας Βαγενά πάνω στο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη "Το γάλα". Καλή αλλά βαριά και φλύαρη, με πλατειασμούς και ψυχαναλυτικές αμπελοφιλοσοφίες προπτυχιακού επιπέδου. Πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα, περιληπτικά από τον παραπάνω σύνδεσμο:

«Το γάλα» είναι η ιστορία μιας μητέρας μετανάστριας από την πρώην Σοβιετική Ένωση, με δύο γιούς, ο ένας εκ των οποίων πάσχει από σχιζοφρένεια, οι οποίοι προσπαθούν να προσαρμοσθούν και να επιβιώσουν στην Ελλάδα.
Η απόγνωση της μάνας και ο ψυχικός σπαραγμός της για την ασθένεια του μικρού της γιου, παράλληλα με το φόβο, που προέρχεται από τον κοινωνικό ρατσισμό του περιβάλλοντός της, παρουσιάζονται με σπαρακτικό τρόπο.
Η βία διαδέχεται και εναλλάσσεται με την τρυφερότητα, η ένταση με τη γαλήνη, η απελπισία με την ελπίδα, το όνειρο με τον εφιάλτη, η πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση, και αντιστρόφως.

Ουσιαστικά όλα τα ωραία είναι οι ερμηνείες και η δραματουργία, η παρουσίαση δηλαδή του θεατρικού δρώμενου στην σκηνή, ο ρυθμός και γενικά η αίσθηση της παράστασης (μοναδική παραφωνία η Λαρισινή προφορά της Βαγενά). Το σενάριο πάει από το αρκετά καλό στο παιδαριώδες, με καλά σημεία να είναι όσα αναφέρονται στην ενσωμάτωση των μεταναστών στην Ελλάδα, στην εικόνα της πατρίδας που σχηματίζουν και στην ανάγκη επιβεβαίωσης και ένταξης, στοιχεία που δίνονται με χιούμορ και ευαισθησία. Η παρουσίαση και ανάλυσης της ψυχασθένειας του μικρού αδερφού όμως είναι μια παραφωνία και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί διαφορετικά στο έργο. Κρατήστε πάντως το όνομα του συγγραφέα στην μνήμη γιατί μου φαίνεται πως θα δούμε ωραία πράγματα από αυτόν.