The New York Times: "Καταρρέει το όνειρο στο Ντουμπάι".

(Το παρακάτω post καταχωρήθηκε από τον ασυγχώρητο κ. has-tas
Ta πρώτα 2 σχόλια δεν καταχωρήθηκαν από τον chitis).

Πώς αλλάζουν οι καιροί και καταρρέουν κολοσσοί και πολλοι άλλοι μαζί....
Kαταρρέει το όνειρο στο Ντουμπάι
The New York Times

ΝΤΟΥΜΠΑΪ. Η 34χρονη Σοφία, που μετακόμισε πέρυσι στο Ντουμπάι για να εργαστεί στον κλάδο της διαφήμισης είχε τόση εμπιστοσύνη στην ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία του αραβικού αυτού εμιράτου, που αγόρασε διαμέρισμα αξίας 300.000 δολαρίων με δάνειο διάρκειας 15 ετών.
Τώρα, εκείνη, όπως και πολλοί από τους ξένους εργαζομένους που αποτελούν το 90% του εργατικού δυναμικού του Ντουμπάι, απολύθηκε και ψάχνει για δουλειά. Αν δεν βρει, αντιμετωπίζει το φάσμα της απέλασης - ή και κάτι ακόμη χειρότερο.
«Αν δεν μπορέσω να αποπληρώσω το δάνειό μου, μου είπαν ότι μπορεί να καταλήξω στη φυλακή για χρέη», λέει.

Ξένοι βουτηγμένοι στα χρέη
Η οικονομία του Ντουμπάι βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και οι εφημερίδες γράφουν ότι πάνω από 3.000 αυτοκίνητα έχουν μείνει παρατημένα στο πάρκιγκ του αεροδρομίου του Ντουμπάι, καθώς οι ιδιοκτήτες τους, ξένοι βουτηγμένοι στα χρέη, τα παράτησαν και έφυγαν.
Λέγεται ότι κάποιοι έχουν αφήσει μέσα υπερχρεωμένες πιστωτικές κάρτες και σημειώματα με τα οποία ζητούν συγγνώμη.
Η κυβέρνηση λέει ότι ο πραγματικός αριθμός των αυτοκινήτων αυτών είναι πολύ μικρότερος.
Ομως οι ιστορίες περιέχουν τουλάχιστον μια δόση αλήθειας.
Τον περασμένο μήνα, ο τοπικός Τύπος έγραψε ότι 1.500 άδειες εργασίας ακυρώνονται κάθε ημέρα, αριθμός που δεν επιβεβαιώθηκε ούτε διαψεύσθηκε από την κυβέρνηση.
Αντί να προωθεί τη διαφάνεια, η κυβέρνηση φτιάχνει νόμο για τα ΜΜΕ που θα τιμωρεί με βαρύτατο πρόστιμο όποιον προξενεί ζημιά στη φήμη ή στην οικονομία της χώρας.
Καθώς λοιπόν η κυβέρνηση δεν θέλει να δώσει στη δημοσιότητα τα στοιχεία, οι φήμες οργιάζουν, πλήττοντας το ηθικό και υποσκάπτοντας ακόμη περισσότερο τις βάσεις της οικονομίας.
«Αυτή τη στιγμή είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε τα χειρότερα», λέει ο επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της τράπεζας HSBC στο Ντουμπάι.
Κάποια πράγματα είναι σαφή.
Οι τιμές των ακινήτων, που εκτινάχθηκαν τα τελευταία έξι χρόνια, έχουν πέσει 30% ή και περισσότερο σε κάποια σημεία της πόλης μέσα στους τελευταίους δύο μήνες.
Τα μεταχειρισμένα πολυτελή αυτοκίνητα πωλούνται 40% φθηνότερα από ό,τι πριν δύο μήνες.
Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι η επίδραση της κρίσης στην ομοσπονδία των επτά ηνωμένων εμιράτων θα είναι μεγάλη.
Το κοσμοπολίτικο Ντουμπάι εδώ και καιρό παίζει τον ρόλο του μικρού εξεγερμένου αδελφού μπροστά στο συντηρητικότερο εμιράτου του Αμπου Ντάμπι.
Η κυβέρνηση του Ντουμπάι τώρα άφησε κατά μέρος την υπερηφάνειά της και έκανε σαφές ότι θα δεχόταν πακέτο διάσωσης του τραπεζικού τομέα της.
Ομως μέχρι στιγμής, το Αμπου Ντάμπι έχει προσφερθεί να διασώσει μόνο τις δικές του τράπεζες.
«Γιατί το Αμπου Ντάμπι αφήνει τη φήμη του γείτονά του να καταβαραθρωθεί, ενώ θα μπορούσε να διασώσει τις τράπεζες του Ντουμπάι;» λέει ο συγγραφέας Κρίστοφερ Ντάβιντσον.
«Ισως το σχέδιο είναι να επιτευχθεί μια πιο συγκεντρωτική δομή στα Ηνωμένα Αραβικά Εμπιρτα κάτω από τον έλεγχο του Αμπου Ντάμπι», μια εξέλιξη θα περιόριζε την ανεξαρτησία του Ντουμπάι και ίσως θα άλλαζε και τον ελεύθερο τρόπο ζωής του.

Blame it on Rigos.

"Η παράσταση που κατέκτησε την Αθήνα".

"Η Θεσσαλονίκη χορεύει bossa nova".

"Ενα ξέφρενο πάρτι σε ρυθμό bossa nova".

Με δυο κουβέντες, η επιβεβαίωση τού ρηθέντος για τα πολλά κεράσια και το (πολύ) μικρό καλάθι.

Η χιλιοδιαφημισμένη και πολυσπονσοραρισμένη παραγωγή κόπιασε και επιτέλους παίζει στο Μέγαρο Μουσικής τής φτωχομάνας, θα "διαπρέψει", θα ξεκουμπιστεί και δυστυχώς ούτε που θα ακουμπήσει!

.

.

"Θέλω να καταπιώ καρφίτσες για σένα".

"Θέλω να σιδερώνω γυμνός, τα τσαλακωμένα σου σεντόνια".

"Θέλω να με δεις γυμνό".

(Και εγώ, re pousti mou, θέλω να φύγω αλλά δεν θέλω να ενοχλήσω το χοντρό ζευγάρι που αποκοιμήθηκε δίπλα μου.

Και στο φινάλε, ο Μαρόγλου στον ErotikosFM πιο εμνευσμένες ατάκες αμολάει).

Ο Κωνσταντίνος-θα-είμαι-πάντα-στη-σκιά-τού-Δημ.Παπαϊωάννου-Ρήγος κατόρθωσε τα ακατόρθωτα, να στήσει μια μουσική παράσταση, μελέτη αφιερωμένη στον έρωτα (κατά τον ίδιο) και να μας κάνει, πολλές στιγμές, να κοιτάμε από υπερβολική ανία τα ρολόγια μας.

Με παντελώς ακατάλληλο το cast των ηθοποιών (αντιερωτική η Μπαζάκα, ξενερωτική η πρωην ολυμπιακή πρωθιέρεια Ναυπλιώτου, απλά γκρίζος ο Φραγκάκης, ισχνή σαν τη φιγούρα της η Παππά) και ξεκαρδιστικά αποτελέσματα στην προσπάθεια τους είτε να χορέψουν υποτυπωδώς είτε να τραγουδήσουν τα χιλιοτραγουδισμένα και κλισέ τού αγαπημένου του μουσικού είδους.

.

Λιτή σαν φθηνού κοστολογίου σχολική προσπάθεια και με πολλά στοιχεία από αθηναϊκές επιθεωρήσεις (τύπου Δελφινάριο) η παράσταση κράτησε τα προσχήματά της σε μεμονωμένα πεντάλεπτα όπου ανέλαβαν όσοι πραγματικά μπορούσαν να εκτελέσουν κάποιες χορογραφίες της προκοπής.

Το glossy δεν συνεπάγεται το luxury.

Και η lounge ανεμελιά την καλοπέραση.

All that glitters isn't gold.

H σπαρίλα, η βαρεμάρα είναι και αυτή ενα πάρα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο.

Έσβησε το Εσώτερον Φως. (R.I.P. Lux Interior 1948 - 2009)

http://www.rollingstone.com/rockdaily/index.php/2009/02/04/the-cramps-lux-interior-dead-at-60/


Έφυγε από τη ζωή, ένα κομμάτι της νιότης μου, ο Lux Interior, τραγουδιστής και frontman των Cramps.
Κάπου στην Καλιφόρνια, από καρδιολογικό πρόβλημα, σε ηλικία 60 ετών.

Νιώθω την ανάγκη, να γράψω δυο αράδες για αυτόν.
Κάποτε ισχυριζόμουν ότι εάν δεις live των Cramps, κανένα κονσέρτο δεν θα σου ξαναφανεί ίδιο.

Προσωπικά περίμενα την ώρα και την στιγμή που θα τον ξαναέβλεπα on stage, κάποιο καινούριο άλμπουμ, μία περιοδεία ίσως, αλλά την έκανε για αλλού.

O Erick Lee Purkhiser γεννήθηκε το 1948 και από το 1972 δημιούργησε τους Cramps μαζί με την κιθαρίστρια (και μετέπειτα σύζυγό του) Poison Ivy (πραγματικό όνομα Kristy Wallace).
O rock θρύλος αναφέρει ότι η γνωριμία τους έγινε μέσα από ένα ωτοστόπ.
Οι εμφανίσεις τους στο διάσημο, και ιδιαίτερο στην εποχή του, νεοϋρκέζικο CBGB, δίπλα σε ονόματα όπως οι ανερχόμενοι Ramones, οι Television και η Patti Smith δημιουργούν την πρώτη αίσθηση.

Με αρχικό σχήμα, με δυο κιθάρες και χωρίς μπάσο, κυκλοφορούν στην IRS τα πρώτα τους άλμπουμ και πλέον χτίζουν το μύθο τους.

Διασκευάζουν και αυτοπαρωδούν ό, τι βλαχο-rockabilly έχει τραγουδηθεί στην σύντομη αμερικανική ιστορία και παράδοση και διασκεδάζουν τις ανησυχίες μας παίζοντας με απροκάλυπτα σεξιστικούς στίχους, διανθισμένους με εξωγήινους, θεματολογία από teenage, b-movies και horror, αμερικάνικη επαρχία, ‘50s και τα συναφή.

Όλα παρεούλα μαζί με το Τέρας της Λίμνης.

Μια rock n roll βαρβατίλα, ένα μουσικό, ψυχαναλυτικό, ψυχαγωγικό και διαστροφικό Twilight Zone.
Ο ίδιος ο Lux Interior απλά το αποκαλούσε: psychobilly.

Εκεί όμως που οι Cramps δίνουν ρέστα είναι τα live τους.
Mε τον Lux, επί 30 χρόνια, σε μεγάλα κέφια ξαναλέω ότι δεν είχαν ταίρι στη μουσική σκηνή.
Μια λιπόσαρκη φιγούρα που κομματιαζόταν κάθε φορά, αεικίνητος, μέσα σε κάθε λογής φετιχιστικό κοστούμι, με τρομερή ενέργεια και χιούμορ, με τα μικρόφωνα να υποφέρουν μπροστά και… μέσα στο στόμα του, να ίπτανται και να εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση και φυσικά την απαραίτητη λίμπα που γινόταν στο φινάλε υπό την υπόκρουση ενός μπιζαρίσματος σαν το Tear it Up ή το Surfin’ Bird.

O Mad Daddy δεν είναι πια εδώ.
O Garbageman, επίσης.

Ηρθε η ώρα, για τον μεγάλο ρόκερ, να ανταποδώσει το καλό και να παίξει μια live performance στον ίδιο τον Ύψιστο με αποκλειστικό track list όλα τα τραγούδια τού "Songs the Lord taught us".

Δεν θα αφιέρωνα ούτε μια λέξη για οποιονδήποτε εάν δεν σήμαινε κάτι για μένα.
Δεν μπορώ να φανταστώ για ποιον άλλο θα χαράμιζα επικήδειες λέξεις.

Τους παρακολούθησα ολες τις φορές που επισκέφθηκαν την πόλη μας και επαναλαμβάνω οτι πίστευα πως κάποια στιγμή θα τους ξανάβλεπα.
Ο θάνατος του με στέλνει 25 χρόνια πίσω, την εποχή που πλήρωνα μια περιουσία για κάποιο από τα LP τους και με θλίβει ειλικρινά.

Eδώ (ξανά)ρίξτε μια ματιά (στο Νο.3 της λίστας) σε όσα έγραφα για όλα αυτά. πριν λίγο καιρό, σε αυτό το ίδιο blog:

http://proinipilala.blogspot.com/2008/02/blog-post_02.html