Έσβησε το Εσώτερον Φως. (R.I.P. Lux Interior 1948 - 2009)

http://www.rollingstone.com/rockdaily/index.php/2009/02/04/the-cramps-lux-interior-dead-at-60/


Έφυγε από τη ζωή, ένα κομμάτι της νιότης μου, ο Lux Interior, τραγουδιστής και frontman των Cramps.
Κάπου στην Καλιφόρνια, από καρδιολογικό πρόβλημα, σε ηλικία 60 ετών.

Νιώθω την ανάγκη, να γράψω δυο αράδες για αυτόν.
Κάποτε ισχυριζόμουν ότι εάν δεις live των Cramps, κανένα κονσέρτο δεν θα σου ξαναφανεί ίδιο.

Προσωπικά περίμενα την ώρα και την στιγμή που θα τον ξαναέβλεπα on stage, κάποιο καινούριο άλμπουμ, μία περιοδεία ίσως, αλλά την έκανε για αλλού.

O Erick Lee Purkhiser γεννήθηκε το 1948 και από το 1972 δημιούργησε τους Cramps μαζί με την κιθαρίστρια (και μετέπειτα σύζυγό του) Poison Ivy (πραγματικό όνομα Kristy Wallace).
O rock θρύλος αναφέρει ότι η γνωριμία τους έγινε μέσα από ένα ωτοστόπ.
Οι εμφανίσεις τους στο διάσημο, και ιδιαίτερο στην εποχή του, νεοϋρκέζικο CBGB, δίπλα σε ονόματα όπως οι ανερχόμενοι Ramones, οι Television και η Patti Smith δημιουργούν την πρώτη αίσθηση.

Με αρχικό σχήμα, με δυο κιθάρες και χωρίς μπάσο, κυκλοφορούν στην IRS τα πρώτα τους άλμπουμ και πλέον χτίζουν το μύθο τους.

Διασκευάζουν και αυτοπαρωδούν ό, τι βλαχο-rockabilly έχει τραγουδηθεί στην σύντομη αμερικανική ιστορία και παράδοση και διασκεδάζουν τις ανησυχίες μας παίζοντας με απροκάλυπτα σεξιστικούς στίχους, διανθισμένους με εξωγήινους, θεματολογία από teenage, b-movies και horror, αμερικάνικη επαρχία, ‘50s και τα συναφή.

Όλα παρεούλα μαζί με το Τέρας της Λίμνης.

Μια rock n roll βαρβατίλα, ένα μουσικό, ψυχαναλυτικό, ψυχαγωγικό και διαστροφικό Twilight Zone.
Ο ίδιος ο Lux Interior απλά το αποκαλούσε: psychobilly.

Εκεί όμως που οι Cramps δίνουν ρέστα είναι τα live τους.
Mε τον Lux, επί 30 χρόνια, σε μεγάλα κέφια ξαναλέω ότι δεν είχαν ταίρι στη μουσική σκηνή.
Μια λιπόσαρκη φιγούρα που κομματιαζόταν κάθε φορά, αεικίνητος, μέσα σε κάθε λογής φετιχιστικό κοστούμι, με τρομερή ενέργεια και χιούμορ, με τα μικρόφωνα να υποφέρουν μπροστά και… μέσα στο στόμα του, να ίπτανται και να εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση και φυσικά την απαραίτητη λίμπα που γινόταν στο φινάλε υπό την υπόκρουση ενός μπιζαρίσματος σαν το Tear it Up ή το Surfin’ Bird.

O Mad Daddy δεν είναι πια εδώ.
O Garbageman, επίσης.

Ηρθε η ώρα, για τον μεγάλο ρόκερ, να ανταποδώσει το καλό και να παίξει μια live performance στον ίδιο τον Ύψιστο με αποκλειστικό track list όλα τα τραγούδια τού "Songs the Lord taught us".

Δεν θα αφιέρωνα ούτε μια λέξη για οποιονδήποτε εάν δεν σήμαινε κάτι για μένα.
Δεν μπορώ να φανταστώ για ποιον άλλο θα χαράμιζα επικήδειες λέξεις.

Τους παρακολούθησα ολες τις φορές που επισκέφθηκαν την πόλη μας και επαναλαμβάνω οτι πίστευα πως κάποια στιγμή θα τους ξανάβλεπα.
Ο θάνατος του με στέλνει 25 χρόνια πίσω, την εποχή που πλήρωνα μια περιουσία για κάποιο από τα LP τους και με θλίβει ειλικρινά.

Eδώ (ξανά)ρίξτε μια ματιά (στο Νο.3 της λίστας) σε όσα έγραφα για όλα αυτά. πριν λίγο καιρό, σε αυτό το ίδιο blog:

http://proinipilala.blogspot.com/2008/02/blog-post_02.html