Chitis @Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2008

(έκανα μεταφορά όλων των κριτικών του chitis εδώ για να είναι εύκολα προσβάσιμες και να μπορούμε να κάνουμε σχόλια. Chris συνιστώ να κάνεις και εσύ repost όλα όσα έχεις για το φεστιβάλ, βάλε και tags)

Να την κάνω εγώ (την αρχή) αν και σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε τέλος.

Ήδη βρισκόμαστε στα μισά, έχω παρακολουθήσει κάποια φιλμ, όμως είναι τέτοια η δομή της διοργάνωσης (πάνω από 250 ταινίες, οι περισσότερες προβάλλονται για μία φορά) που και να σας συστήσω κάποιες δεν υπάρχει η δυνατότητα να σπεύσετε για να τις παρακολουθήσετε.

Οι μικρές αίθουσες τιγκάρουν με κόσμο, είτε με κανονικά (€ 7, τα θεωρώ πολύ αλμυρά) είτε με τα αμέτρητα μηδενικά εισιτήρια που κυκλοφορούν και ο πανζουρλισμός κρατά από νωρίς το πρωί ως πολύ αργά με τη λήξη των τελευταίων ταινιών.

Οργανωτικά, μην την ψάχνετε, Παρασκευή άρχισε το πανηγύρι και μέχρι την Πέμπτη δεν υπήρχαν ούτε έντυπα προγραμμάτων ούτε τα εισιτήρια στη διάθεση του κοινού.

Από όσα είδα, κρατάω το "The Wrestler" www.imdb.com/name/nm0004716
τού Darren Aronofsky (γνωστός μας από το Requiem of a dream) μια ταινία που θα βγει και στο κύκλωμα των αιθουσών, με θεματολογία από τον κόσμο του... Wrestling (ναι, αυτή την παλαιστική μαλακία που παρακολουθούν και εκστασιάζονται οι Αμερικάνοι) και πέρα από κάθε κινηματογραφική αρτιότητα, με έναν σπαρακτικό Mickey Rourke, αγνώριστο από τις πλαστικές και τα botox, να δίνει ρέστα στο ρόλο της Ζωής του, υποδυόμενος ίσως και τον ίδιο του τον εαυτό.

Είναι καλή ευκαιρία το φεστιβάλ, για αποτοξίνωση από τις τέλειες παραγωγές του εμπορικού κυκλώματος, να παρακολουθήσουμε έργα φτιαγμένα με λίγα μέσα από ικανούς δημιουργούς, με άσημους ερμηνευτές και ενοχλητική θεματολογία.

Πολύ ενδιαφέρον βρήκα το δανέζικο Frygtelig lykkelig (Terribly Happy) με θεματολογία και χαρακτήρες αδελφών Κοέν, σαν να παρακολουθείς το Fargo στη χερσόνησο της Γιουτλάνδης.

Αργό, δύσκολο και ενοχλητικό (όπως και προείπα) το ανεξάρτητο αμερικανικό Ballast ("Το έρμα")

Καλή αφορμή για να γνωρίσουμε τι συμβαίνει και έξω από τον (δυτικό μας) κόσμο το ιρανικό «Τόσο απλά» και εξόχως ψυχαγωγικό το Parking απο την Taiwan, το μόνο από όσα αναφέρω και επαναπροβάλλεται την Παρασκευή στις 22:00.

Το βράδυ του Σαββάτου, έχει και νέο Angelopoulos (sskape, γνωρίζω οτι, εξ απαλών ονύχων, εισαι Theo-enthusiast), θα έρθει και ο Willem Dafoe, για εισιτήρια όμως, ούτε λόγος.

Τόσο για αυτό, όσο και για το "W." τού Oliver Stone που θα προβληθεί αύριο, παρουσία του μεγάλου αμερικανού σκηνοθέτη.
[Τρι Νοε 18]

Τι θα συνέβαινε εάν μέσα στο κτίριο τού "Σινεέπ" κατοικούσε μία δεκαμελής οικογένεια, από την εβδομηντάρα γιαγιά (ιδιοκτήτρια του κινηματογράφου) ώς το εξάχρονο εγγόνι της;

Αυτό και άλλα πολλά, μα παααάρα πολλά, συνέβησαν στο φιλιππινέζικο "Serbis", αλλά και εδώ όπου "Serbis" αποκαλείται η... εξυπηρέτηση, συνήθως στοματική, που μπορείς να τύχεις με 200-300 πέσος από κάποιο αγοράκι, κοριτσάκι ή κοριτσάκι με πουλάκι, κάποιον από τους πολλούς που συχνάζει κάπου εκεί κοντά, γι αυτή την ερωτική υπηρεσία.

Με αρκετές υπερ τού δέοντος ρεαλιστικές σκηνές, που ακόμα και σε φεστιβαλικό περιβάλλον έφεραν τους θεατές σε αμηχανία.

Ειδικά, οι δύο φιλιππινέζες μετανάστριες, μάλλον σαραντάρες στην ηλικία, είναι και δύσκολο να εκτιμήσεις τα χρόνια τους, που κάθονταν παραδίπλα μου ήταν οι πρώτες που έσυραν τον χορό των αποχωρήσεων από την αίθουσα.
Ακολούθησαν λίγοι ακόμα.
Αυτοί έχασαν και ένα πανέξυπνο σκηνοθετικό εύρημα στα τελευταία δευτερόλεπτα του φιλμ. ("Ρουλέτα το φεστιβάλ", όπως θα λεγε και ο christos".
---------------------------
"Ο μαμάκιας" (Momma's man) ήταν ένα εύστοχο σχόλιο πάνω στην αργοπορημένη ενηλικίωση και την ευθυνοφοβία.
Ιδιαιτερότητα της ταινίας οτι ο σκηνοθέτης έδωσε τους ρόλους των γονέων τού ήρωα της ταινίας, στους ίδιους τους (ερασιτέχνες ηθοποιούς) γονείς του ενώ το στόρυ διαδραματίζεται μέσα σε ένα απερίγραπτο διαμέρισμα, το ίδιο του το πατρικό σπίτι, στη Νέα Υόρκη.

Και είναι αυτές οι κουβέντες με τους συντελεστές των ταινιών, μετά την προβολή τους, που γουστάρω πολύ στο φεστιβαλ.
[Παρ Νοε 21]