Κρύο Πιάτο.

(Προκαταβολικά συγνώμη για το παρακάτω ελαφρά αθυρόστομο σχόλιο).

Ένα παλιό ανέκδοτο ρωτάει:
"Πού έχει την πούτσα ο αστακός;"

Απάντηση: Στον λογαριασμό.
___________________________________________________

Δεν πέρασαν 3 μέρες που αναφέρθηκα στο προηγούμενο birthday topic για τον καθηγητή των Τεχνικών, ο οποίος by the way, μού χε φυτέψει έναν αξέχαστο βαθμό (10, ολογράφως: ΔΕΚΑ) στο α' τρίμηνο της Α' Γυμνασίου και να σου που μπαίνει στο κατάστημά μου για να ψωνίσει κάτι καλοκαιρινό και εκπτωσιακό.

Εντυπωσιακό.
Μόλις τον ανέφερα, παραγγελία τον είχα, μέσα σε τρεις μέρες παρουσιάστηκε μπροστά μου.
Eίχα πολλά χρόνια να τον δω, μπορώ να πω "από τότε" δεν τον είχα ξανασυναντήσει.

Βρομόστομα, ε;

Είκοσι πέντε χρόνια πέρασαν από κείνο το εφηβικό στραπάτσο, με το 10άρι στον έλεγχο, και δε θα ξεχάσω ποτέ τα μούτρα της μάνας μου όταν ήρθε Δεκέμβρη μήνα, να πρωτοπάρει βαθμούς από το Γυμνάσιο.

Δε λέω, οι βαθμοί ήταν όλοι τους από κακοί έως μέτριοι.

Αλλά, "δέκα";
Στα Τεχνικά;
Αυτό δεν τρωγόταν με τίποτα, ρε συ.

Και τώρα, να’ τος μπροστά μου, στην επιχείρησή μου, είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια μετά.
Δεν διαπίστωσα εάν η ανάσα του εξακολουθούσε να βρωμάει, όπως τότε που μυρήγκαζε εκείνες τις χιλιομασημένες μαστίχες Χίου, δεν τον πλησίασα καν, τον καλησπέρισα μόνο τυπικά από μακριά.

Ούτε γνωριμία του έδωσα, συστάσεις και τα λοιπά, δεν χρειαζόταν.

Τον εξυπηρέτησε ευγενικά μία από τις πωλήτριες της επιχείρησης και όταν αποφάσισε για τις αγορές του κατευθύνθηκε στο ταμείο.

Δηλαδή, σε εμένα!
(Έλα στο θείο).

25 χρόνια μετά, η εκδίκηση που είναι ένα πιάτο κρύο.
Η πούτσα για τον παλιό μου καθηγητή κρυβόταν (εύκολο να μαντέψεις) στον λογαριασμό.