Για να υπάρχουμε έστω μία φορά στον κόσμο είναι απαραίτητο να μην υπάρξουμε ποτέ ξανά (Albert Camus)

Μετά από μια μάχη δέκα ημερών στην εντατική του Αγ. Λουκά, χάθηκε σήμερα το πρωί ο πατέρας μου Γιώργος. Η νεκρώσιμη ακολουθία θα γίνει στον Ι.Ν. Αναστάσεως του Κυρίου στα κοιμητήρια (Εθνική οδός Χαριλάου-Θέρμης) στις 11:00, Τετάρτη 27 Φεβ. 2008.

Ευχαριστώ όλους για την συμπαράσταση όλες αυτές τις δύσκολες μέρες,

Μαυρίκιος

Κυριακή 2 ,Μαρτίου 2008

Πρόγραμμα προσεχούς Πιλαλικής Κυριακής.

10.15 Συνάντηση στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο (στην Είσοδο από Κωνταντινουπόλεως).

10.30- 12.00 Αιμορούφηγμα από καλλίγραμμες νοσοκόμες .(μόνο)

12.00 Τελείωνει η Αιμοδοσία ούτως ή άλλως..

12.15 Καφες σε παρακείμενο μπουγατσατζήδικο.

13.15 Πάμε όλοι μαζί συν τέκνοις κλπ μικρή εκδρομή ως τη Χρυσαυγή Λαγκαδά για αναπλήρωση των αιμοθερμίδων...

*Μην ξεχνάτε πρωινό τρώμε πριν την αιμοδοσία (όχι σκασμού όμως).
Δεν πίνουμε αλκοολ την προηγούμενη μέρα !

*Εφημερίδες δεκτές για συζήτηση . ("Το Θέμα" θα το φέρει
ο Γρηγόρης που είναι μανιώδης του Θέμου).


Εις το επανειδειν!

Περί θρησκείας στην Ελλάδα

Απο το www.in.gr, διάβασα το παρακάτω άρθρο, το οποίο δείχνει που οδηγούμαστε ως χώρα που ακόμη δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από μερικές κακές συνήθειες.

Βέβαια θεωρώ πως είναι θέμα χρόνου να μας τις κόψουν........

"Η διαδικασία του όρκου στο Ιερό Ευαγγέλιο για την απόκτηση άδειας ασκήσεως δικηγορικού επαγγέλματος που υποχρεώνει τους νέους δικηγόρους να δηλώνουν δημοσίως τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις παραβιάζει τη θρησκευτική ελευθερία, στην οποία περιλαμβάνεται και το δικαίωμα του ατόμου να μην αποκαλύπτει το θρήσκευμά του.

Αυτό έκρινε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) και καταδίκασε την Ελλάδα, επιδικάζοντας υπέρ του δικηγόρου Θ.Α. για την ηθική ικανοποίησή του το ποσόν των 2.000 ευρώ.

Όπως αναφέρει Το Βήμα, ο 32χρονος δικηγόρος είχε περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις του για την απόκτηση άδειας επαγγέλματος και ορκίστηκε, όπως προβλέπεται στον Κώδικα περί Δικηγόρων, σε δημόσια συνεδρίαση στο Πρωτοδικείο Αθηνών στις 2 Νοεμβρίου 2005.

Σύμφωνα με τη διαδικασία, ο Θ.Α. λίγο προτού ορκιστεί στο Ιερό Ευαγγέλιο δήλωσε στον πρόεδρο του δικαστηρίου, στον οποίον προηγουμένως είχε παραδώσει συμπληρωμένο το απαιτούμενο τυποποιημένο έγγραφο, ότι δεν ήταν χριστιανός ορθόδοξος και ότι ήθελε να προβεί σε σχετική υπεύθυνη δήλωση. Ο πρόεδρος έκανε δεκτό το αίτημά του.

Στο σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου επισημαίνεται ότι το δικαίωμα του ατόμου στη θρησκευτική ελευθερία περιλαμβάνει και την αρνητική πτυχή της μη αποκάλυψης του θρησκεύματος ή των θρησκευτικών του πεποιθήσεων."

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=875438&lngDtrID=244

Μαθήματα υποχωρητικότητας... Ποτέ ξανά! Γκρρρ..

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ: ΠΩΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ

Κρις Σπύρου
(Ομιλία του κ. Κρις Σπύρου, Πρώην Πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας, Νιού Χαμσάίρ, ΗΠΑ, για το Μακεδονικό ζήτημα, στην εκδήλωση της “Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων”)

Copyright: http://www.greeknewsonline.com/modules.php?name=News&file=article&sid=2829 (part one)
Copyright: http://www.greeknewsonline.com/modules.php?name=News&file=article&sid=2870 (part two)

Γνώρισα την Μακεδονία από τα λίγα χρόνια που πήγα σχολείο στην Ελλάδα. Έφυγα για την Αμερική 13 ετών πριν από 48 χρόνια.

Έμαθα για την Μακεδονία από τον παππού μου τον Θανάση Σπύρου, ο οποίος άφησε την γυναίκα του έγκυο το 1910, με τον πατέρα μου στην κοιλιά της, και έφυγε για την Αμερική. Πήρε τρία παιδιά μαζί του και άφησε πίσω στο χωριό άλλα 4 παιδιά με τη γιαγιά μου την Ελένη.

Έμαθα για την Μακεδονία από αυτόν τον παππού που δύο χρόνια μετά την άφιξή του στην Αμερική ξαναγύρισε στην Ελλάδα να πολεμήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και των άλλων κατεχομένων εδαφών από τους Τούρκους. Έξι (6) ολόκληρα χρόνια πολέμησε και δεν ξαναείδε ποτέ τα τρία παιδιά του που άφησε στην Αμερική.

Ξέρω τους Μακεδόνες από τον πατέρα μου τον Κώστα που πολέμησε στην Μακεδονία, στο Ιταλικό μέτωπο και τραυματίας μας διηγιόταν χρόνια μετά για «τα μεγάλα νταούλια» που παίζανε οι Μακεδόνες όταν αυτός έπαιζε το μαντολίνο του στο μέτωπο. Με καμάρι μας έδειχνε φωτογραφίες και μας έλεγε για την φιλοξενία που τους προσέφεραν οι Έλληνες της Μακεδονίας.

Το Μακεδονικό το έμαθα από το Νίκο Μάρτη, τον Βαγγέλη Κωφό, και τον Στέλιο Παπαθεμελή, τρεις έξοχους Έλληνες Μακεδόνες που έχουν κάνει αγώνες για την Μακεδονία.

Από τα ντοκουμέντα που θα δείξω απόψε θα δείτε πως για πρώτη φορά μετά το 1993 απεφάσισα να μιλήσω δημόσια για όσα ξέρω για το Μακεδονικό και δέχτηκα την πρόσκληση των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων να συμμετέχω στην αποψινή συζήτηση.

Δέχτηκα την πρόσκληση γιατί ακούω δεξιά και αριστερά να με ρωτούν γιατί εμείς οι Ελληνοαμερικανοί αφήσαμε τον σημερινό Πρόεδρο Τζόρτζ Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία.

Δεν άντεξα πια..Είπα στον εαυτό μου, η αλήθεια και η πραγματικότητα πρέπει να ειπωθεί και να αναδειχθεί.
Το πρώτο βάπτισμα του πυρός για το Μακεδονικό το πήρα πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία όταν το 1986 έμαθα από τον πρώην Έλληνα υπουργό Νίκο Μάρτη ότι το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ είχε εκδώσει εγκυκλοπαίδεια με τίτλο «Εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ για τις Αμερικανικές Εθνότητες».

Στην εγκυκλοπαίδεια αυτή ο Καθηγητής και συγγραφέας Στέφαν Θέρνστρομ υποστηρίζει ότι υπάρχει Μακεδονική μειονότητα στις ΗΠΑ πέραν των Ελλήνων μεταναστών της Μακεδονίας. Γράφει συγκεκριμένα η εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ ότι «ενώ στο παρελθόν μερικοί Μακεδόνες μετανάστες, έλεγαν ότι έχουν Ελληνική καταγωγή, σήμερα οι περισσότεροι νιώθουν ελεύθεροι να αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» χωρίς τον φόβο ύπαρξης αντιποίνων από την Ελληνική κυβέρνηση».

Έγιναν μεγάλοι αγώνες ν’αλλάξουμε το κείμενο της εγκυκλοπαίδειας χωρίς καμιά βοήθεια από την επίσημη Ελληνική πολιτεία. Το 1992 προέκυψε πια το Μακεδονικό όπως το ξέρουμε σήμερα.

Μετά το δημοψήφισμα της Νοτιοσλαβίας (των Σκοπίων), στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, για κήρυξη ανεξάρτητου Κράτους με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», συνέβησαν τα ακόλουθα.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης ψήφισε ομόφωνα ότι δεν θα αναγνωρίσουν όνομα για τη Νοτιοσλαβία που μπορεί να έχει «εδαφικές διεκδικήσεις στο μέλλον».

Στις 2 Φεβρουαρίου 1992, οι Υπουργοί εξωτερικών της ΕΟΚ ανέθεσαν στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας João de Deus Pinheiro να προτείνει λύση για το αίτημα αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας. Μετά από μερικούς μήνες διαπραγματεύσεων ο κύριος Πινεϊρο πρότεινε το όνομα «Nova Macedonia». Η πρότασις Πινεϊρο απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Αρχηγών της Ευρώπης (ΕΟΚ) γιατί περιείχε το όνομα «Μακεδονία».

Στις 13 Απριλίου 1992, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε σε σύσκεψη το Συμβούλιο των Ελλήνων Πολιτικών Αρχηγών να πάρει θέση για την ονομασία και την αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας ως νέου κράτους.

Μετά την συνάντηση των Αρχηγών ο Πρέσβης παρά τω Προέδρω Πέτρος Μολυβιάτης, ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, διάβασε για τις τηλεοράσεις και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ακόλουθο ανακοινωθέν. «Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου ‘91 με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη «Μακεδονία».

Στις 27 Ιουνίου 1992 οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης ψήφισαν ομόφωνα και συμφώνησαν με την Ελληνική θέση ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”».

Στις 7 Ιουνίου 1992, ο Αμερικανός ιστορικός και αρθρογράφος Johann Fink δημοσίευσε άρθρο στην αλυσίδα 300 και πλέον εφημερίδων του “Scripps Howard News Service”στο οποίο άρθρο έλεγε και τα εξής: «Η Μακεδονία, η φτωχότερη από τις πρώην δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της, είναι και πάλι ελεύθερη έπειτα από είκοσι δύο αιώνες κατοχής από ξένους. Τώρα υπάρχει ανησυχία ότι η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επί πολλά χρόνια εκρηκτική ύλη σε πυριτιδαποθήκη, είναι πιθανόν να αποτελέσει και πάλι το μήλον της έριδος ανάμεσα στις γείτονες χώρες, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, την Αλβανία και τη Σερβία.

Η σημαντικότερη αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας προέρχεται από την Ελλάδα. Η Αθήνα, που περιγράφει υποτιμητικά τη Μακεδονία ως «ψευτο-δημοκρατία», αντιτίθεται στη χρήση του ονόματος Μακεδονία ως εθνικού ονόματος για τη νεοσύστατη δημοκρατία, επισημαίνοντας ότι η ονομασία αυτή είναι ταυτόσημη με την ονομασία της διοικητικής περιφέρειας που βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και αποτελούσε τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας μέχρι το 1913. Ως μέλος διαφόρων διεθνών οργανισμών, η Αθήνα έχει τελικά απομονώσει τη Μακεδονία από τη διεθνή κοινότητα».

Κυρίες και κύριοι, έχετε ξανακούσει τέτοιες ηλιθιότητες να λέγονται από ιστορικούς; Αυτός ο κύριος ισχυρίζεται ότι εδώ και δύο χιλιάδες διακόσια χρόνια υπήρχε κράτος Μακεδονία, οι κάτοικοί του οποίου ήταν Σλάβοι, όπως και ο ένδοξος βασιλεύς του ο Μέγας Αλέξανδρος. Τι κακό πράγμα η άγνοια!

Στις 2 Οκτωβρίου 1992 ο τότε υποψήφιος για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Κυβερνήτης Μπίλ Κλίντον (Bill Clinton) έκανε την επίσημη γραπτή δήλωση με τίτλο:

«ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΚΛΙΝΤΟΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ».

Είπε ο κ. Κλίντον: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία». Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.

Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας».

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 1992 ο Μπίλ Κλίντον εκλέχτηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής κερδίζοντας τις εκλογές από τον Πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς. Λίγες μέρες μετά άρχισε ένας μαραθώνιος αγώνας να αποτραπεί η έντονη και πιεστική προσπάθεια της απερχόμενης κυβέρνησης Τζόρτζ Μπους να αναγνωρίσει τη Νοτιοσλαβία (τα Σκόπια) ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Τί έγινε τότε... Μετά την ήττα των εκλογών από τον Μπίλ Κλίντον ο Τζόρτζ Μπούς έστειλε τον Υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ Λόρενς Ήγκελμπέργκερ (Lawrence Eagleburger) στην Ευρώπη προκειμένου να πείσει τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αλλάξουν θέση που ομόφωνα είχαν πάρει στις 27 Ιουνίου 1992 και να αναγνωρίσουν μαζί με τις ΗΠΑ το νέο κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Μπους προσπάθησε να εκπληρώσει την προεκλογική του υπόσχεση στους Σκοπιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην αποτυχημένη προεκλογική του προσπάθεια.

Επιστρατεύτηκα από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση να βοηθήσω σαν ένας από τους «παράγοντες της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας».

Εκείνη την εποχή είχα την ιδιότητα του Προέδρου του Δημοκρατικού κόμματος στην Πολιτεία του Νιού Χαμσάϊρ, την πιο σημαντική πολιτεία της Αμερικής όσον αφορά στις Προεδρικές Εκλογές, και μόλις είχα εκλεγεί Πρόεδρος των Εκλεκτόρων του Μπίλ Κλίντον στην ίδια πολιτεία.

Στόχος ήταν να μην μπορέσει η Αμερικανική Κυβέρνηση πριν τη λήξη της θητείας της στις 20 Ιανουαρίου 1993 να πείσει τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίσουν το νέο αυτό κράτος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυθαίρετη αναγνώριση από την κυβέρνηση της Αμερικής θα ήταν άσχετη εφόσον η κυβέρνηση Μπους ήταν πλέον μεταβατική.

Στην Αθήνα συναντήθηκα στο Γραφείο του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου, πολιτικό σύμβουλο του Πρωθυπουργού και μερικές μέρες αργότερα με τον κ. Λουκά Τσίλα, τότε σύμβουλο του Πρωθυπουργού για θέματα ασφαλείας. Λίγους μήνες αργότερα ο κ. Τσίλας διορίστηκε Πρέσβης της Ελλάδος στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ελληνική Κυβέρνηση. Επίσης για το ίδιο θέμα συναντήθηκα και με την κα. Ντόρα Μπακογιάννη, τότε υπουργό πολιτισμού.

Ο κ. Παπαγεωργίου, ο κ. Τσίλας και η κα. Μπακογιάννη τόνισαν την σπουδαιότητα του να αποτραπεί η προσπάθεια της απερχόμενης Κυβέρνησης Μπούς να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ζήτησαν από μένα να βοηθήσω και με τους συμβούλους και συνεργάτες του Μπίλ Κλίντον αλλά και με την ηγεσία της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας και ιδιαίτερα τα στελέχη του Δημοκρατικού κόμματος που συνέβαλαν στην εκλογή του νέου Προέδρου Μπίλ Κλίντον. Δέχτηκα να βοηθήσω και πραγματικά μετά από μια σκληρή προσπάθεια και με την βοήθεια του Μαϊκλ Δουκάκη και πολλών άλλων συναδέλφων στην Αμερική κατορθώσαμε να αποτρέψουμε την προσπάθεια του Τζόρτζ Μπούς.

Στην Αμερική συναντήθηκα με τον Μαϊκλ Δουκάκη έναν από τους πιο στενούς πολιτικούς φίλους και υποστηρικτές του Μπίλ Κλίντον. Ενημέρωσα τον Μαϊκλ Δουκάκη για το σημαντικό θέμα της αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας από τις ΗΠΑ με ονομασία που περιείχε το όνομα «Μακεδονία»και του ζήτησα να συμμετάσχει στην προσπάθεια να σταματήσουμε την Κυβέρνηση Μπούς.

Ο Μαϊκ Δουκάκης συμφώνησε να έρθει σε επαφή με τον Άντονυ Λέικ (Anthony Lake) και την Μαντλίν Ολμπραϊτ (Madeleine Albright). Ο Λέϊκ και η Ολμπράϊτ ήταν κορυφαίοι σύμβουλοι του Μπίλ Κλίντον για θέματα Εξωτερικής πολιτικής και Εθνικής Ασφάλειας στην Προεδρική του εκστρατεία του 1992. Ο Άντονυ Λέϊκ διορίστηκε Σύμβουλος Ασφαλείας του Προέδρου Κλίντον στο Λευκό Οίκο και η Μαντλίν Ολμπραϊτ έγινε Πρέσβης της Κυβέρνησης Κλίντον στα Ηνωμένα Έθνη και αργότερα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Ενημέρωσα επίσης πολλούς ακόμη επιφανείς Ελληνοαμερικανούς πολιτικούς ηγέτες, όπως τον Φιλ Αγγελίδη, τότε Πρόεδρο του ισχυρού Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας με περισσότερα από έξι (6) εκατομμύρια δημοκρατικά μέλη όπως και τον Μάϊκ Πάνος, Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Πολιτείας Ιντιάνα. Όλοι τους συμφώνησαν να βοηθήσουν.

Με σκληρή επιμονή και με τη βοήθεια πολλών άλλων Ελληνοαμερικανών οι οποίοι ήταν κοντά στον Μπίλ Κλίντον καταφέραμε να σταματήσουμε την προσπάθεια της κυβέρνησης Μπους να φέρει το θέμα της αναγνώρισης στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για ψήφισμα, παρότι ο Ήγκελμπέργκερ προσπάθησε να το κάνει ακόμη και στις 19 Ιανουαρίου 1993 μια μέρα πριν από την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον.

Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι στη χρονική αυτή διάρκεια συναντήθηκα αρκετές φορές με τους Συμβούλους του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού και πέρασα και τα Χριστούγεννα του ’92 και την Πρωτοχρονιά του 1993 στην Αθήνα. Συνέβαλα επίσης και στην προετοιμασία του τότε Έλληνα Υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος ταξίδευε στη Νότιο Αμερική σε μια αποστολή να ζητήσει υποστήριξη από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και από την Ελληνοαμερικανική ηγεσία ενάντια στην προσπάθεια της Κυβέρνησης Μπους. Στο υπόμνημά μου προς τον κ. Τσίλα με ημερομηνία 31/12/1992 πρότεινα στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κ. Ανδριανόπουλος να έρθει σε επαφή με τους Μάϊκλ Δουκάκη, Πόλ Τσόγκα, Φίλ Αγγελίδη, Μάϊκ Πάνο, Άγγελο Τσακόπουλο, Νίκ Μητρόπουλο και Τζόρτζ Στεφανόπουλο. Στο υπόμνημά μου συμπεριέλαβα τα τηλέφωνα σπιτιού και τα προσωπικά τηλέφωνα του καθενός τους.

Όπως αργότερα αποδείχτηκε δεν ξέραμε πολλά για το τι ακριβώς συνέβαινε με το Μακεδονικό θέμα. Είναι τώρα όμως ξεκάθαρο ότι η τότε Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές. Δημόσια και επίσημα η Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν να αποτρέψει την Κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παρασκηνιακά όμως η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος.

Είναι τώρα προφανές ότι αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε παρασκηνιακά για αρκετό χρονικό διάστημα από τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό. Ακούστε τι είπε σε μια πρόσφατη δήλωσή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς, στην εκπομπή «Οι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά στο τηλεοπτικό κανάλι “MEGA” στις 16/11/2004.

«Εκείνη την στιγμή στη σύσκεψη αυτή (6 Μαρτίου) ενόψει του γεγονότος ότι εγώ έπρεπε σε τρεις ημέρες να πάω στις Βρυξέλες να συζητήσω με Μπέικερ και Υπουργούς των Εξωτερικών, ο Μητσοτάκης λέει πρέπει να έχουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Τι θα γίνει εάν οι Αμερικανοί δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν αυτό το οποίο έχουν αναγνωρίσει οι Ευρωπαίοι, τους τρεις όρους;

Μα δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθούν παρά εάν εμείς δεν δώσουμε την μάχη. Μου λέει δεν σου κρύβω, παρουσία των άλλων, ότι εγώ το θέμα του ονόματος δεν το θεωρώ σημαντικό. Λέω τότε κύριε Πρόεδρε, μου λέτε αυτό που έχετε πει στον Ελληνικό λαό, αυτό που έχει αποφασίσει το Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αυτό το οποίο λέτε εσείς προς τον Ελληνικό λαό, άλλο τι μας λέτε εδώ, να βγω εγώ και να πω τα αντίθετα στο εξωτερικό; Πώς θα το κάνω; Πηγαίνω έξω και, κύριε Παπαχελά, ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άσχημα και δεν θα ήθελα ποτέ άλλος Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών να αισθανθεί το ίδιο άσχημα. Έγινα περίγελος. Με ρωτούσε ο κύριος Ντελόρ με υπονοούμενα, με ρωτούσε ο κύριος Πόστ του Λουξεμβούργου, με ρωτούσε ο Γκένσερ, με ρωτούσε ο κύριος Κόλλινς της Ιρλανδίας και μου λέγανε, καλά Αντώνη, εδώ μας λές άλλα και μαθαίνουμε από το κέντρο ότι άλλη είναι η γραμμή. Είχανε ήδη αρχίσει οι διαρροές ότι μην ακούτε τον Σαμαρά, αυτός έχει την θέση όνομα, εμάς δεν μας νοιάζει».

Φαίνεται λοιπόν πια ξεκάθαρα ότι όταν εμείς αγωνιζόμασταν να αποτρέψουμε την Κυβέρνηση Μπους, η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρούν τρόπο να αποφύγουν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας σαν νέο κράτος από την Ενωμένη Ευρώπη. Ο μόνος άλλος φορέας ήταν τα Ηνωμένα Έθνη! Έτσι και έγινε.

Στις 22 Ιανουαρίου 1993, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον και πριν τελειώσουν οι τελετές ορκωμοσίας στην Ουάσιγκτον η κυβέρνηση των Σκοπίων έκανε επίσημη αίτηση στα Ηνωμένα Έθνη να αναγνωριστεί η Νοτιοσλαβία ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πώς και γιατί αποφάσισε η κυβέρνηση των Σκοπίων να παρακάμψει την Ενωμένη Ευρώπη;

Δύο μέρες αργότερα στις 24 Ιανουαρίου 1993 τρεις μεγάλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης η Αγγλία, η Γαλλία και η Ισπανία με τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής κυβέρνησης πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας από τα Ηνωμένα Έθνη με μια δήθεν συμβιβαστική ονομασία. Πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας με το όνομα «Πρώην-Γιουγκοσλαβική-Δημοκρατία-της Μακεδονίας» FYROM.

Πώς και γιατί αποφάσισαν οι τρεις αυτές κυβερνήσεις να κάνουν την επίσημη αυτή «συμβιβαστική» πρόταση στα Ηνωμένα Έθνη; Μήπως είχαν ψηφίσει οι ηγέτες της Ευρώπης να αλλάξουν στάση και να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με όνομα που περιείχε την λέξη Μακεδονία; Ασφαλώς όχι. Το κάνανε εν ονόματι της Ενωμένης Ευρώπης;

Ασφαλώς όχι!!
Φαίνεται ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί παρασκηνιακά. Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση των Σκοπίων και οι Ευρωπαίοι τα είχαν βρει για μια σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» . Αυτό που παρέμεινε σε εκκρεμότητα ήταν η θέση του Μπίλ Κλίντον.

Τι έγινε όμως με την ομόφωνη απόφαση των πολιτικών ηγετών της Ελλάδος; Τί έγινε η περίφημη δήλωση του Πέτρου Μολυβιάτη εν ονόματι του Συμβουλίου των Ελλήνων πολιτικών Αρχηγών ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει τα Σκόπια εάν η ονομασία περιέχει την λέξη «Μακεδονία»; Είχαν αλλάξει στάση οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες; Ασφαλώς όχι!!

Το θέμα Κλίντον όμως ήταν το πιο σοβαρό. Ο Μπίλ Κλίντον είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του και ο Κλίντον θα τηρούσε την δέσμευσή του. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Επομένως οι αρχιτέκτονες της συμβιβαστικής λύσης ρισκάρανε το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας από την Κυβέρνηση Κλίντον εάν προτείνανε αναγνώριση των Σκοπίων με ονομασία που περιείχε την λέξη «Μακεδονία». Μόνον οι Ελληνοαμερικανοί ηγέτες μπορούσαν να αποδεσμεύσουν τον Μπίλ Κλίντον. Εξάλλου αυτοί τον δέσμευσαν στις 3 Οκτωβρίου 1992.

Έτσι κατασκευάσθηκε προσεκτικά ένας σύγχρονος «Δούρειος Ίππος»!
Ιδού τι έγινε.
Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν περάσει όταν οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos & Manatos” δημιούργησαν μια «προσωρινή ειδική» επιτροπή με την ονομασία «Ad hoc American Hellenic Leadership Committee”.

Ποιά ήταν τα μέλη αυτής της «προσωρινής επιτροπής» δεν έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Εκ μέρους αυτής της πρόχειρης επιτροπής η εταιρεία «Μάνατος και Μάνατος» ζήτησε από εκλεγμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και Δημοτικούς άρχοντες όλους επιφανείς Ελληνοαμερικανούς να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον Πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την «νέα θέση» της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «συμβιβαστική λύση» στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας. Η επιστολή είχε συνταχθεί και είχε διατυπωθεί τόσο προσεκτικά που μπροστά της ο «Δούρειος Ίππος» έμοιαζε σαν μια ερασιτεχνική εφεύρεση!

Παρόλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Μπίλ Κλίντον θα έπρεπε να υποστηρίξει την νέα θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ονομασία του νέου κράτους της Νοτιοσλαβίας, παρότι η συμβιβαστική λύση περιείχε τη λέξη «Μακεδονία».

Η προτεινόμενη επιστολή προς τον Πρόεδρο Κλίντον είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993 έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του. Είναι τόσο ωραία γραμμένη και τόσο υπέροχα εθνικοποιημένη που αν δεν είσαι γνώστης των πραγμάτων και «γάτα» στα πολιτικά υπονοούμενα ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι με την συνυπογραφή σου συμβάλλεις σε μια Κολοσσιαία εθνική προδοσία! Και όμως ακριβώς αυτό ήταν.

Όταν εγώ έλαβα το προτεινόμενο γράμμα προς τον Πρόεδρο Κλίντον και μου ζητήθηκε να το υπογράψω οι συγγραφείς του είχαν ήδη εξασφαλίσει την υπογραφή των: Phil Angelides (Φίλ Αγγελλίδης), Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας. Art Agnos (Αρτ Άγκνος), πρώην Δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο, Andrew Athens (Άντριου Άθενς), Προέδρου του Ηνωμένου ΑμερικανοΕλληνικού Κογκρέσου, John Casimatidis (Τζων Κατσιματίδης), Πρόεδρο του “Red Apple Groups”. Philip Christopher (Φίλιπ Κρίστοφερ), Προέδρου PSEKA, dr. Gus Konstantine (Γκάς Κονσταντίν), Supreme President of AHEPA, δρ. Takey Crist (Τάκη Κρίστ), Προέδρου American Hellenic Institute, Public Affairs Committee. Michael Dukakis (Μιχάλης Δουκάκης), πρώην Κυβερνήτης της Πολιτείας της Μασαχουσέτης, Nicholas Gage (Νίκολας Γκέιτς), συγγραφέας, Fotis Gerasopoulos (Φώτης Γερασόπουλος), αντιπρόεδρο Hellenic American National Council. Dr. Christos Ioannides (Χρήστος Ιωαννίδης), Καθηγητής Greek and Middle Eastern Affairs, Michael Zaharis (Μιχάλης Ζαχαρής), Chairman KOS Pharmaceutical INC, Sotiris Kolokotronis (Σωτήρης Κολοκοτρώνης), President SKK Enterprises, Andrew Manatos (Άντριου Μάνατος), Special Counsel United Hellenic American Congress, John Nathenas (Τζων Ναθήνας) President Hellenic American National Council. Peter J. Pappas (Πήτερ Πάππας), President P.J. Mechanical Corporation, Jim Regas (Τζιμ Ρήγας) Esq. Senior Courses Regas, Freratos & Harp, Eugene Rossides (Ευγένιος Ροσίδης), Esq. Chairman American Hellenic Institute, Angelo Tsakopoulos (Άγγελος Τσακόπουλος), Former National Chairman Greek American for Clinton and Professor Spiros Vreonis jr.(Σπύρος Βρυώνης), New York University.

Ασφαλώς έγινε κοινοποίηση της επιστολής στον Warren Christopher (Γούορεν Κρίστοφερ) Υπουργό Εξωτερικών ΗΠΑ, Anthony Lake (Άντονυ Λέικ), Σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου και dr. Madeleine Albright (Μαντλίν Ολμπράϊτ), Πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.

Διάβασα προσεκτικά την προτεινόμενη επιστολή που μου ζητούσαν να συνυπογράψω και είπα μέσα μου «Ώρα καλή Μακεδονία μας». Ασφαλώς δεν δέχτηκα να την συνυπογράψω και η επιστολή εστάλη στον Πρόεδρο Κλίντον. Κατάλαβα ότι εάν τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώριζαν το νέο κράτος των Σκοπίων με ένα όνομα που περιείχε τη λέξη «Μακεδονία» θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία «Μακεδονία» και δεν θα ήταν Ελληνική. Με άλλα λόγια η νοτιότερη περιοχή της Γιουγκοσλαβίας θα αναγνωριζόταν από τα Ηνωμένα Έθνη σαν χώρα με το όνομα «Μακεδονία» και η Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια όπως την αποκάλεσε ο προαναφερθείς ιστορικός κ. Johann Fink. Μια διοικητική περιφέρεια η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος.

Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι που πρόσφεραν την υπογραφή τους δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να μελετήσουν το ακριβές κείμενο της επιστολής και υπέγραψαν καλή τη πίστει νομίζοντας ότι υπογράφουν για το συμφέρον της Ελλάδας. Άλλωστε η υπογραφή ζητήθηκε και δόθηκε τηλεφωνικά!!

Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα δίμηνο γεμάτο παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Για περισσότερο από δύο μήνες οι συζητήσεις και οι «αγώνες» περιστρέφονταν γύρω από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Σημαίες, σύμβολα, παλικαρισμοί, Τουρκικές παρενοχλήσεις οτιδήποτε άλλο παρά το όνομα Μακεδονία απασχολούσαν την κοινή γνώμη.

Τελικά η μάσκα έπεσε. Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης ο τότε Υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Την ίδια μέρα, στις 7 Απριλίου 1993 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του νέου κράτους και φυσικά έτσι ψήφισε και η Ελλάδα!
Εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι από την Ελληνικότητά μου πέθανε.
Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη Ελληνικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» να του πείτε στις 7 Απριλίου 1993.
Αν σας ρωτήσει ποιά ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ!
Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ.
Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπίλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν!

Ακούστε προσεκτικά παρακαλώ, κυρίες και κύριοι, τι είπε ο τότε πανίσχυρος Αμερικανός βουλευτής και Πρόεδρος της Επιτροπής των Εξωτερικών Υποθέσεων του Αμερικανικού Κογκρέσου κ. Lee Hamilton (Λι Χάμιλτον) όπως είχε γραφεί στην ανταπόκριση του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου στην ημερήσια εφημερίδα «Πρωϊνή» της Νέας Υόρκης λίγες μέρες μετά την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη.

Είπε ο κύριος Χάμιλτον:
«ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΥΞΥΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΑΣ»
Η ανταπόκριση του Μιχάλη Ιγνατίου στην Πρωϊνή: «ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ.
Η Ελληνική κυβέρνηση έχασε μοναδική ευκαιρία να κερδίσει σημαντικά πλεονεκτήματα στη μάχη των Σκοπίων, όταν λόγω ασυνεννοησίας με την Ουάσιγκτον και ερασιτεχνικών χειρισμών δέχθηκε τον «έντιμο συμβιβασμό» χωρίς να περιμένει τη δημοσιοποίηση της θέσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.

Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Λι Χάμιλτον, δήλωσε στη διάρκεια εκδήλωσης Ελληνοαμερικανών στο Λος Άντζελες, ότι ο ίδιος αλλά και στελέχη της κυβέρνησης Κλίντον εξεπλάγησαν από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην επιμένει στη γνωστή θέση της για την ονομασία και αντίθετα να αποδεχθεί τη διαδικασία της διαιτησίας και της όποιας απόφασης των μεσολαβητών Σάιρους Βάνς και Λόρδου Όουεν.

Ο Αμερικανός βουλευτής, που θεωρείται ένας από τους λίγους πολιτικούς που γνωρίζουν τα ελληνικά εθνικά θέματα, ιδιαίτερα το Κυπριακό και το πρόβλημα που δημιουργούν τα Σκόπια, είπε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών και των γερουσιαστών «είχαν πειστεί για τις δίκαιες θέσεις της Ελλάδας» και τις υποστήριξαν μάλιστα εγγράφως, υπογράφοντας κείμενο επιστολής προς τον Πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς.

Όπως εξήγησε ο κ. Χάμιλτον, «το Κογκρέσο ενημερώθηκε σωστά από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα», τα μέλη της οποίας πίεσαν με διάφορους τρόπους τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, οι οποίοι πείστηκαν ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ήταν στην πραγματικότητα η κλοπή του ονόματος της Μακεδονίας.

Ο Αμερικανός βουλευτής βλέπει «διαφωνία μεταξύ των θέσεων της Αθήνας και της Ομογένειας» αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι μόνοι που απέμειναν να επιμένουν για μη χρησιμοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας είναι οι Ελληνοαμερικανοί.

Ο κ. Χάμιλτον κατέληξε λέγοντας ότι ακριβώς λόγω της αποδοχής από την Αθήνα συμβιβαστικής λύσης, ούτε το Κογκρέσο, ούτε η Κυβέρνηση Κλίντον μπορούν πια να βοηθήσουν, υπονοώντας ότι δεν ισχύουν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αμερικανού Προέδρου».

Στις 22 Φεβρουαρίου 1994 ο παλαίμαχος στρατηγός του Ελληνικού στρατού εν αποστρατεία Ελευθέριος Παπαγιαννάκης με επιστολή του προς τον Πρέσβη της Αυστραλίας στην Αθήνα αναρωτήθηκε πως η Αυστραλία αναγνώρισε τα Σκόπια ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Στις 28 Μαρτίου 1994 ο Αυστραλός Πρέσβης C.A. Edwards απάντησε στο στρατηγό Παπαγιαννάκη ως εξής:
«Στρατηγέ μου, Το γράμμα σας με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου με εντυπωσίασε με την ειλικρίνεια με την οποία εκφράσατε τα αισθήματά σας προς την Αυστραλία και τους Αυστραλούς που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Ελλάδος. Είναι μεγάλο κρίμα που άνθρωποι όπως εσείς που έχουν τόσο δυνατά αισθήματα για τη χώρα μου αισθάνεται ότι κατά κάποιο τρόπο η πρόσφατη απόφαση της Αυστραλίας να αναγνωρίσει την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) αποτελεί με οποιοδήποτε κτύπημα κατά της Ελλάδος. Από την πλευρά της η Κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν αισθάνεται ότι η απόφασή της ήταν με οποιοδήποτε τρόπο κατά των συμφερόντων της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα παίρνοντας την απόφασή της η κυβέρνηση κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να ανταποκριθεί στις επιθυμίες της Ελλάδας. Καθώς πιθανώς προσέξατε το όνομα με το οποίο αναγνωρίσαμε τη χώρα ήταν το ίδιο όνομα με εκείνο που χρησιμοποίησε η ίδια η Ελλάδα στην δική της αναγνώριση και σε όλες τις άλλες δοσοληψίες που έχει με αυτή τη χώρα».

Μετά από όλα αυτά κυρίες και κύριοι τώρα πια ξέρετε:
Τι κάνανε οι Ελληνοαμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Αμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Ευρωπαίοι
Ξέρετε τι κάνανε οι Σκοπιανοί και
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΝΤΟΠΙΑΝΟΙ!!

Blogger: Προφίλ Χρήστη: has&tas

Blogger: Προφίλ Χρήστη: has&tas

MgP Sleeveface

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

Ας ελαφρυνουμε λιγο το κλιμα και ας ξαναμιλησουμε λιγο για τη μουσικη
Χαζευα στο καταπληκτικο blog του Πετριδη "απο τις 4 στις 5" http://apotis4stis5.blogspot.com/
και απο εκει οδηγηθηκα στο Blog enteka http://enteka.blogspot.com/ το οποίο έχει ενα πολυ ομορφο post με Live video απο Το Later…with Jools Holland . Εκατσα και τα ακουσα ολα ...
Οι Pulp (το τραγουδι fear εκπληκτικο), radiohead, blur, Morissey πολυ ομορφα ολα....
Επισης να διαβασετε και το παρακατω post Quirks!, ωραιες εκτελεσεις.



Θα ηθελα να κανω και μια παρατηρηση για τις λιστες (των 3 μεχρι στιγμης). Ειναι περιεργο αλλα λειπουν οι U2. Σιγουρα ολοι συμφωνουμε και για τις καταπληκτικες συνθεσεις τους αλλα και για το γεγονος οτι επαψαν να δινουν νεα μουσικα στοιχεια και ασχολουνται πιο πολυ μ ετην πολιτκη (η μαλλον με το Lifestyle και το νονμα τους δηλ. την κονομα????)
Παντως τραγουδια σαν το All i want is you (http://www.youtube.com/watch?v=Olp8ApUvwe0) , το Οne, αλλα και πολα αλλα ειναι τρομερα. Επισης εχουν κανει απιστευτες διασκευες με καλυτερη απο ολες το Unchained melody. (http://www.youtube.com/watch?v=B1j_vyQrWO4)

Βεβαια το να αρχισουμε να ξαναλεμε τι δεν βαλαμε στις λιστες, μαλλον θα φτασουμε να κανουμε προσθετες λιστες, οποτε σταματαω εδω και καλο Σ/Κ.

ΔΙΝΩ ΑΙΜΑ , ΒΟΗΘΩ ΚΑΠΟΙΟΝ

Τί είναι ο άνθρωπος .. Με τί πράγματα καμιά φορά είναι ευτυχισμένος με τη ζωή του..
Το πρωί με παίρνει τηλ ο Θ. ο μικρός μου αδερφός .
''Μεγάλε που θα δώσουμε αίμα ?"(ήξερε οτι είμαι αιμοδότης)
Ήθελα να κάνω και μια εξέταση φεριτίνης (τον τελευταίο χρόνο δεν έδινα λόγω χαμηλής φερ.)
και τον πήγα στο ΑΧΕΠΑ (Αιμοδοσία) .

Δε θα το πιστέψετε , η χαρά που ένιωσα , μόνο , που είχα τη δυνατότητα να δώσω αίμα ήταν πολύ κοντά στο συναίσθημα που νιώθω όταν δίνω αίμα .
Σα να έχω κάνει την προσφορά του αιώνα ή της χιλιετίας..

Μη το σκεφτείτε εγωιστικά αλλά μόνο ως εκπλήρωση εσωτερικής ανάγκης.
Κάποιος , κάπου, τη στιγμή ακριβώς που θα έχει την ανάγκη η υγεία του για να γίνει ΚΑΛΑ , θα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει και από το δικο μου σακουλάκι , με κάνει να χαίρομαι αληθινά .
Πώς μου 'κοψε κάποια στιγμή περιμένοντας τον μικρό , ρώτησα για τα αιμοπετάλια , πως δίνεις , τι είναι κλπ,
μου λέει η νοσοκόμα ότι μπορείς να δίνεις σχετικά συχνά , ουσιαστικά δεν σου αφαιρούν αίμα
παρά τραβούν από αυτό τα αιμοπετάλια και σου επιστρέφουν όλο το αίμα πίσω και λίγο κόλλησε. .
"Ξέρετε έχουμε ανάγκη από αιμοπετάλια..."*

Τι σημαινε αυτό?
Α. οτι ακόμη και σε αυτό το ακρως αναγκαίο πράμα , έπρεπε να πάω να ρωτήσω εγώ για να μάθω...γ...τον Έλληνα μου και την ανοργανωσιά μου μέσα...

β. * " .. γιατί έχουμε πολλές περιπτώσεις κυρίως παιδιών ..."
- Τι ηλικίες ?
" όλες οι ηλικίες , ακόμα και νεογέννητα , κάθε ηλικία και πολλά παιδιά ..."
-Αυξανόμενα ?
'' Πολύ αυξανόμενα..."
γ. Αύριο το πρωί (ελπίζω) θα πάω να δώσω αιμοπετάλια.

Δεν οργανώνουμε κάτι ομαδικό κατά τα τέλη Φλεβάρη ? Τι λέτε ?

ΒΕΡΓΙΝΑ / ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΝΕΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ

GREECE-SALONIKA.blogspot: "Ελληνικές αρχαιότητες στο Κουβέιτ!

Λαμπρά στοιχεία ελληνικού πολιτισμού 2.000 και πλέον ετών, διαδεδομένα από το Μέγα Αλέξανδρο, έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στη νήσο Φαϊλάκα του Κουβέιτ!
Το οχυρό, ο ναός (φώτο κάτω δεξιά), ο βωμός και οι αρχαιοελληνικές επιγραφές, που αποκαλύφθηκαν στις εσχατιές του ελληνιστικού κόσμου, στη νησίδα στο μυχό �"

(Oυ Στέλιους) Απάντηση quiz #2.

Μεγάλος Greg.

Με την πρώτη απάντηση έπεσε διάνα!

Και ευτυχώς που παραπλάνησα λίγο τη φάση, και είχαμε και τη συμμετοχή και τις (λανθασμένες) απαντήσεις όλων των υπολοίπων.

Across the Universe

Σήμερα (Δευτέρα) στις δύο το βράδυ το "across the universe" θα ταξιδεψει μέχρι τα πέρατα του σύμπαντος. Ας βάλουμε όλοι δυνατά να παίξει η τραγουδάρα των σκαθαριών για να ενισχύσουμε το σήμα ;-) Αντιγράφω από τη NASA

For the first time ever, NASA will beam a song -- The Beatles' "Across the Universe" -- directly into deep space at 7 p.m. EST on Feb. 4.

The transmission over NASA's Deep Space Network will commemorate the 40th anniversary of the day The Beatles recorded the song, as well as the 50th anniversary of NASA's founding and the group's beginnings. Two other anniversaries also are being honored: The launch 50 years ago this week of Explorer 1, the first U.S. satellite, and the founding 45 years ago of the Deep Space Network, an international network of antennas that supports missions to explore the universe.

The transmission is being aimed at the North Star, Polaris, which is located 431 light years away from Earth. The song will travel across the universe at a speed of 186,000 miles per second. Former Beatle Sir Paul McCartney expressed excitement that the tune, which was principally written by fellow Beatle John Lennon, was being beamed into the cosmos.

Τραγούδια διάλεξα για φίλους.

Τραγούδια διάλεξα για φίλους.
Τραγούδια που δε βαρέθηκα ποτέ να ξανακούσω.
Τραγούδια που θέλω να το ξέρετε ότι μ’ αρέσουν.

1. John Lennon (and Elton John) – “Whatever gets you through the night”.



Το σκαθάρι πήγε να ζήσει και να τεμπελιάσει (όπως μόνο αυτός ήξερε) στην Αμερική, γιατί στην πατρίδα τού τα είχαν κάνει τσουρέκια για τη σχέση του με τη Γιόκο.
Εκεί, υπό το ασφυκτικό πρέσσινγκ της CIA, κολοβαρούσε ασύστολα, κοιμόταν, ξυπνούσε, ξανακοιμόταν, ξαναξυπνούσε, κατέβαζε ιδέες για ευφυή cartoons των 3-5… δευτερολέπτων και οοοοόταν θυμόταν έγραφε και τραγούδια, άλλοτε καλά και άλλοτε όχι και τόσο.

Για εμένα, αποδείχτηκε εκείνα τα χρόνια της solo καριέρας τους, ότι κανείς από τους Fab Four δεν στάθηκε στο ύψος ενός πρώην Beatle.
Ή για να το πω αντίστροφα, διέλυσαν ένα γκρουπ που μέσα σε 7-8 χρόνια άλλαξαν το μουσικό σύμπαν, ίσως όμως είχαν να δώσουν κι άλλα μέσα στα πλαίσιά της.

Kαι ενώ στα άλμπουμ των Beatles υπάρχουν τραγούδια αποκλειστικά του ενός ή του άλλου, υπέγραφαν σαν δίδυμο “Lennon-McCartney” μάλλον γιατί στην πράξη, ο ένας συμπλήρωνε, διόρθωνε ιδανικά τον άλλον.
Αποδείχθηκε επίσης, μετά τη διάλυση τους, ο κρίσιμος ρόλος τόσο του Harrison (από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες ever), όσο και του παρεξηγημένου Starkey.
Kαι φυσικά επιβεβαιώθηκε, η τεράστια συμβολή του George Martin, του μεγάλου μουσικού τους παραγωγού που τους άνοιξε τα μάτια σε μεγάλες καινοτομίες.

Αυτό είναι ένα τραγούδι που λατρεύω, και με ενθουσιάζει το γεγονός πως αρέσει εξ’ ίσου και στον μικρό μου Μιχάλη.
Είναι πολύ ζωντανό, πολύ πιο γρήγορο από την αρχική του σύλληψη, ακούγεται πολύ αισιόδοξο και έχει και νόστιμο (τεχνικά και για την εποχή του) κλιπάκι.
Όσο για τα πνευστά του, δίνω ρέστα.
Τα φωνητικά του Elton John προστέθηκαν εκ των υστέρων και αφού είχε ολοκληρωθεί η ηχογράφηση από τον Lennon και την μπάντα του.
Είναι το μοναδικό (εν ζωή) τραγούδι, της προσωπικής του καριέρας, που σκαρφάλωσε στην κορυφή του αμερικάνικου chart.
______________________________________________________________

2. The Stranglers – “96 tears”.




Είμαι στην αυλή του Δευτέρου, λίγο έξω και αριστερά από τα σκαλάκια της κυρίας εισόδου του σχολείου.
Πρέπει να είμαστε στην τρίτη γυμνασίου.
Ο antonis και ο stavros συζητούν και τους πλησιάζω.
Έχω μιαν απορία και αφού οι δυο τους, τα μεσημέρια, ακούνε Πετρίδη κάτι παραπάνω θα γνώριζαν.
Είναι αυτοί οι ίδιοι που κάποτε με κάκισαν γιατί είχα αγοράσει best of των Depeche Mode.
Την θυμάμαι αυτή την σκηνή.
«Ρε σεις, είναι ένα τραγούδι που ακούω τον τελευταίο καιρό, αλλά πώς το λένε, ποιοι το λένε δεν γνωρίζω» τους λέω πλησιάζοντας ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.
Υπάρχει το ενδεχόμενο να τους είπα και «ρε μαλάκες, πείτε μου κάτι που δεν το ξέρω, μήπως και το ξέρετε εσείς (ρε, μαλάκες)», αλλά αυτό είναι λιγότερο πιθανό λόγω της ευγενικής ιδιοσυγκρασίας μου.
Προσπαθώ να τους πω δυο-τρεις λέξεις-κλειδιά, να σφυρίζω δεν ξέρω, παλεύω όμως να τους τραγουδήσω το σκοπό και πολύ γρήγορα παίρνω, σχεδόν ταυτόχρονα και από τους δύο, την απάντηση που γύρευα:
«Είναι το Skin Deep των Stranglers».



Πετιέται και ο πάντα επεξηγηματικός stavros και συμπληρώνει «Stranglers είναι, ωραίοι είναι, αλλά οι Stranglers ήταν πανκ, ενώ τώρα δεν είναι πανκ αλλά είναι ποπ».
Ίσως τα παιδιά δεν το θυμούνται, και πού να το θυμούνται εδώ που τα λέμε.
Εγώ ξέρω ότι μετά από αυτό το στιγμιότυπο άλλαξαν πάρα πολλά.
Εφοδιάστηκα με το «Aural Sculpture» και αργότερα και σιγά-σιγά με όλη τους τη δισκογραφία.
Άλμπουμς, σινγκλακια, μάξι σινγκλς, bootlegs, όλα!
Έγινα μέλος στο fan club τους, έφαγα χοντρό κόλλημα και οπαδιλίκι κανονικό.
Κυκλοφόρησα με μπλουζάκια τους, ακόμα πίνω καφέ στην κούπα τους και το κινητό μου βαράει με αυτό το τραγούδι.
Μέσα από αυτούς ανακάλυψα Sex Pistols, Damned, Jam, Clash, Stooges, New York Dolls.

Παιδεύτηκα πολύ με το τι να διαλέξω από τους αγαπημένους μου στραγγαλιστές.
Θα μπορούσα να γεμίσω λίστες με τραγούδια τους και σχόλια.
Τους παρακολούθησα όσες φορές ήρθαν στη Θεσσαλονίκη και μόνο μου παράπονο ότι δε μπόρεσα να τους δω σε live με τον αρχικό τους τραγουδιστή Hugh Cornwell.
Προτίμησα μια πολύ πετυχημένη διασκευή που έκαναν σε ένα κατά τη γνώμη μου τραχύ τραγούδι των “Questionmark and the Mysterians”, παρά να παραθέσω κάποια από τις μεγάλες τους συνθέσεις.
Είναι από το 1990 και είναι η τελευταία τους δουλειά με αυτό το αρχικό σχήμα.

Kαι θα ήθελα τρελά να είμαι σε αυτό, μα αυτό το live όσο τίποτε στον κόσμο!


_________________________________________________________________
3. The Cramps – “Goo goo muck”.




Είμαι που λέτε σε ένα ταξί και επιστρέφω αργά το βράδυ σπίτι μου.
Έχουμε μετακομίσει οικογενειακώς στο Πανόραμα και μετά το σχολείο συνεχίζω την προετοιμασία για τη Δέσμη στο φροντιστήριο του (συχωρεμένου πια) Μαντουλίδη.
Λεωφορείο δεν υπήρχε μετά τις 23.00, οπότε κάθε βράδυ επιβιβαζόμουν σε ταξί από το κέντρο για το Πανόραμα.
Και την επόμενη μέρα ξανά-μανά τα ίδια.

Μεγάλο σχολείο τα ταξί!
Βλέπεις κόσμο, μιλάς με διάφορους που συνήθως και εκείνοι είναι ψόφιοι για κουβέντα και καλό είναι να τους μιλάς όπως και εκείνοι σου απευθύνουν το λόγο και αλίμονο αν δεν έχεις το κουράγιο να τους παρακολουθήσεις.

Εκείνο λοιπόν το βράδυ και αφού ξεπεράσαμε γρήγορα τα συνήθη προκαταρκτικά του ταξιτζή («όχι, ρε πούστη μου, στο Πανόραμα, γιατί ρε δερβισόπαιδο μού το κάνεις αυτό, σε μένα έλαχε γαμ* την πουτ**α μου, γαμ*!») άραξα και χάζευα από το παράθυρο την ίδια και την ίδια βραδινή μου διαδρομή.
Περιφερειακός δεν υπήρχε τότε, οπότε Εγνατία, Σιντριβάνι, 424 και πάει λέγοντας.

Κάποια στιγμή, ούτε ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί υπήρχαν, (ρε σεις – πω πω!- σε τι χρόνια μεγαλώσαμε, δηλαδή τύφλα να’ χει η Κατοχή που με παραμυθιάζει ακόμα και σήμερα ο πατέρας μου) και ο ταξιτζής είναι συντονισμένος στον Ρ.Σ. Μακεδονίας που σίγουρα λίγο πριν θα έπαιζε κάτι της αρεσκείας του, κανένα Καζαντζίδη, καμιά Μοσχολιού, απ’ αυτά που ακούει τώρα στην ξενιτιά ο antonis και βουρκώνει λες και καθαρίζει κρεμμύδια σε κουζίνα χασαποταβέρνας στο Βισμπάντεν.

Εκείνη όμως την ώρα, και αμέσως μετά τις βραδινές αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, κάτι σημαντικό, κάτι θεόσταλτο συνέβη στη ζωή μου.
Αρχινάει (sic) μια εκπομπή, απ’ αυτές που και σήμερα ακόμα μπορείς να βρεις στον εν λόγω σταθμό (λέτε να ήταν ο Σημαντήρας;) και ο παρουσιαστής ξεκινάει το πρόγραμμα ως εξής: «Αφιέρωμα στη μουσική rock: σήμερα οι Cramps».
Καλά, είναι παροιμιώδης η ευρηματικότητα των κρατικών ραδιοσταθμών στην ονομασία εκπομπών.

Και πέφτουν οι πρώτες νότες του «I’m cramped» ενός σχεδόν instrumental και πρωτογενούς rock’n’roll κομματιού και αρχίζω να ανασηκώνομαι από τη νωχελική μου θέση.
Και μέχρι να σκεφθώ «ωπ! κάτι συμβαίνει εδώ», 15-20’’ είχαν μόλις ακουστεί ώσπου ο αθεόφοβος ο ταρίφας, ήταν και πιτσιρικάς πανάθεμα τον, αναζήτησε άλλα ακούσματα μουρμουρίζοντας κάτι σαν «τι μαλακίες είναι αυτές, νυχτιάτικα».




To τραγούδι είναι ο ύμνος του κάθε πειραγμένου εφήβου που σέβεται τον εαυτό του.
Σκοτεινό, τρομακτικό, σεξιστικό, το βρίσκω διασκεδαστικό.
Σαν να ανακοινώνει (ο έφηβος) παρουσία όλων, στο κυριακάτικο τραπέζι, δείτε τι βρήκα μέσα στο βρακί μου!
Ο Ταραντίνο μελοποιημένος, αλλά είκοσι χρόνια νωρίτερα.

Οι Cramps, λοιπόν.
Μεγάλο σχολείο και αυτοί.
Φοβερό ζευγάρι ο μέγας performer, η ψυχάρα και κολλημένος στην καρακοσμάρα του Lux Interior αλλά και η κιθαρίστρια με τα τιγρέ και λεοπαρδαλέ συνολάκια Poison Ivy.
Όποιος δεν τους έχει δει live, δεν έχει δει τίποτα!
Tον Lux να μασάει και να καταστρέφει μικρόφωνα και οτιδήποτε υπάρχει επί σκηνής φορώντας nylon ή vinyl κολάν και δεκάποντες γόβες.
Να σκαρφαλώνει με αυτές, πάνω σε ηχεία δύο-δυόμιση μέτρων, να βρυχάται και να καλαμπουρίζει με το κοινό.
Unique!
Μπροστά σε αυτόν, ο Iggy Pop μοιάζει σαν να το’ σκασε μόλις από τις Ουρσουλίνες.



_____________________________________________________________


4. The Colourfield – “Thinking of you”.




Ήμασταν στο κάθε λογής μαγαζί εκείνο τον καιρό.
Είτε στη Λάβαλμπον που μας περνούσε στην πόρτα η Βίκυ, η αδελφή του Γιώργου του Κουτσού, στo Basement της Ικτίνου, είτε το καλοκαίρι στην Amnesia, το Μπουντρούμ etc.
Υπήρχε, τότε, ένας πυρήνας 20-30-50 τραγουδιών σε αυτά τα clubs που ήξερες κάποια στιγμή ότι θα ακουστούν. Ήταν και hard-to-find και οι dj’s έκαναν το κομμάτι και τη λεζάντα τους, ίσως.

Ένα από αυτά ήταν το “Can’t have enough of you” http://www.youtube.com/watch?v=ZFt2p99INF4 των Colourfield, ενός από τα πολλά σχήματα που έχει συμμετάσχει ο Terry Hall των Fun boy three και των Specials.
Θυμάμαι τον stavros και ειδικά τον vits να με πειράζουν για το συγκεκριμένο τραγούδι, λόγω της εισαγωγής του με το synth, που παρέπεμπε σε… «ξαδέλφια των Stranglers».

Σήμερα με το downloading δεν υπάρχουν πια δύσκολα τραγούδια, ενώ διαλέγω κάτι από Colourfield που κατά την άποψη μου είναι ο Ορισμός του pop τραγουδιού.
Αυτό που λέμε, ένα τραγούδι λες και ανέκαθεν το γνώριζες.

___________________________________________________________
5. The Smiths – “There is a light that never goes out”.



Take me out tonight
Because I want to see people
and Ι Want to see life
Driving in your car
Oh, please don’t drop me home
Because its not my home,
its their Home,
and I’m welcome no more

Το “She’s leaving home” των 80’s.
Όποτε το ακούω στο ραδιόφωνο, σταματώ κάθε άλλη δραστηριότητα.
Στίχοι «βαράτε με που κλαίω» από τον ποιητή με το αγγλικό αίμα και την ιρλανδέζικη καρδιά Steven Patrick Morrissey.

Μελωδία, σκέτη απογείωση, πραγματικό χάσιμο από τον Johnny Marr.
Οι σπουδαίοι Smiths με το συμβολικά κοινότυπο όνομα.
Οι δυο μαζί δεν κάνανε.
Για αυτό και το διέλυσαν νωρίς.
Χωρίς άλλο σχόλιο, από ένα άλμπουμ-βόμβα (The Queen is Dead) που είχε μόνο τραγουδάρες, που σημάδεψε τα χρόνια μου, εκείνα και τα τωρινά.

Είδα τον Μorrissey πέρσι στη Θεσσαλονίκη.
Εκατόν είκοσι κιλά πια, με υφασμάτινο παντελόνι και το πουκάμισο να βγαίνει συνεχώς λόγω της σαμπρέλας στη μέση του.
Να ιδροκοπάει και να κόβει συνέχεια βόλτες στη σκηνή.
Μακαρίζω την έμπνευση μου που τον είδα.
Μοναδικός.


_________________________________________________________
6. Ramones – “Do you remember rock’n’roll radio?”





Tι τα θέλεις τα πολλά τα λόγια, τι τα θέλεις τα δεκάλεπτα σεντόνια, τα σόλο κιθαρίσματα, όταν μπορείς να τα πεις όλα σε ενάμιση, δυο λεπτά;

Τι τα θέλεις τα λεφτά, να τα κάψεις , τι τα θες; (αυτό, ήταν άσχετο).

Σε λίγο όλα τα μέλη των Ramones θα παίζουν στον Παράδεισο (διευκρίνιση: του r’n’r).
Μόνον ο drummer απέμεινε, εν ζωή, κι αυτός –φανταστείτε- εθεάθη προ δεκαημέρου να παίζει στο… «Ξυλουργείο» του Μύλου.
Άρα κι αυτός, όπου να ναι παίρνει σειρά…

Ένας ύμνος, ένα τάμα στο ραδιοφωνικό ροκ εν ρολ, όπως θα έκανε κάθε σοβαρός Νεοϋρκέζος στα ακούσματά του, σε ο, τι τον έχει συγκινήσει κατά καιρούς.
Θυμηθείτε και τον Woody Allen με τις δικές του Radio Days.

Oι Ramones είναι ό, τι πιο ξεκάθαρο, λιτό και περιεκτικό υπήρξε ποτέ στο ροκ.
Μουσική, στίχοι, στάση ζωής , συναυλίες.
Ούτε ένα παραπανίσιο κόμμα!
Γνήσιοι και απλοί σαν παιδιά, σαν να ξεκινούσαν κάθε μέρα την καριέρα τους.

____________________________________________________________________
7. The Beatles – “Across the universe” / “Tomorrow never knows”



Έρχεται ο συνδεσμίτης Ξίφις, και μου λέει «έχω κάτι δίσκους και κάτι… κασέτες(!) για πούλημα, γιατί ανανεώνω τη δισκοθήκη μου».

«Πολύ ωραία», του λέω, «τι πουλάς;».
«Αυτό, και εκείνο και το άλλο» μου απαντά.
«Πάρε και μια λίστα», μου συμπληρώνει.
Ρίχνω και μια ματιά, μου φάνηκαν ενδιαφέροντα μερικά πράγματα, τα παραγγέλνω και μου τα φέρνει την άλλη μέρα στο σχολείο.
Ενδεικτικά θυμάμαι ένα best of των Zombies και ένα του τρομπετίστα Herb Alpert.
Μου φέρνει και μια κασέτα με rarities , σπάνιες ή ιδιαίτερες εκτελέσεις γνωστών ηχογραφήσεων των Beatles.

Beatles εδώ, Beatles εκεί, Beatles παντού.
Το κόλλημα της ζωής μου.

Χάρηκα πριν λίγα χρόνια, όταν ένα revival band τους, επισκέφθηκε την πόλη μας. Και χάρηκα όταν έμαθα ότι το show τους παρακολούθησε ο has&tas.
Που χάρηκα όταν είπε στον stavros «αυτό το κονσέρτο, έπρεπε να το παρακολουθήσει ο chitis!».
(Τελικά, και για να μη σας τα πρηζω άλλο, με αυτό το τελευταίο χάρηκα πιο πολύ, αυτήν την κουβέντα που είπε o has&tas στον stavros, την καταξίωση στη συνείδηση όλων σας, σαν Beatle maniac).

Beatles άκουγα από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, με ένα song book ανά χείρας, όπως το περίγραψε τις προάλλες ο Μαυρίκιος, αγγλικά μάθαμε με τους στίχους τους.
Αυτήν την περίοδο ξανακούω τα άπαντα τους, παρήγγειλα από το Ε-bay τα τρία Anthologies τους, βρίσκω καινούρια πράγματα, alternative takes, κατεβάζω videos, συναυλίες τους.
Διαβάζω το “A hard day’s write”, ένα πληρέστατο βιβλίο, με σχόλια για κάθε τραγούδι ξεχωριστά.
Διαβάζω στον γιο μου, το “Yellow submarine”.
(Και αυτό το μπουρδέλο το υποβρύχιο, χάθηκαν τόσα χρώματα, κίτρινο έπρεπε να είναι;).
Παρήγγειλα το poster του “Magical Mystery Tour” για το δωμάτιο του.


Είναι φυσιολογικά, όλα αυτά, γιατρέ μου;



Σφήνα 1: Θυμήθηκα πάλι τώρα τον stavros, ένα βράδυ, ήμασταν με παρέα και κάπου πηγαίναμε, όταν πρωτάκουσε το “Something” από κασέτα μου στο αυτοκίνητο. Τζάζεψε! Και στο καπάκι, με το που τελειώνει μού ζήτησε να το ξανακούσει. Απόρησε πώς και του χε ξεφύγει αυτό το τραγούδι.


Σφήνα 2: Beatles άκουγα κάθε εβδομάδα, παρέα με τον antonis.
Την εκπομπή του Πιτ Κωνσταντέα, στον κρατικό, την μαγνητοφωνούσα κιόλας και την σχολιάζαμε παρέα (μέχρι να μας διακόψει η κυρία Μίνα), από το τηλέφωνο μαζί με τον Φιλίπ Λεντούξ, που προφέρεται «Λεντού» και τον Ζακ Τουβαμπιέν.
Μουά aussi, τρε μπιεν, μερσί.
(Τελικά, ήταν σπουδαίο να έχεις διπλανό του «20».
Χαλαρά, το τσιμπούσα το «18»άρι).


Και έρχεται ο Ξίφις με την κασέτα που είχε για πούλημα και ακούω τα πουλάκια να πετούνε, στην εισαγωγή του “Across the universe” (δυστυχώς δεν θα τα ακούσετε στο clip που επισυνάπτω) και αν πια «πέταξε το πουλάκι», τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει.


Και καθώς ο stavros χάλασε την πιάτσα διαλέγοντας δύο τραγούδια των σκαθαριών, τον αντιγράφω διαλέγοντας σαν b-side σε αυτό το άτυπο σιγκλάκι το “Tomorrow never knows”



μία ωδή στο LSD και την επίδρασή του στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

“Turn off your mind
Relax and float downstream
It is not dying
It is not dying

Lay down thoughts
Surrender to the void
It is shining
It is shining”
Θεωρώ ότι είναι ένα τραγούδι που εάν γραφόταν σήμερα, θα χαλούσε τον κόσμο.
Θα το βάφτιζαν indie, fm-rock, νεοέθνικ, psychosomething, θα μπουρδολογούσαν όλοι ασύστολα και αναρμόδια.
Μόνο που γράφτηκε σαράντα χρόνια πριν!
Εγώ ξέρω ότι είναι μια τραγουδάρα γραμμένη από 25χρονους εξωγήινους που βάλθηκαν τότε να τους τρελάνουν όλους.

Είναι το track που τερματίζει το Revolver και θεωρείται το ιδανικό κλείσιμο της πρώτης τους περιόδου, και ο προπομπός όσων θα επακολουθούσαν (Sgt.Pepper’s , Abbey Road, White album, Let it be).
Μπορεί να βρίσκονται ξεκάθαρα υπό την επήρεια των κυρηγμάτων του απατεώνα Maharisi και όλων των γνωστών και αγνώστων ουσιών μαζεμένων αλλά τους το συγχωρούμε.
Εδώ, χρησιμοποιούν καινούρια όργανα και τεχνικές, fade outs, ηχητικά κολάζ, ανοίγουν πανιά για αλλού.
Σε λίγο καιρό, θα σταματήσουν τα live και τις τουρνέ και θα γράψουν τη μουσική που ακόμα κανείς δεν κατάφερε να ξεπεράσει.
Είναι και ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του νταλκά που έχουν από τότε οι Βρετανοί να βρεθεί ένα συγκρότημα που να τους θυμίζει.
Προσωπικά, τα φωνητικά μου θυμίζουν, κάποιες στιγμές, δουλειά των Oasis.
_________________________________________________________

8. Elton John – “Saturday night’s all right for fighting”





Το λατρεύω!
Το τραγούδι που παιζόταν πάντα, υπ’ ευθύνη μου, στα παρτυ μας.
Παραπάνω από μια φορά, κάθε φορά.
Που έκανε τον Jordan να χορέψει!
Που έκανε τον Jordan να λιποθυμήσει από τον πολύ χορό και να τον τρέχουμε για ενέσεις καφεΐνης.
(Ε, εντάξει, είχε πιει και ένα βυτιοφόρο ουίσκι, δεν έφταιγε μόνο το τραγούδι).
Ασύλληπτες βραδιές στα πάρτι του antonis στον έβδομο(;) όροφο της Αγίας Θεοδώρας 5.
Τότε που μας σέρβιρε ποτά σε ποτήρια, μικρότερα και από… ουροσυλλέκτη.
Κοντολογίς, το τραγούδι που έκανε τον Maurice και τον συνήθως ήρεμο christos να θέλουν να κατεβάσουν τη βιβλιοθήκη (μαζί με τα βιβλία) του οικοδεσπότη.

________________________________________________________
9. Darlene Love – “Winter wonderland”.





Ένα άλλο χοντρό κόλλημα (από τα πολλά) που έχω, είναι η συλλογή με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Μπορεί να έχω και 60-70 LP’s & CD’s, χώρια τα επτάιντσα.
Το πρώτο σαρανταπεντάρι που αγόρασα, το θυμάμαι σαν τώρα που το ξεκόλλησα, τελευταίο κομμάτι, από την βιτρίνα του Πάτση, ήταν το “Merry Christmas everyone” του Shakin’ Stevens.
Ακόμα και φέτος, μπήκα (στο Internet, όχι στου Πάτση) και κατέβαζα αβέρτα mp3’s με xmas songs.
Ναι, συζητάμε για τα γνωστά ίδια και ίδια 40-50 τραγούδια, σε χίλιες διαφορετικές εκτελέσεις και παραλλαγές.

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από το καλύτερο χριστουγεννιάτικο άλμπουμ όλων των εποχών «A Christmas gift for you, from Phil Spector».
Δεν διαφέρει από οποιονδήποτε pop δίσκο, αυτό κατάφερε ο δαιμόνιος Spector μαζεύοντας όλες τις τότε φωνάρες της μαύρης μουσικής.
Ένα αλμπουμ που παρά την θεματολογία του, έχει τύχει να τον ακούσω κατακαλόκαιρο.
Φοβερά φωνητικά την Darlene Love, μια γυναικάρα που δε μπόρεσε να κάνει σπουδαία καριέρα.
Και ο περίφημος ήχος («the wall of sound») που χαρακτήριζε τη δουλειά του ιδιόρρυθμου παραγωγού.

______________________________________________________

10. Rolling stones – “Waiting on a friend”




Άλλο μεγάλο πρόβλημα.
Τι να διαλέξεις από ένα group με 45 χρόνια στο κουρμπέτι;
Μπορεί να αυτοεξεφτελίζονται τα τελευταία είκοσι, αλλά αυτό είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη συζήτηση.
Κι εδώ πού τα λέμε, αφού γεμίζουν τα στάδια, αυτοί (και η Sony) να ναι καλά.

Ανέκαθεν θεωρούσα τους Stones, συγκρότημα των τραγουδιών και όχι των άλμπουμς.
Δεν τους έλειπαν οι ιδέες όμως ποτέ τους δεν σκάρωσαν “Abbey Road”, “Ziggy Stardust”, “Born to run” ή “Joshua Tree”.
Ούτε στα νιάτα τους, πολύ περισσότερο δε, τώρα.
Έδωσαν όμως τραγούδια-ύμνους για το rock, και έπαιξαν πολύ στο πικ-απ μου.
Μεγάλωσα με τα τραγούδια τους και σε αντίθεση με ό, τι χιλιοάκουγα τότε, διαλέγω το κομμάτι που κλείνει το “Tattoo you”.
Χαρακτηριστικό τραγούδι αισθητικής 80’s.
Υμνος στην φιλία.
Χαλαρή διάθεση, παρεϊστικο τραγούδι (δείτε το κλιπ) και σαξόφωνο που σκοτώνει, σε… αναμονή του/της φίλου/φίλης.
_________________________________________________________
11. Doors – “Moonlight drive”





Let's swim to the moon, uh huh
Let's climb through the tide
Penetrate the evening
That the city sleeps to hide
Let's swim out tonight, love
It's our turn to try
Parked beside the ocean
On our moonlight drive

O Λευτέρης Παπαδόπουλος της αμερικανικής rock/folk !
Σαν να λέμε «πρώτη στα χέρια σου φορά, γεννιέμαι και πεθαίνω».
Απλά λόγια, αγνή ποίηση.
Και επιπλέον δωρεάν μαθήματα αστρονομίας από το video clip ενός από τα πιο ρομαντικά τους και αγαπησιάρικα κομμάτια.

__________________________________________________________
12. David Bowie – “Ashes to ashes”.




Έντεκα χρόνια αργότερα, η ιστορία με το Space Oddity (1969) και τον «αστροναύτη» που επικοινωνεί με τον Major Tom συνεχίζεται. Τώρα πια, είναι ξεκάθαρο ότι ο μεν είναι πρεζόνι και ο δε ο dealer του.
Μεγάλος νεωτεριστής ο Bowie, άνοιξε δρόμους με την ιδιοφυία και τις ιδιομορφίες του.
Πατρόναρε και έσωσε καριέρες είτε προσωρινά (Mott the Hoople,) είτε οριστικά (Iggy Pop) ενώ επηρέασε ξεκάθαρα άλλους .


_______________________________________________________


13. Βαγγέλης Παπάζογλου – «Κάτω στα λεμονάδικα (Οι λαχανάδες)».




Αυτό κι αν δεν είναι ροκ!
Και ροκ και garage και punk και alternative.
Ήθελα να βάλω κάτι ελληνικό στη λίστα και παιδεύτηκα πολύ.
Διάλεξα μόνο αυτό και με λύπη άφησα απ’ έξω το Νιόνιο, τον Μίκη, τον Ξαρχάκο,
τον Μαρκόπουλο, το Μούτση, το Μητσιά, τον Τσιτσάνη, τον Μπιθικώτση, τον Πλέσσα, τον Ζαμπέτα.

Διάλεξα το κομμάτι που όταν το ακούω στην instrumental εκδοχή του Μάνου Χατζιδάκι από τον «Σκληρό Απρίλη του ‘45» παθαίνω κλακάζ.
Για κάποιον δικό μου λόγο , θεωρώ αυτόν τον ήχο τόσο ελληνικό (και ας μην είναι ατόφιος), αυτήν την μελωδία σαν κάτι που δεν γίνεται πια να επαναληφθεί.


___________________________________________________________

14. Andy Williams – Music to watch girls by




Μια κατηγορία μουσικής που ακούω αρκετά ίσως και λόγω του μικρού.
Oldies, lounge, easy-listening.
Ο Andy Williams ανήκει σε αυτήν, με πιάνει συχνά να ακούω Frankie



και γενικά Rat Pack,
big bands,
Bill Justis

,

Gil Evans,
Al Hirt

,

Gershwin

,

Percy Faith

,

Paul Mauriat

,

Lawrence Welk



αλλά και πιο σύγχρονα instrumentals, surf rock, κινηματογραφικά, Mancini, Rota, Morricone



Είναι μουσική που άκουγα πολύ-πολύ μικρός από το ραδιόφωνο, σε μουσικά διαλλείματα συνήθως από την ορχήστρα του τότε Ε.Ι.Ρ.

Όσο για το συγκεκριμένο τραγούδι, όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν και την εμμονή μου.
_________________________________________________________

15. Manic Street Preachers – If you tolerate this (your children will be next)




Σπουδαίοι και οι Manics τους θεωρώ πλέον κλασσικούς.
Για κάποιο δικό μου λόγο τους έχω σε ένα καζάνι μαζί με James, Radiohead, Coldplay.
Tο συγκεκριμένο κομμάτι, πολύ απλό στη στιχουργία του, απαισιόδοξο και σκληρό, πρέπει να το έχω ακούσει εκατοντάδες φορές, παρά την πεντάλεπτη διάρκεια του, τις περισσότερες στο διαπασών οδηγώντας μόνος.

_____________________________________________________________________

16. Beach Boys – Sloop John B.






Από το αριστουργηματικό Pet Sounds.
Όταν αποφάσισαν να παρατήσουν τη θεματολογία γύρω από τα γκομενακια, την California και το surf, έφτιαξαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.
Με ναυτική θεματολογία, σατιρίζουν το παρελθόν τους μέσα από το κλιπάκι ενώ το παραλληλίζω με το “’39” των Queen.
_________________________________________________________

17.Talking Heads – “Once in a lifetime”





(Βλέπε και επιλογή μου, νούμερο 4).
Μ’ άρεσε (τότε) που έπαιζαν Talking Heads στα μαγαζιά.
Τους πρωτογνώρισα μέσα από το “Road to nowhere” και το αλμπουμ “Little creatures”.
Πιο ιντελεκτουέλ, πειραματικοί,
“Psycho killer”, “Burning down the house” στα play lists των (δήθεν) ψαγμένων ντιτζέι (τρομάρα τους).
Και το κόλλημα του antonis με το παλαιότερο “Remain in light”.
(Τα λέω σωστά, Ado;)

Και ο David Byrne, κολοσσός με μεγάλη σόλο καριέρα.
Όλο αυτό το σημερινό ethnic συνάφι του οφείλει πολλά.
Σαν τον ιεραπόστολο που πήγαινε στους κάφρους μού θύμιζε τότε.
(Καλά που δεν τον έριξαν στο καζάνι, δε λες;)

__________________________________________________________
18. Queen – “Bohemian Rhapsody”



(από το ιστορικό live του 1986 στο Wembley).

Αν και λατρεύω ολόκληρο το LP (και ιδιαιτέρως το “Love of my life”) συμφωνώ και επαυξάνω με τους προλαλήσαντες και συμπληρώνω:
Όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα.
Κατ’ αρχήν δεν παιζόταν από το (πανίσχυρο στην Βρετανία όσον αφορά το promotion και την επιρροή των ακροατών) BBC λόγω της μεγάλης του διάρκειας και υπήρξε η σκέψη να χωριστεί (!) στις δύο πλευρές του single, κάτι που (ευτυχώς) απετεύχθη.
Επίσης, θεωρήθηκε ως ασύλληπτο κιτς και τερατούργημα από τους συντηρητικότερους που δεν είχαν συνηθίσει τον συνδυασμό μπαλάντας, οπερέτας και hard rock στη συσκευασία του ενός.

Σημασία έχει ότι θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία τραγούδια (ήταν κάποτε #1 όλων των εποχών)http://news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/music/4592897.stm
και αν σας ενδιαφέρουν οι σχετικές λίστες, αυτές είναι δύο ενδεικτικές (και τίποτα παραπάνω): http://www.rollingstone.com/news/coverstory/500songs &
http://www.virginradio.co.uk/music/charts/top100britsongs.html.

_________________________________________________________

Πάρτε και δύο σημερινά και σχόλασε ο γάμος:


19. Camera Obscura – “Lloyd, are you ready to be heartbroken”





20. The Fratellis – “Baby Fratelli”








Aυτά τα ολίγα και προ του κινδύνου να μου στρίψει εντελώς, για όλα όσα έμειναν απ’ έξω, για κάποια μελλοντική λίστα, ίσως.

Νικος Δημου στα 'Νεα'

Εξαιρετικη συνεντευξη για το internet, τα blogs και την τεχνολογια. Παραθετω μονο μερικα, ολοκληρη η συνεντευξη εδω

Βρίσκω αστεία την προκατάληψη πολλών διανοουμένων- η τεχνολογία είναι μία καθαρά πνευματική δημιουργία. Εμπεριέχει φαντασία, γνώση, εφευρετικότητα. Μια μηχανή είναι όπως ένα βιβλίο- αρκεί να ξέρεις να τη διαβάσεις.

Οι πολιτικοί συνεχίζουν να με ξαφνιάζουν με το χαμηλό επίπεδό τους- και το νοητικό και το μορφωτικό. (...) Δείτε την περίπτωση Κουκοδήμου. Ο άνθρωπος ήταν ικανότατος στο άλμα εις μήκος- στο εις βάθος, τα έκανε θάλασσα.

Η μάθηση και η απομνημόνευση είναι περιττές- όλες τις γνώσεις τις βρίσκεις ακόμα και μέσα από το κινητό σου τηλέφωνο. Τώρα πρώτο θέμα είναι η κριτική ικανότητα, η δυνατότητα να αξιολογείς και να ελέγχεις. Ο δάσκαλος δεν είναι πια αυτός που μοιράζει γνώση, αλλά αυτός που ασκεί την κρίση.

Δεν ξέρω αν θα υπάρξει επόμενη επανάσταση- αλλά, αν ναι, τα ιστολόγια θα παίξουν σημαντικό ρόλο. Ήδη αποτελούν τη μόνη διέξοδο- και την μόνη πηγή πληροφοριών- για όλους τους πολίτες των αυταρχικών καθεστώτων.