Τραγούδια διάλεξα για φίλους.

Τραγούδια διάλεξα για φίλους.
Τραγούδια που δε βαρέθηκα ποτέ να ξανακούσω.
Τραγούδια που θέλω να το ξέρετε ότι μ’ αρέσουν.

1. John Lennon (and Elton John) – “Whatever gets you through the night”.



Το σκαθάρι πήγε να ζήσει και να τεμπελιάσει (όπως μόνο αυτός ήξερε) στην Αμερική, γιατί στην πατρίδα τού τα είχαν κάνει τσουρέκια για τη σχέση του με τη Γιόκο.
Εκεί, υπό το ασφυκτικό πρέσσινγκ της CIA, κολοβαρούσε ασύστολα, κοιμόταν, ξυπνούσε, ξανακοιμόταν, ξαναξυπνούσε, κατέβαζε ιδέες για ευφυή cartoons των 3-5… δευτερολέπτων και οοοοόταν θυμόταν έγραφε και τραγούδια, άλλοτε καλά και άλλοτε όχι και τόσο.

Για εμένα, αποδείχτηκε εκείνα τα χρόνια της solo καριέρας τους, ότι κανείς από τους Fab Four δεν στάθηκε στο ύψος ενός πρώην Beatle.
Ή για να το πω αντίστροφα, διέλυσαν ένα γκρουπ που μέσα σε 7-8 χρόνια άλλαξαν το μουσικό σύμπαν, ίσως όμως είχαν να δώσουν κι άλλα μέσα στα πλαίσιά της.

Kαι ενώ στα άλμπουμ των Beatles υπάρχουν τραγούδια αποκλειστικά του ενός ή του άλλου, υπέγραφαν σαν δίδυμο “Lennon-McCartney” μάλλον γιατί στην πράξη, ο ένας συμπλήρωνε, διόρθωνε ιδανικά τον άλλον.
Αποδείχθηκε επίσης, μετά τη διάλυση τους, ο κρίσιμος ρόλος τόσο του Harrison (από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες ever), όσο και του παρεξηγημένου Starkey.
Kαι φυσικά επιβεβαιώθηκε, η τεράστια συμβολή του George Martin, του μεγάλου μουσικού τους παραγωγού που τους άνοιξε τα μάτια σε μεγάλες καινοτομίες.

Αυτό είναι ένα τραγούδι που λατρεύω, και με ενθουσιάζει το γεγονός πως αρέσει εξ’ ίσου και στον μικρό μου Μιχάλη.
Είναι πολύ ζωντανό, πολύ πιο γρήγορο από την αρχική του σύλληψη, ακούγεται πολύ αισιόδοξο και έχει και νόστιμο (τεχνικά και για την εποχή του) κλιπάκι.
Όσο για τα πνευστά του, δίνω ρέστα.
Τα φωνητικά του Elton John προστέθηκαν εκ των υστέρων και αφού είχε ολοκληρωθεί η ηχογράφηση από τον Lennon και την μπάντα του.
Είναι το μοναδικό (εν ζωή) τραγούδι, της προσωπικής του καριέρας, που σκαρφάλωσε στην κορυφή του αμερικάνικου chart.
______________________________________________________________

2. The Stranglers – “96 tears”.




Είμαι στην αυλή του Δευτέρου, λίγο έξω και αριστερά από τα σκαλάκια της κυρίας εισόδου του σχολείου.
Πρέπει να είμαστε στην τρίτη γυμνασίου.
Ο antonis και ο stavros συζητούν και τους πλησιάζω.
Έχω μιαν απορία και αφού οι δυο τους, τα μεσημέρια, ακούνε Πετρίδη κάτι παραπάνω θα γνώριζαν.
Είναι αυτοί οι ίδιοι που κάποτε με κάκισαν γιατί είχα αγοράσει best of των Depeche Mode.
Την θυμάμαι αυτή την σκηνή.
«Ρε σεις, είναι ένα τραγούδι που ακούω τον τελευταίο καιρό, αλλά πώς το λένε, ποιοι το λένε δεν γνωρίζω» τους λέω πλησιάζοντας ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων.
Υπάρχει το ενδεχόμενο να τους είπα και «ρε μαλάκες, πείτε μου κάτι που δεν το ξέρω, μήπως και το ξέρετε εσείς (ρε, μαλάκες)», αλλά αυτό είναι λιγότερο πιθανό λόγω της ευγενικής ιδιοσυγκρασίας μου.
Προσπαθώ να τους πω δυο-τρεις λέξεις-κλειδιά, να σφυρίζω δεν ξέρω, παλεύω όμως να τους τραγουδήσω το σκοπό και πολύ γρήγορα παίρνω, σχεδόν ταυτόχρονα και από τους δύο, την απάντηση που γύρευα:
«Είναι το Skin Deep των Stranglers».



Πετιέται και ο πάντα επεξηγηματικός stavros και συμπληρώνει «Stranglers είναι, ωραίοι είναι, αλλά οι Stranglers ήταν πανκ, ενώ τώρα δεν είναι πανκ αλλά είναι ποπ».
Ίσως τα παιδιά δεν το θυμούνται, και πού να το θυμούνται εδώ που τα λέμε.
Εγώ ξέρω ότι μετά από αυτό το στιγμιότυπο άλλαξαν πάρα πολλά.
Εφοδιάστηκα με το «Aural Sculpture» και αργότερα και σιγά-σιγά με όλη τους τη δισκογραφία.
Άλμπουμς, σινγκλακια, μάξι σινγκλς, bootlegs, όλα!
Έγινα μέλος στο fan club τους, έφαγα χοντρό κόλλημα και οπαδιλίκι κανονικό.
Κυκλοφόρησα με μπλουζάκια τους, ακόμα πίνω καφέ στην κούπα τους και το κινητό μου βαράει με αυτό το τραγούδι.
Μέσα από αυτούς ανακάλυψα Sex Pistols, Damned, Jam, Clash, Stooges, New York Dolls.

Παιδεύτηκα πολύ με το τι να διαλέξω από τους αγαπημένους μου στραγγαλιστές.
Θα μπορούσα να γεμίσω λίστες με τραγούδια τους και σχόλια.
Τους παρακολούθησα όσες φορές ήρθαν στη Θεσσαλονίκη και μόνο μου παράπονο ότι δε μπόρεσα να τους δω σε live με τον αρχικό τους τραγουδιστή Hugh Cornwell.
Προτίμησα μια πολύ πετυχημένη διασκευή που έκαναν σε ένα κατά τη γνώμη μου τραχύ τραγούδι των “Questionmark and the Mysterians”, παρά να παραθέσω κάποια από τις μεγάλες τους συνθέσεις.
Είναι από το 1990 και είναι η τελευταία τους δουλειά με αυτό το αρχικό σχήμα.

Kαι θα ήθελα τρελά να είμαι σε αυτό, μα αυτό το live όσο τίποτε στον κόσμο!


_________________________________________________________________
3. The Cramps – “Goo goo muck”.




Είμαι που λέτε σε ένα ταξί και επιστρέφω αργά το βράδυ σπίτι μου.
Έχουμε μετακομίσει οικογενειακώς στο Πανόραμα και μετά το σχολείο συνεχίζω την προετοιμασία για τη Δέσμη στο φροντιστήριο του (συχωρεμένου πια) Μαντουλίδη.
Λεωφορείο δεν υπήρχε μετά τις 23.00, οπότε κάθε βράδυ επιβιβαζόμουν σε ταξί από το κέντρο για το Πανόραμα.
Και την επόμενη μέρα ξανά-μανά τα ίδια.

Μεγάλο σχολείο τα ταξί!
Βλέπεις κόσμο, μιλάς με διάφορους που συνήθως και εκείνοι είναι ψόφιοι για κουβέντα και καλό είναι να τους μιλάς όπως και εκείνοι σου απευθύνουν το λόγο και αλίμονο αν δεν έχεις το κουράγιο να τους παρακολουθήσεις.

Εκείνο λοιπόν το βράδυ και αφού ξεπεράσαμε γρήγορα τα συνήθη προκαταρκτικά του ταξιτζή («όχι, ρε πούστη μου, στο Πανόραμα, γιατί ρε δερβισόπαιδο μού το κάνεις αυτό, σε μένα έλαχε γαμ* την πουτ**α μου, γαμ*!») άραξα και χάζευα από το παράθυρο την ίδια και την ίδια βραδινή μου διαδρομή.
Περιφερειακός δεν υπήρχε τότε, οπότε Εγνατία, Σιντριβάνι, 424 και πάει λέγοντας.

Κάποια στιγμή, ούτε ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί υπήρχαν, (ρε σεις – πω πω!- σε τι χρόνια μεγαλώσαμε, δηλαδή τύφλα να’ χει η Κατοχή που με παραμυθιάζει ακόμα και σήμερα ο πατέρας μου) και ο ταξιτζής είναι συντονισμένος στον Ρ.Σ. Μακεδονίας που σίγουρα λίγο πριν θα έπαιζε κάτι της αρεσκείας του, κανένα Καζαντζίδη, καμιά Μοσχολιού, απ’ αυτά που ακούει τώρα στην ξενιτιά ο antonis και βουρκώνει λες και καθαρίζει κρεμμύδια σε κουζίνα χασαποταβέρνας στο Βισμπάντεν.

Εκείνη όμως την ώρα, και αμέσως μετά τις βραδινές αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, κάτι σημαντικό, κάτι θεόσταλτο συνέβη στη ζωή μου.
Αρχινάει (sic) μια εκπομπή, απ’ αυτές που και σήμερα ακόμα μπορείς να βρεις στον εν λόγω σταθμό (λέτε να ήταν ο Σημαντήρας;) και ο παρουσιαστής ξεκινάει το πρόγραμμα ως εξής: «Αφιέρωμα στη μουσική rock: σήμερα οι Cramps».
Καλά, είναι παροιμιώδης η ευρηματικότητα των κρατικών ραδιοσταθμών στην ονομασία εκπομπών.

Και πέφτουν οι πρώτες νότες του «I’m cramped» ενός σχεδόν instrumental και πρωτογενούς rock’n’roll κομματιού και αρχίζω να ανασηκώνομαι από τη νωχελική μου θέση.
Και μέχρι να σκεφθώ «ωπ! κάτι συμβαίνει εδώ», 15-20’’ είχαν μόλις ακουστεί ώσπου ο αθεόφοβος ο ταρίφας, ήταν και πιτσιρικάς πανάθεμα τον, αναζήτησε άλλα ακούσματα μουρμουρίζοντας κάτι σαν «τι μαλακίες είναι αυτές, νυχτιάτικα».




To τραγούδι είναι ο ύμνος του κάθε πειραγμένου εφήβου που σέβεται τον εαυτό του.
Σκοτεινό, τρομακτικό, σεξιστικό, το βρίσκω διασκεδαστικό.
Σαν να ανακοινώνει (ο έφηβος) παρουσία όλων, στο κυριακάτικο τραπέζι, δείτε τι βρήκα μέσα στο βρακί μου!
Ο Ταραντίνο μελοποιημένος, αλλά είκοσι χρόνια νωρίτερα.

Οι Cramps, λοιπόν.
Μεγάλο σχολείο και αυτοί.
Φοβερό ζευγάρι ο μέγας performer, η ψυχάρα και κολλημένος στην καρακοσμάρα του Lux Interior αλλά και η κιθαρίστρια με τα τιγρέ και λεοπαρδαλέ συνολάκια Poison Ivy.
Όποιος δεν τους έχει δει live, δεν έχει δει τίποτα!
Tον Lux να μασάει και να καταστρέφει μικρόφωνα και οτιδήποτε υπάρχει επί σκηνής φορώντας nylon ή vinyl κολάν και δεκάποντες γόβες.
Να σκαρφαλώνει με αυτές, πάνω σε ηχεία δύο-δυόμιση μέτρων, να βρυχάται και να καλαμπουρίζει με το κοινό.
Unique!
Μπροστά σε αυτόν, ο Iggy Pop μοιάζει σαν να το’ σκασε μόλις από τις Ουρσουλίνες.



_____________________________________________________________


4. The Colourfield – “Thinking of you”.




Ήμασταν στο κάθε λογής μαγαζί εκείνο τον καιρό.
Είτε στη Λάβαλμπον που μας περνούσε στην πόρτα η Βίκυ, η αδελφή του Γιώργου του Κουτσού, στo Basement της Ικτίνου, είτε το καλοκαίρι στην Amnesia, το Μπουντρούμ etc.
Υπήρχε, τότε, ένας πυρήνας 20-30-50 τραγουδιών σε αυτά τα clubs που ήξερες κάποια στιγμή ότι θα ακουστούν. Ήταν και hard-to-find και οι dj’s έκαναν το κομμάτι και τη λεζάντα τους, ίσως.

Ένα από αυτά ήταν το “Can’t have enough of you” http://www.youtube.com/watch?v=ZFt2p99INF4 των Colourfield, ενός από τα πολλά σχήματα που έχει συμμετάσχει ο Terry Hall των Fun boy three και των Specials.
Θυμάμαι τον stavros και ειδικά τον vits να με πειράζουν για το συγκεκριμένο τραγούδι, λόγω της εισαγωγής του με το synth, που παρέπεμπε σε… «ξαδέλφια των Stranglers».

Σήμερα με το downloading δεν υπάρχουν πια δύσκολα τραγούδια, ενώ διαλέγω κάτι από Colourfield που κατά την άποψη μου είναι ο Ορισμός του pop τραγουδιού.
Αυτό που λέμε, ένα τραγούδι λες και ανέκαθεν το γνώριζες.

___________________________________________________________
5. The Smiths – “There is a light that never goes out”.



Take me out tonight
Because I want to see people
and Ι Want to see life
Driving in your car
Oh, please don’t drop me home
Because its not my home,
its their Home,
and I’m welcome no more

Το “She’s leaving home” των 80’s.
Όποτε το ακούω στο ραδιόφωνο, σταματώ κάθε άλλη δραστηριότητα.
Στίχοι «βαράτε με που κλαίω» από τον ποιητή με το αγγλικό αίμα και την ιρλανδέζικη καρδιά Steven Patrick Morrissey.

Μελωδία, σκέτη απογείωση, πραγματικό χάσιμο από τον Johnny Marr.
Οι σπουδαίοι Smiths με το συμβολικά κοινότυπο όνομα.
Οι δυο μαζί δεν κάνανε.
Για αυτό και το διέλυσαν νωρίς.
Χωρίς άλλο σχόλιο, από ένα άλμπουμ-βόμβα (The Queen is Dead) που είχε μόνο τραγουδάρες, που σημάδεψε τα χρόνια μου, εκείνα και τα τωρινά.

Είδα τον Μorrissey πέρσι στη Θεσσαλονίκη.
Εκατόν είκοσι κιλά πια, με υφασμάτινο παντελόνι και το πουκάμισο να βγαίνει συνεχώς λόγω της σαμπρέλας στη μέση του.
Να ιδροκοπάει και να κόβει συνέχεια βόλτες στη σκηνή.
Μακαρίζω την έμπνευση μου που τον είδα.
Μοναδικός.


_________________________________________________________
6. Ramones – “Do you remember rock’n’roll radio?”





Tι τα θέλεις τα πολλά τα λόγια, τι τα θέλεις τα δεκάλεπτα σεντόνια, τα σόλο κιθαρίσματα, όταν μπορείς να τα πεις όλα σε ενάμιση, δυο λεπτά;

Τι τα θέλεις τα λεφτά, να τα κάψεις , τι τα θες; (αυτό, ήταν άσχετο).

Σε λίγο όλα τα μέλη των Ramones θα παίζουν στον Παράδεισο (διευκρίνιση: του r’n’r).
Μόνον ο drummer απέμεινε, εν ζωή, κι αυτός –φανταστείτε- εθεάθη προ δεκαημέρου να παίζει στο… «Ξυλουργείο» του Μύλου.
Άρα κι αυτός, όπου να ναι παίρνει σειρά…

Ένας ύμνος, ένα τάμα στο ραδιοφωνικό ροκ εν ρολ, όπως θα έκανε κάθε σοβαρός Νεοϋρκέζος στα ακούσματά του, σε ο, τι τον έχει συγκινήσει κατά καιρούς.
Θυμηθείτε και τον Woody Allen με τις δικές του Radio Days.

Oι Ramones είναι ό, τι πιο ξεκάθαρο, λιτό και περιεκτικό υπήρξε ποτέ στο ροκ.
Μουσική, στίχοι, στάση ζωής , συναυλίες.
Ούτε ένα παραπανίσιο κόμμα!
Γνήσιοι και απλοί σαν παιδιά, σαν να ξεκινούσαν κάθε μέρα την καριέρα τους.

____________________________________________________________________
7. The Beatles – “Across the universe” / “Tomorrow never knows”



Έρχεται ο συνδεσμίτης Ξίφις, και μου λέει «έχω κάτι δίσκους και κάτι… κασέτες(!) για πούλημα, γιατί ανανεώνω τη δισκοθήκη μου».

«Πολύ ωραία», του λέω, «τι πουλάς;».
«Αυτό, και εκείνο και το άλλο» μου απαντά.
«Πάρε και μια λίστα», μου συμπληρώνει.
Ρίχνω και μια ματιά, μου φάνηκαν ενδιαφέροντα μερικά πράγματα, τα παραγγέλνω και μου τα φέρνει την άλλη μέρα στο σχολείο.
Ενδεικτικά θυμάμαι ένα best of των Zombies και ένα του τρομπετίστα Herb Alpert.
Μου φέρνει και μια κασέτα με rarities , σπάνιες ή ιδιαίτερες εκτελέσεις γνωστών ηχογραφήσεων των Beatles.

Beatles εδώ, Beatles εκεί, Beatles παντού.
Το κόλλημα της ζωής μου.

Χάρηκα πριν λίγα χρόνια, όταν ένα revival band τους, επισκέφθηκε την πόλη μας. Και χάρηκα όταν έμαθα ότι το show τους παρακολούθησε ο has&tas.
Που χάρηκα όταν είπε στον stavros «αυτό το κονσέρτο, έπρεπε να το παρακολουθήσει ο chitis!».
(Τελικά, και για να μη σας τα πρηζω άλλο, με αυτό το τελευταίο χάρηκα πιο πολύ, αυτήν την κουβέντα που είπε o has&tas στον stavros, την καταξίωση στη συνείδηση όλων σας, σαν Beatle maniac).

Beatles άκουγα από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, με ένα song book ανά χείρας, όπως το περίγραψε τις προάλλες ο Μαυρίκιος, αγγλικά μάθαμε με τους στίχους τους.
Αυτήν την περίοδο ξανακούω τα άπαντα τους, παρήγγειλα από το Ε-bay τα τρία Anthologies τους, βρίσκω καινούρια πράγματα, alternative takes, κατεβάζω videos, συναυλίες τους.
Διαβάζω το “A hard day’s write”, ένα πληρέστατο βιβλίο, με σχόλια για κάθε τραγούδι ξεχωριστά.
Διαβάζω στον γιο μου, το “Yellow submarine”.
(Και αυτό το μπουρδέλο το υποβρύχιο, χάθηκαν τόσα χρώματα, κίτρινο έπρεπε να είναι;).
Παρήγγειλα το poster του “Magical Mystery Tour” για το δωμάτιο του.


Είναι φυσιολογικά, όλα αυτά, γιατρέ μου;



Σφήνα 1: Θυμήθηκα πάλι τώρα τον stavros, ένα βράδυ, ήμασταν με παρέα και κάπου πηγαίναμε, όταν πρωτάκουσε το “Something” από κασέτα μου στο αυτοκίνητο. Τζάζεψε! Και στο καπάκι, με το που τελειώνει μού ζήτησε να το ξανακούσει. Απόρησε πώς και του χε ξεφύγει αυτό το τραγούδι.


Σφήνα 2: Beatles άκουγα κάθε εβδομάδα, παρέα με τον antonis.
Την εκπομπή του Πιτ Κωνσταντέα, στον κρατικό, την μαγνητοφωνούσα κιόλας και την σχολιάζαμε παρέα (μέχρι να μας διακόψει η κυρία Μίνα), από το τηλέφωνο μαζί με τον Φιλίπ Λεντούξ, που προφέρεται «Λεντού» και τον Ζακ Τουβαμπιέν.
Μουά aussi, τρε μπιεν, μερσί.
(Τελικά, ήταν σπουδαίο να έχεις διπλανό του «20».
Χαλαρά, το τσιμπούσα το «18»άρι).


Και έρχεται ο Ξίφις με την κασέτα που είχε για πούλημα και ακούω τα πουλάκια να πετούνε, στην εισαγωγή του “Across the universe” (δυστυχώς δεν θα τα ακούσετε στο clip που επισυνάπτω) και αν πια «πέταξε το πουλάκι», τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει.


Και καθώς ο stavros χάλασε την πιάτσα διαλέγοντας δύο τραγούδια των σκαθαριών, τον αντιγράφω διαλέγοντας σαν b-side σε αυτό το άτυπο σιγκλάκι το “Tomorrow never knows”



μία ωδή στο LSD και την επίδρασή του στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

“Turn off your mind
Relax and float downstream
It is not dying
It is not dying

Lay down thoughts
Surrender to the void
It is shining
It is shining”
Θεωρώ ότι είναι ένα τραγούδι που εάν γραφόταν σήμερα, θα χαλούσε τον κόσμο.
Θα το βάφτιζαν indie, fm-rock, νεοέθνικ, psychosomething, θα μπουρδολογούσαν όλοι ασύστολα και αναρμόδια.
Μόνο που γράφτηκε σαράντα χρόνια πριν!
Εγώ ξέρω ότι είναι μια τραγουδάρα γραμμένη από 25χρονους εξωγήινους που βάλθηκαν τότε να τους τρελάνουν όλους.

Είναι το track που τερματίζει το Revolver και θεωρείται το ιδανικό κλείσιμο της πρώτης τους περιόδου, και ο προπομπός όσων θα επακολουθούσαν (Sgt.Pepper’s , Abbey Road, White album, Let it be).
Μπορεί να βρίσκονται ξεκάθαρα υπό την επήρεια των κυρηγμάτων του απατεώνα Maharisi και όλων των γνωστών και αγνώστων ουσιών μαζεμένων αλλά τους το συγχωρούμε.
Εδώ, χρησιμοποιούν καινούρια όργανα και τεχνικές, fade outs, ηχητικά κολάζ, ανοίγουν πανιά για αλλού.
Σε λίγο καιρό, θα σταματήσουν τα live και τις τουρνέ και θα γράψουν τη μουσική που ακόμα κανείς δεν κατάφερε να ξεπεράσει.
Είναι και ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του νταλκά που έχουν από τότε οι Βρετανοί να βρεθεί ένα συγκρότημα που να τους θυμίζει.
Προσωπικά, τα φωνητικά μου θυμίζουν, κάποιες στιγμές, δουλειά των Oasis.
_________________________________________________________

8. Elton John – “Saturday night’s all right for fighting”





Το λατρεύω!
Το τραγούδι που παιζόταν πάντα, υπ’ ευθύνη μου, στα παρτυ μας.
Παραπάνω από μια φορά, κάθε φορά.
Που έκανε τον Jordan να χορέψει!
Που έκανε τον Jordan να λιποθυμήσει από τον πολύ χορό και να τον τρέχουμε για ενέσεις καφεΐνης.
(Ε, εντάξει, είχε πιει και ένα βυτιοφόρο ουίσκι, δεν έφταιγε μόνο το τραγούδι).
Ασύλληπτες βραδιές στα πάρτι του antonis στον έβδομο(;) όροφο της Αγίας Θεοδώρας 5.
Τότε που μας σέρβιρε ποτά σε ποτήρια, μικρότερα και από… ουροσυλλέκτη.
Κοντολογίς, το τραγούδι που έκανε τον Maurice και τον συνήθως ήρεμο christos να θέλουν να κατεβάσουν τη βιβλιοθήκη (μαζί με τα βιβλία) του οικοδεσπότη.

________________________________________________________
9. Darlene Love – “Winter wonderland”.





Ένα άλλο χοντρό κόλλημα (από τα πολλά) που έχω, είναι η συλλογή με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Μπορεί να έχω και 60-70 LP’s & CD’s, χώρια τα επτάιντσα.
Το πρώτο σαρανταπεντάρι που αγόρασα, το θυμάμαι σαν τώρα που το ξεκόλλησα, τελευταίο κομμάτι, από την βιτρίνα του Πάτση, ήταν το “Merry Christmas everyone” του Shakin’ Stevens.
Ακόμα και φέτος, μπήκα (στο Internet, όχι στου Πάτση) και κατέβαζα αβέρτα mp3’s με xmas songs.
Ναι, συζητάμε για τα γνωστά ίδια και ίδια 40-50 τραγούδια, σε χίλιες διαφορετικές εκτελέσεις και παραλλαγές.

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από το καλύτερο χριστουγεννιάτικο άλμπουμ όλων των εποχών «A Christmas gift for you, from Phil Spector».
Δεν διαφέρει από οποιονδήποτε pop δίσκο, αυτό κατάφερε ο δαιμόνιος Spector μαζεύοντας όλες τις τότε φωνάρες της μαύρης μουσικής.
Ένα αλμπουμ που παρά την θεματολογία του, έχει τύχει να τον ακούσω κατακαλόκαιρο.
Φοβερά φωνητικά την Darlene Love, μια γυναικάρα που δε μπόρεσε να κάνει σπουδαία καριέρα.
Και ο περίφημος ήχος («the wall of sound») που χαρακτήριζε τη δουλειά του ιδιόρρυθμου παραγωγού.

______________________________________________________

10. Rolling stones – “Waiting on a friend”




Άλλο μεγάλο πρόβλημα.
Τι να διαλέξεις από ένα group με 45 χρόνια στο κουρμπέτι;
Μπορεί να αυτοεξεφτελίζονται τα τελευταία είκοσι, αλλά αυτό είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη συζήτηση.
Κι εδώ πού τα λέμε, αφού γεμίζουν τα στάδια, αυτοί (και η Sony) να ναι καλά.

Ανέκαθεν θεωρούσα τους Stones, συγκρότημα των τραγουδιών και όχι των άλμπουμς.
Δεν τους έλειπαν οι ιδέες όμως ποτέ τους δεν σκάρωσαν “Abbey Road”, “Ziggy Stardust”, “Born to run” ή “Joshua Tree”.
Ούτε στα νιάτα τους, πολύ περισσότερο δε, τώρα.
Έδωσαν όμως τραγούδια-ύμνους για το rock, και έπαιξαν πολύ στο πικ-απ μου.
Μεγάλωσα με τα τραγούδια τους και σε αντίθεση με ό, τι χιλιοάκουγα τότε, διαλέγω το κομμάτι που κλείνει το “Tattoo you”.
Χαρακτηριστικό τραγούδι αισθητικής 80’s.
Υμνος στην φιλία.
Χαλαρή διάθεση, παρεϊστικο τραγούδι (δείτε το κλιπ) και σαξόφωνο που σκοτώνει, σε… αναμονή του/της φίλου/φίλης.
_________________________________________________________
11. Doors – “Moonlight drive”





Let's swim to the moon, uh huh
Let's climb through the tide
Penetrate the evening
That the city sleeps to hide
Let's swim out tonight, love
It's our turn to try
Parked beside the ocean
On our moonlight drive

O Λευτέρης Παπαδόπουλος της αμερικανικής rock/folk !
Σαν να λέμε «πρώτη στα χέρια σου φορά, γεννιέμαι και πεθαίνω».
Απλά λόγια, αγνή ποίηση.
Και επιπλέον δωρεάν μαθήματα αστρονομίας από το video clip ενός από τα πιο ρομαντικά τους και αγαπησιάρικα κομμάτια.

__________________________________________________________
12. David Bowie – “Ashes to ashes”.




Έντεκα χρόνια αργότερα, η ιστορία με το Space Oddity (1969) και τον «αστροναύτη» που επικοινωνεί με τον Major Tom συνεχίζεται. Τώρα πια, είναι ξεκάθαρο ότι ο μεν είναι πρεζόνι και ο δε ο dealer του.
Μεγάλος νεωτεριστής ο Bowie, άνοιξε δρόμους με την ιδιοφυία και τις ιδιομορφίες του.
Πατρόναρε και έσωσε καριέρες είτε προσωρινά (Mott the Hoople,) είτε οριστικά (Iggy Pop) ενώ επηρέασε ξεκάθαρα άλλους .


_______________________________________________________


13. Βαγγέλης Παπάζογλου – «Κάτω στα λεμονάδικα (Οι λαχανάδες)».




Αυτό κι αν δεν είναι ροκ!
Και ροκ και garage και punk και alternative.
Ήθελα να βάλω κάτι ελληνικό στη λίστα και παιδεύτηκα πολύ.
Διάλεξα μόνο αυτό και με λύπη άφησα απ’ έξω το Νιόνιο, τον Μίκη, τον Ξαρχάκο,
τον Μαρκόπουλο, το Μούτση, το Μητσιά, τον Τσιτσάνη, τον Μπιθικώτση, τον Πλέσσα, τον Ζαμπέτα.

Διάλεξα το κομμάτι που όταν το ακούω στην instrumental εκδοχή του Μάνου Χατζιδάκι από τον «Σκληρό Απρίλη του ‘45» παθαίνω κλακάζ.
Για κάποιον δικό μου λόγο , θεωρώ αυτόν τον ήχο τόσο ελληνικό (και ας μην είναι ατόφιος), αυτήν την μελωδία σαν κάτι που δεν γίνεται πια να επαναληφθεί.


___________________________________________________________

14. Andy Williams – Music to watch girls by




Μια κατηγορία μουσικής που ακούω αρκετά ίσως και λόγω του μικρού.
Oldies, lounge, easy-listening.
Ο Andy Williams ανήκει σε αυτήν, με πιάνει συχνά να ακούω Frankie



και γενικά Rat Pack,
big bands,
Bill Justis

,

Gil Evans,
Al Hirt

,

Gershwin

,

Percy Faith

,

Paul Mauriat

,

Lawrence Welk



αλλά και πιο σύγχρονα instrumentals, surf rock, κινηματογραφικά, Mancini, Rota, Morricone



Είναι μουσική που άκουγα πολύ-πολύ μικρός από το ραδιόφωνο, σε μουσικά διαλλείματα συνήθως από την ορχήστρα του τότε Ε.Ι.Ρ.

Όσο για το συγκεκριμένο τραγούδι, όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν και την εμμονή μου.
_________________________________________________________

15. Manic Street Preachers – If you tolerate this (your children will be next)




Σπουδαίοι και οι Manics τους θεωρώ πλέον κλασσικούς.
Για κάποιο δικό μου λόγο τους έχω σε ένα καζάνι μαζί με James, Radiohead, Coldplay.
Tο συγκεκριμένο κομμάτι, πολύ απλό στη στιχουργία του, απαισιόδοξο και σκληρό, πρέπει να το έχω ακούσει εκατοντάδες φορές, παρά την πεντάλεπτη διάρκεια του, τις περισσότερες στο διαπασών οδηγώντας μόνος.

_____________________________________________________________________

16. Beach Boys – Sloop John B.






Από το αριστουργηματικό Pet Sounds.
Όταν αποφάσισαν να παρατήσουν τη θεματολογία γύρω από τα γκομενακια, την California και το surf, έφτιαξαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.
Με ναυτική θεματολογία, σατιρίζουν το παρελθόν τους μέσα από το κλιπάκι ενώ το παραλληλίζω με το “’39” των Queen.
_________________________________________________________

17.Talking Heads – “Once in a lifetime”





(Βλέπε και επιλογή μου, νούμερο 4).
Μ’ άρεσε (τότε) που έπαιζαν Talking Heads στα μαγαζιά.
Τους πρωτογνώρισα μέσα από το “Road to nowhere” και το αλμπουμ “Little creatures”.
Πιο ιντελεκτουέλ, πειραματικοί,
“Psycho killer”, “Burning down the house” στα play lists των (δήθεν) ψαγμένων ντιτζέι (τρομάρα τους).
Και το κόλλημα του antonis με το παλαιότερο “Remain in light”.
(Τα λέω σωστά, Ado;)

Και ο David Byrne, κολοσσός με μεγάλη σόλο καριέρα.
Όλο αυτό το σημερινό ethnic συνάφι του οφείλει πολλά.
Σαν τον ιεραπόστολο που πήγαινε στους κάφρους μού θύμιζε τότε.
(Καλά που δεν τον έριξαν στο καζάνι, δε λες;)

__________________________________________________________
18. Queen – “Bohemian Rhapsody”



(από το ιστορικό live του 1986 στο Wembley).

Αν και λατρεύω ολόκληρο το LP (και ιδιαιτέρως το “Love of my life”) συμφωνώ και επαυξάνω με τους προλαλήσαντες και συμπληρώνω:
Όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα.
Κατ’ αρχήν δεν παιζόταν από το (πανίσχυρο στην Βρετανία όσον αφορά το promotion και την επιρροή των ακροατών) BBC λόγω της μεγάλης του διάρκειας και υπήρξε η σκέψη να χωριστεί (!) στις δύο πλευρές του single, κάτι που (ευτυχώς) απετεύχθη.
Επίσης, θεωρήθηκε ως ασύλληπτο κιτς και τερατούργημα από τους συντηρητικότερους που δεν είχαν συνηθίσει τον συνδυασμό μπαλάντας, οπερέτας και hard rock στη συσκευασία του ενός.

Σημασία έχει ότι θεωρείται ως ένα από τα κορυφαία τραγούδια (ήταν κάποτε #1 όλων των εποχών)http://news.bbc.co.uk/1/hi/entertainment/music/4592897.stm
και αν σας ενδιαφέρουν οι σχετικές λίστες, αυτές είναι δύο ενδεικτικές (και τίποτα παραπάνω): http://www.rollingstone.com/news/coverstory/500songs &
http://www.virginradio.co.uk/music/charts/top100britsongs.html.

_________________________________________________________

Πάρτε και δύο σημερινά και σχόλασε ο γάμος:


19. Camera Obscura – “Lloyd, are you ready to be heartbroken”





20. The Fratellis – “Baby Fratelli”








Aυτά τα ολίγα και προ του κινδύνου να μου στρίψει εντελώς, για όλα όσα έμειναν απ’ έξω, για κάποια μελλοντική λίστα, ίσως.