Λοιπον μαγκες, αυτο που ολοι περιμεναμε ειναι γεγονος!!!!
Θα βρεθουμε σε ενα Ιντερνετ Cafe με τον Αντωνακη, ωστε να του δειξουμε πως ειναι το Ιντερνετ, μηπως και φιλοτιμηθει και αρχιζει να γραφει στο Blog
ΠΕΜΠΤΗ 29/05/08 21.30 στον ΠΑΛΙΟ Ελληνικο Βορρα.
Αυτη ηταν μια προχειρη προταση του Αντωνη.
Φυσικα το αστειο για το Ιντερνετ καφε.....κατανοητο ε????
Η αληθεια ειναι οτι μια τοσο ευχαριστη συναντηση γινεται εξαιτιας μιας δυσκολης οικογενειακης καταστασης του Αντωνη, αλλα ......
Λοιπον ο Αντωνης μου ειπε ειτε φαγητο ειτε ποτο, δεν τον ενδιαφερει, το βασικο ειναι να τα πουμε.
Αν υπαρχει καποια αλλη προταση, ας γινει μεσω blog αλλα νομιζω οτι θα χρειαστει και τηλεφωνικη επικοινωνια για συντομοτερες διαβουλευσεις
Διαδοστε το για μεγαλη συμμετοχη!!!!!
Ο φίλτατος Antonis μού ζήτησε να σας ενημερώσω οτι πήρε το πουλί και βρίσκεται στα μέρη μας.
Δυστυχώς, ο λόγος δεν είναι ευχάριστος (ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας του).
Τα είπαμε για λίγο και σκεφτόμασταν εάν θα βρίσκαμε τρόπο να τα πούμε all together.
Τις λεπτομέρειες ας τις συνεννοηθούμε από τηλεφώνου.
Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της ζωής: άδικο, βρώμικο και πάντα τραγικό. Ο τελικός των τελικών δεν ήταν κάτι διαφορετικό, η μπάλα χάθηκε σε πολλές στιγμές στο Α' ημίχρονο, εξαιρετική επίδειξη ποδοσφαιρικού ταλέντου και τελικά η απόλυτη τραγωδία των πέναλτι όπου ο καταπληκτικός λατίνος Ρονάλντο καταρρέει από το βάρος της στιγμής. Μεγαλείο και ιδιοφυΐα, ο κακομούτσουνος Τέβες πετάει έξω τον Ντρογκμπά και έτσι ο ξυλοκόπος Τέρυ γλιστράει στο πέναλτι που σε άλλη περίπτωση δεν θα κτυπούσε και η Man United είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Η αντίδραση του Φαν στερ Σααρ στο πέναλτι που αποκρούει είναι η επιτομή της λογοτεχνίας που αντιγράφει την πραγματικότητα. Όποιος έχει όρεξη για βαριά κουλτούρα ας δει (και διαβάσει) το "The Goalkeeper's Fear of the Penalty" του Wim Wenders βασισμένο στο ομόνυμο βιβλίο του Peter Handke. (MgP)
... σήμερα το πρωί μπροστά στο Ταχ. Ταμιευτήριο οι συνταξιούχοι φτάσανε την ουρά στο δρόμο. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν όσα e-banking και ΑΤΜ κάρτες να μοιραστούν, ο παππούς τα θέλει εν τη παλάμη!
Την Κυριακή το "Πρώτο Θέμα" είχε μια εκτεταμένη συνέντευξη του Υπουργού. Διαβάστε τη και σχολιάστε. Είμαι ιδιαίτερα απογοητευμένος από την μέχρι τώρα εξέλιξη των αλλαγών που σχεδιάζονται. Ο Στυλιανίδης είναι πιστεύω ένας εξαιρετικά ικανός πολιτικός αλλά δεν βλέπω να έχει πραγματικό όραμα για το τι πρέπει να γίνει. Νομίζω ότι απλά διαχειρίζεται με επιδεξιότητα την ζεστή πατάτα ώστε να προχωρήσει σε άλλα πόστα.
Είναι λυπηρό ο υπουργός παιδεία να χαρακτηρίζει "κρατικό μονοπώλιο" την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δείχνει ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από την στενή, Θατσερική αντίληψη των μεγεθών που δεν αποτελούν μετρήσιμα στοιχεία της αγοράς: βλέπει την εκπαίδευση σαν αγοραίο προϊόν . Επίσης για την αναθεώρηση του άρθρου 16 αλλά και τα ιδιωτικά Παν. βρίσκω πολύ καλή την τοποθέτηση Βενιζέλου. Αυτά που λέει ο Στυλιανίδης στην συνέντευξη για παράκαμψη του άρθρου 16 είναι ακριβώς η θέση του Μπένυ και έχουν διατυπωθεί εδώ και καιρό: (δες επίσης και στο blog του). Παραθέτω:
Αυτό που προέχει για την χώρα μας είναι να διαμορφώσει και να εφαρμόσει, πρώτον, μια εθνική εκπαιδευτική πολιτική αναπτυξιακού και ανταγωνιστικού χαρακτήρα, δεύτερον, δε μια στρατηγική για την σχετική κοινοτική συζήτηση και διαπραγμάτευση. Το τρίτο ζήτημα που επείγει είναι ο νομοθετικός, διοικητικός και εκπαιδευτικός έλεγχος των πολυάριθμων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα στην χώρα μας, σε συνεργασία (πραγματική ή εικονική) με πανεπιστήμια άλλων χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή και τρίτων χωρών. Τέταρτο, κατά σειρά, θα τοποθετούσα το ζήτημα, της νομοθετικής τυποποίησης των μη κρατικών, αλλά πάντοτε μη κερδοσκοπικών, ακαδημαϊκά οργανωμένων και αξιοκρατικών ΑΕΙ, και μόλις πέμπτο το ζήτημα της προσθήκης σχετικού εδαφίου στις παρ. 5 και 8 του άρθρου 16 του Συντάγματος.Πιστεύω πως η θέση του Βενιζέλου δίνει μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση και εάν υπάρχει περίπτωση κάτι από όλη αυτή τη φασαρία να γίνει πράξη μόνο προς αυτή την κατεύθυνση θα είναι.
Προκειμένου όμως και στην περίπτωση αυτή να εστιαστεί επιτέλους ο δημόσιος προβληματισμός στα ουσιώδη και πραγματικά προβλήματα, χωρίς προσχήματα και υπεκφυγές δήθεν συνταγματικού περιεχομένου, συμφωνώ να περιληφθεί σε μια μελλοντική πρόταση αναθεώρησης η προσθήκη εδαφίου στην παρ. 5 ή στην παρ. 8 του άρθρου 16, ώστε να προβλέπεται και ρητά η δυνατότητα ίδρυσης δια νόμου μη κρατικών αλλά πάντα μη κερδοσκοπικών ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, με την μορφή ακαδημαϊκά αυτοδιοικούμενων (δηλαδή κατά το εκπαιδευτικό και ερευνητικό τους μέρος) νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου. Αυτά θα λειτουργούν όμως με αξιοκρατική πάντοτε επιλογή των φοιτητών τους, δηλαδή με αμιγώς βαθμολογικά και όχι οικονομικά κριτήρια, (π.χ. μέσα από σύστημα παροχής ουσιαστικών υποτροφιών που θα καταβάλουν βέβαια οι δωρητές και χορηγοί και όχι το κράτος που πρέπει να χρηματοδοτήσει τα δημόσια ΑΕΙ) και φυσικά με αξιοκρατική και ακαδημαϊκή διαδικασία επιλογής των καθηγητών και του λοιπού εκπαιδευτικού προσωπικού τους.
Πάντα παίρνω αφορμή από προηγούμενα posts.
Aκόμα χαζεύω τις μετρημένες βιτρίνες στην πόλη που έχουν βινύλια.
Αγαπημένη μου, αυτή του δισκάδικου επι της Μητροπόλεως, μου διαφεύγει το όνομά του, λίγο μετά τα Ηλύσια, στα δεξιά με κατεύθυνση προς την Εθν.Αμύνης (Βασ.Σοφίας).
Αν τα καταφέρετε βέβαια να δείτε από τη βρώμα που έχει αυτή καθεαυτή η βιτρίνα.
Οι τύποι είναι rock, δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα το Azax.
Οσοι ακούσαμε μουσική από βινύλια, σίγουρα έχουμε κολλήσει την ώρα της ακρόασης πάνω σε κάποιο εξώφυλλο.
Προσωπικά, πέρα από την κύρια φωτογραφία, τους στίχους, διάβαζα όλα τα inserts και credits, κάτι που αποφεύγω πιά στη μινιατούρα format του cd.
Και αν υπάρχουν αμέτρητες λίστες για τα ωραιότερα album covers of all time, αυτή είναι μία που με κάνει και γελάω, τόσο με τις απεικονίσεις όσο και με τα σχόλια:
http://rateyourmusic.com/list/fidthekid/the_worst_album_covers_ever__/
Κάτι από τα παλιά που μας έρχεται από πολύ μακριά. Αναγνωρίστε τον καλλιτέχνη και κερδίστε. Για τους λάτρεις του κλασσικού hard rock η βιτρίνα του καταστήματος είναι όντως cult. Να δούμε ποιός θα αναγνωρίσει το άλπμουμ και το συγκρότημα ακριβώς πάνω από αυτό της Grace Jones, έχει μια μπύρα από ΄μένα ;-)
ΥΓ Προσοχή στις κασσέτες που πουλάει το μαγαζί!
Χώθηκε και τρύπησε για να φωτογραφήσει ο δαιμόνιος φωτογράφος με το κινητό του τηλέφωνο και να τραβήξει μια πόζα της ευτυχισμένης στιγμής....
Τον υιό τον αναγνωρίζουμε και από το προφιλ ,
αυτός ο κοστουμαρισμένος (και συγκινημένος ) ποιός είνιιιιιι?
Για λογαριασμό της Πρωινής Πιλάλας ,
Από την Τήνο,
Μήτρος Χαριτοδιπλωμένος.
(Ώστε «τραγικό», το ποδόσφαιρο MgP, ε;)
Tο ποδόσφαιρο εκτός από όλα αυτά που τού αποδίδεις (τόσο αυτού όσο και της ίδιας της ζωής) είναι απλό, θεαματικό, συγκινησιακό και λυτρωτικό.
Όταν μάλιστα μιλάμε για τόσο υψηλό αγωνιστικό επίπεδο (τελικός Champions League), οι λεπτομέρειες κάνουν την παραμικρή διαφορά που σε στέλνουν από τα ύψη στα Τάρταρα (sic).
Εάν διατηρήσουμε την ορολογία από το ρεπερτόριο της τραγωδίας, μπορούμε να μιλήσουμε για "Θεία Δίκη" καθώς το χαμένο πέναλτυ του Τέρυ (τελικώς "εξιλαστήριο θύμα") προκλήθηκε από τον ίδιο απρόσμενο παράγοντα (σαβούρντα) που προσωρινά έφερε την ισοφάριση για την ομάδα του.
Ο ίδιος ο Τέρυ που λίγο νωρίτερα, σαν "από μηχανής θεός", είχε αποτρέψει γκολ του Γκιγκς, επί της γραμμής, κατά τη διάρκεια της παρά(σ)τασης.
Ρε, μήπως το ποδόσφαιρο επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες;
Το ίδιο σκαμπανέβασμα και εναλλαγή συναισθημάτων μπορεί να μας προκαλέσει και η περίπτωση του Κρίστιαν Ρονάλντο, παρ' ολίγον "μοιραίου" παίκτη καίτοι η ομάδα του προηγήθηκε με δική του κεφαλιά.
Ειδικότερα, ο Πορτογάλος φλερτάρει εδώ και πολύ καιρό με την "ύβρη".
Του αναγνωρίζουμε τις υψηλής κλάσης ποδοσφαιρικές "αρετές", όπως και την εξαιρετική του φόρμα (και ρέντα = "εύνοια") όμως δε θα αργήσει πολύ, η ώρα και η στιγμή που, κάποιος κοκκινομάγουλος αντίπαλος κυριευμένος από "οργή" θα του δώσει το πόδι στο χέρι εάν συνεχίσει τα ανούσια unfair τσαλιμάκια στο χώρο του κέντρου που σκοπό έχουν τον "εξευτελισμό" και την "διακωμώδηση".
---------------------------
Όσοι έχουν πατήσει, έστω και μία φορά, σε αγωνιστικό χώρο διαπίστωσαν πόσο μικρή είναι η απόσταση που χωρίζει το σημείο της "ποινής" (penalty) με την "εστία".
Έντεκα βήματα απόσταση (και όχι "11 μέτρα" που χρόνια τώρα μας ζαλίζουν οι επαγγελματίες άσχετοι).
Αντίθετα με τον τίτλο της ταινίας, θεωρώ ότι το πρόβλημα, την αγωνία όλη την έχει ο εκτελεστής, κανείς δεν θα καταλογίσει το παραμικρό σε έναν τερματοφύλακα κατά την εκτέλεση ενός πέναλτυ.
Μπορεί να περιμένεις κάτι καλό από αυτόν, αλλά "αλίμονο" στον εκτελεστή που θα απωλέσει την ευκαιρία.
Και την ευκαιρία την έχουν χάσει, μεγάλοι και τρανοί (τύφλα να έχουν τα προχθεσινά τσουτσέκια), που ξαφνικά είδαν σαν κουμπότρυπα τα 18 τετραγωνικά μέτρα τού στόχου, είτε λόγω αυτοσυγκέντρωσης, είτε λόγω υπεροψίας, ψυχραιμίας, φόβου:
http://www.youtube.com/watch?v=TLBTDYHz-b0
http://www.youtube.com/watch?v=lnwwV0hlEng
http://www.youtube.com/watch?v=342DWbBhtGo
Και επειδή σάς το πολυζάλισα το πράγμα, πάρτε και κάτι "κωμικό" για το τέλος:
http://www.youtube.com/watch?v=G4XmtZ2seac