Χριστούγεννα!

Οι καιροί αλλάζουν
τα αισθήματα παραμένουν.

Ενας Θέμης, για το Θέμη που γιορτάζει.

Always Look On The Bright Side of LIFE (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ)

Άγιος Νικόλαος

Μια και είναι μέρα σήμερα και γιορτάζουμε όλοι τον αγαπητό μας πρωτο-Πιλαλαλίτη, ευκαιρία για να δούμε πως πρέπει να τον γιορτάσουμε, αντιγράφω από το κέντρο μελετών του Αγ. Νικολάου (ναι, υπάρχει στο διαδίκτυο και τέτοιο :-)

Why Celebrate St. Nicholas Day?
December 6 or December 19 on the Julian Calendar

Austrian Ornament St. Nicholas Center Collection

• To tell the story of a Christian saint, whose model life inspires compassion and charity
• To reveal the true identity of Santa Claus and Father Christmas
• To focus on giving more than on receiving
• To emphasize small treats and family fun
• To provide a bit of special festivity early in the waiting weeks of Advent
• To offer a spiritual dimension to gift giving
• To help keep Jesus the center of Christmas

Why celebrate?
To learn about the true St. Nicholas: the man of faith who lived his life in devotion to Christ. Saint Nicholas loved children and cared for the needy. He brings the love of Christ and the healing of Jesus. When we honor this saint, following his example of selfless giving, we honor the Christ Child who selflessly gave the greatest gift of all—himself.

Celebrate at Home
Celebrate at School

 Αγαπητέ μας Νίκο, επίσης οι ευχές μου για ό,τι καλύτερο σε μια χρονιά που δείχνει όχι από τις εύκολες, για να το πω με όση αισιοδοξία μπορώ να μαζέψω.

Πως μπορείτε να γίνετε θαυματοποιός σε ένα κόσμο 2 διαστάσεων

Φανταστείτε ότι έχουμε ένα σκουλήκι που κινείται σε ένα επίπεδο τραπέζι. Το σκουλήκι αυτό, μπορεί να βλέπει μόνο μπροστά του, δεν μπορεί να σηκώσει το κεφάλι του ψηλά. Αν κάποιος ακουμπήσει το δάχτυλο του στο τραπέζι κοντά στο συγκεκριμένο σκουλήκι, το σκουλήκι θα βλέπει μπροστά του μία κολώνα. Όταν σηκώσετε το δάχτυλο από το τραπέζι, το σκουλήκι βλέπει την κολώνα να εξαφανίζεται και εσείς γίνατε θαυματοποιοί.

Πραγματικά ικανός άνθρωπος δεν είναι αυτός που το παίζει θαυματοποιός στα σκουλήκια, αλλά αυτός που μπορεί να πείσει, να αλληλεπιδράσει επιτυχώς με τους ισότιμους του, δηλαδή τα τρισδιάστατα πλάσματα.

Εγώ σε επίπεδο πληροφόρησης αισθάνομαι ότι κινούμαι σε έναν 2D χώρο, είμαι ο γαιοσκώληκας Cris. Οσες προσπάθειες και αν έκανα για το αντίθετο.

Αυτά που βλέπω και αυτά που ακούω, δεν συμβαδίζουν με την λογική μου. Ως γαιοσκώληκας δεν μπορώ να αξιολογήσω παρά μόνο συμπτωματικά και εκ των υστέρων και όταν θα είναι πολύ αργά. Το εκ των προτέρων είναι για την μεγάλη μάζα του κόσμου πλήρως ελεγχόμενο, λόγω πληροφόρησης.

Σχόλιο για Α Παπαδόπουλο

O Α. Παπαδόπουλος όμως δεν κινείται στον ίδιο χώρο. Δεν έχουμε την ίδια πρόσβαση στην πληροφορία και στα τεκταινόμενα(για να το συνδέσω με τα παραπάνω).

Στην πολιτική τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Η δηλώσεις αυτές εντάσσονται σε μία οργανωμένη προσπάθεια διαφήμισης του μνημονίου ταυτόχρονα με Πάγκαλο και Παπακωνσταντίνου, απλά ο καθένας έχει διαφορετικό κοινό στο οποίο γίνεται αποδεκτός. Ο Α Παπαδόπουλος απευθύνεται στο κλασσικό ΠΑΣΟΚ με τα κοινωνικά χαρακτηριστικά …., εκεί δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτός ο λόγος των άλλων δύο. Γιατί δεν έκανε τις δηλώσεις αυτές πριν τις δημοτικές εκλογές;

The shape of things to come

The shape of things to come: ομιλία του Αλέκου Παπαδόπουλου στο ΕΛΙΑΜΕΠ:

Πράγματι, στις κανονικές χώρες η κρίση είναι “η μητέρα της αλλαγής”. Αυτό όμως δεν ισχύει για τη χώρα μας. Δεν κατακτήθηκαν ακόμα οι πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις για τον μετασχηματισμό της σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Το 2011 θα είναι μια ιδιαιτέρως αποκαλυπτική χρονιά. Θα διαμορφωθούν νέες πραγματικότητες στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.
Πολιτικό πεδίο.
Το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού, να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας. Τ’ αδιέξοδα και η συνειδητοποίηση ότι η οικονομία είναι “σε αργό θάνατο” θα καταδείξουν την χαμηλή πολιτική διαχείριση της χώρας απ’ όλο το πολιτικό σύστημα.
Εκτιμώ ότι κάτω από το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα, θ’ αρχίσει να ομιλεί και να καθοδηγεί και πάλι τη χώρα η εκπαιδευμένη πλέον φύση αυτού του λαϊκισμού. Ήδη έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κλπ.
Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θ’ αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης.
Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του.
Να γνωρίζουν πάντως εκείνοι που καλλιεργούν αφελώς την ιδέα της δημοσιονομικής χαλάρωσης και προσαρμογής σε βάθος χρόνου ότι ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.
Κοινωνικό πεδίο.
Κυρίες και κύριοι,
Η κοινωνία μας είναι έντονα μικροαστικοποιημένη στην συντριπτική της πλειοψηφία, κατακερματισμένη και με καταργημένες τις ιεραρχίες της, με σχολάζουσες έως και ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες που θ’ άνοιγαν τους καινούριους δρόμους και χωρίς κινητήριες εσωτερικές δυνάμεις. Είναι έτοιμη η κοινωνία μας σήμερα να παραδοθεί στον ανεξέλεγκτο μικροαστικό λαϊκισμό, που αντιδρά ως άθροισμα ατομικών συμπεριφορών και όχι ως συντεταγμένη κοινωνική δύναμη.
Στο λαό μέχρι σήμερα δεν καλλιεργήθηκε η εθνική αυτογνωσία. Δεν του έχουν μιλήσει ακόμη για τη δεινή θέση της χώρας και την προοπτική της. Επέλεξε, παραδείγματος χάριν, ο λαϊκισμός που καταδυναστεύει τη χώρα δεκαετίες να του αποκρύψει την φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο “χαρτί”, το “μνημόνιο”, θέλοντας συνειδητά κάτω από το βάρος συνολικών ενοχών τους να ελαχιστοποιήσουν ή να ξορκίσουν ότι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος έχει ήδη επιβληθεί από τον περασμένο Μάιο.
Και το λαϊκίστικο πνεύμα δε σταματά μάλιστα εδώ. Παρουσιάζει τον διεθνή οικονομικό έλεγχο ως μια συνήθη απλή επιτήρηση ρουτίνας, η οποία μάλιστα θα αρθεί πολύ σύντομα.
Και αυτά τα λένε όλα τα κόμματα, ισχυριζόμενα μάλιστα ότι έχουν δήθεν έτοιμες λύσεις για να εξέλθουμε από την κρίση και να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση. Δεν επιτρέπουν δηλαδή στο λαό να κατανοήσει το βάθος του προβλήματος, αφήνοντάς τον να πιστεύει απλώς ότι «κάτι κακό συμβαίνει, γι’ αυτό κάνε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει».
Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί “υπό χρεοστάσιο” από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος και να μας χορηγήσει ένα διακρατικό δάνειο προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα αντίθετα είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε.
Όλα αυτά, κυρίες και κύριοι, έχουν ως συνέπεια την ουδετεροποίηση της κοινωνίας αλλά και την πλήρη αποδυνάμωση των ελάχιστων εκείνων δυνάμεων που έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Αν σ’ αυτά προσθέσει κανείς ότι η χώρα δεν διαθέτει ιθύνουσα τάξη ή μια πραγματικά αστική τάξη με κριτήριο κουλτούρας, η οποία θα διαμόρφωνε κατευθύνσεις για μια διατηρήσιμη έξοδο από την κρίση, τότε αντιλαμβάνεται κανείς την μεγάλη σημασία της εθνικής αυτογνωσίας.
Οικονομικό πεδίο.
Το 2011 προβλέπω ότι θα είναι μια εφιαλτική χρονιά. Θα καταπέσουν μύθοι και λεοντές. Οι επικοινωνιακές τεχνικές δεν θα φτάνουν πια να συγκαλύψουν δισταγμούς, φοβίες και αμηχανίες. Θα φανεί με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης.
Χαρακτηριστικά, οι τόκοι που θα πληρωθούν το 2011 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία θα κινούνται γύρω στα 16 δις και μέχρι το 2015 θα αυξάνονται συνεχώς μέχρι του μυθώδους ύψους των 20 δις ευρώ, δηλαδή γύρω στα 9% του ΑΕΠ. Το βάρος αυτό είναι ασήκωτο για τη χώρα, γιατί οι τόκοι είναι καθαρό έλλειμμα πάνω στο οποίο πρέπει κανείς να προσθέσει και το υψηλό λειτουργικό έλλειμμα.
Το λέω αυτό για όσους βαυκαλίζονται ότι έχουν είτε έτοιμες συνταγές είτε - άλλοι – έτοιμες πολιτικές να εξαφανίσουν σύντομα το έλλειμμα της χώρας. Για ν’ απομειωθεί το έλλειμμα, να μειωθούν οι τόκοι και να σταθεροποιηθεί το χρέος πρέπει η χώρα να εξασφαλίσει για πολλά χρόνια με σταθερό τρόπο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Προϋπόθεση όμως για να διασφαλιστεί υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα είναι οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. Διερχόμαστε όμως μια δεινή υφεσιακή περίοδο, η οποία θα συνεχιστεί με την ίδια ένταση και το 2011, με ύφεση πάνω από -4%, αλλά δυστυχώς θα συνεχίσει και το 2012 και το 2013.
Συνεπώς, η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.
Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό.
Όλα θα κριθούν το 2011. Τότε θα φανεί αν θα επιβεβαιωθεί ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι το πιθανότερο ότι θα επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 15,4% στο 10,4% το 2010, γιατί εκεί θα πάει απολογιστικά. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Για να το πας από το 10,4% στο 7,4% την επόμενη χρονιά και πολύ περισσότερο όσο πηγαίνεις προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα αν όχι αδύνατα. Και αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση, είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις είναι περιορισμένης και ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην οικονομική ακινησία και το λαό στη φτώχεια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η θέση μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στον δημόσιο τομέα, αλλά και σε εξορθολογισμό των δομών και του προσανατολισμού του, τομές που απαιτούν σκληρές συγκρούσεις με συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα. Μόνο μέσα από την ήττα του παραπολιτικού αυτού κατεστημένου μπορούν να δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ξανά ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.
Κυρίες και κύριοι,
Οι ανατροπές αυτές είναι κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας και να μην τις επικαλούμαστε ευκαιριακά, απλά επειδή έγινε “της μόδας” αυτή την περίοδο να τα “βάζουμε” με το κράτος, χωρίς στην πραγματικότητα να τις πιστεύουμε.
Μια στρατηγική βάθους πρέπει να την εγγυώνται ορισμένες αρχές που πρέπει να τηρούνται απαραιτήτως:
α) Η χώρα πρέπει ν’ αποκτήσει εθνικό προσανατολισμό. Αρκετά τυραννιέται χρόνια τώρα με τη διαμάχη των δυνάμεων της “καθ’ ημάς ανατολής”, με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στη λειτουργία της ως σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Δυστυχώς, αυτά τα δύο ρεύματα δεν συναντήθηκαν ποτέ ούτε τ’ άφησαν ώστε να κάνουν έστω και μια μείξη ελληνικής ιδιοτυπίας.
β) Επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα “δεν”, τα όρια, οι “κόκκινες γραμμές” και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις, οι οποίες μάλιστα πολλάκις αναιρούνται από τον Διεθνή Έλεγχο, προσθέτοντας αναξιοπιστία. Η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.
γ) Οι περιστάσεις απαιτούν “μεταρρυθμίσεις-σοκ”. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας.
δ) Κυρίες και κύριοι,τονίζω με έμφαση ότι χώρα πρέπει να αποκτήσει συγκεκριμένο προορισμό και πλεύση. Πρέπει να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και κυρίως πως. Αυτό απαιτεί όμως ένα μεγάλο εθνικό consensus, μία μεγάλη εθνική συναίνεση. Η συναίνεση όμως μεταξύ των σημερινών κομμάτων της χώρας είναι ανέφικτη και άνευ αξίας. Ο λαϊκισμός δεν παράγει consensus, παρά μόνο εξουσιασμό και υποκρισίες. Απαιτείται μια “νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας”, κυρίως με τον εαυτό της, για το που θέλει να πάει η χώρα.
Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας.
Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό “πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης”, στην ουσία δηλ. ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές – το ξαναλέω μ’ ΕΚΛΟΓΕΣ - . Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με “ανοικτά τα βιβλία”, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός.
Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να επιτευχθεί εθνικό consensus. Μόνο έτσι μπορούν να ληφθούν αποφάσεις εθνικών διαστάσεων. Μόνο έτσι δεν θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με ψευτοσυναινέσεις, ημίμετρα και αλυσιτελείς δήθεν μεταρρυθμίσεις. Μόνο έτσι μπορούν να διασφαλιστούν κοινωνικές συμμαχίες και ισχυρές πολιτικές νομιμοποιήσεις.
Αυτή τη στιγμή πλέουμε χωρίς πυξίδα. Με καθοδηγούσα την κουλτούρα του λαϊκισμού και τον “επικοινωνισμό” να καταστρέφει κάθε θετική προσπάθεια.
Το ριζοσπαστικό πνεύμα και περιεχόμενο αυτής της εθνικής συμφωνίας, που θα προκύπτει και θα επιβάλλεται από το πενταετές αυτό πρόγραμμα ανάπτυξης θα καθοδηγεί εφεξής τη χώρα και θα ελέγχονται οι εκάστοτε διαχειριστές του. Και όχι οι δημοκόποι και τα ιδεολογήματα του παρελθόντος.
Αλλά, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να συμπληρώσω τη σημερινή μου παρέμβαση και με ορισμένες συγκεκριμένες προτάσεις, όλως ενδεικτικές. Σε περιόδους μεγάλων αποδιαρθρώσεων, η φαντασία είναι επαναστατική δύναμη. Με παραδοσιακές φόρμες δεν αντιμετωπίζονται οι κρίσεις.
Προτείνω όλως ενδεικτικά:
Να προωθηθεί μέσω αναθεώρησης ειδική συνταγματική απαγόρευση παραγωγής δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Είναι επιτακτικό να διαπεράσει τη χώρα και τους θεσμούς ένα νέο πνεύμα, ώστε να μη ζήσουμε ξανά τις σημερινές οικονομικές συνθήκες και τον ευτελισμό της χώρας μας.
Να καθιερωθεί συνταγματικό προνόμιο στον Υπουργό Οικονομικών για δικαίωμα άσκησης αρνησικυρίας (βέτο) επί των δαπανών στο σύνολο τις διοίκησης του κράτους.
Να καταργηθούν οι φόροι υπέρ τρίτων – των βολεμένων κοινωνικών συντεχνιών.
Να ανατεθεί ο φορολογικός έλεγχος των εταιριών που τηρούν βιβλία γ’ κατηγορίας σε πιστοποιημένα ιδιωτικά ελεγκτικά όργανα, όπως ελεγκτικές εταιρίες τραπεζών, ασφαλιστικών εταιριών κλπ.
Να συσταθεί σύγχρονος, αυτόνομος Οργανισμός Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΟΕΔΕ). Για να παύσει η είσπραξη των εσόδων να είναι το πάρεργο των εφοριών.
Να δημιουργηθεί άμεσα αυτοτελές Σώμα Οικονομικών Επιθεωρητών, το οποίο θα διενεργεί ουσιαστικούς και όχι τυπικούς ελέγχους σκοπιμότητας των δαπανών στο σύνολο του κράτους.
Να καταργηθεί το Ελεγκτικό Συνέδριο ως δικαστήριο και να μετατραπεί σε σύγχρονη ανεξάρτητη ελεγκτική αρχή, όπως σ’ άλλες χώρες.
Να καταργηθούν τα προνόμια του δημοσίου τομέα και να προσαρμοστούν τα δεδομένα της λειτουργίας του προς αυτά του ιδιωτικού τομέα. Δεν μπορεί άλλο να σηκώσει ο ιδιωτικός τομέας τα “κεκτημένα” του δημόσιου.
Κυρίες και κύριοι,
Πολλοί από εσάς, ακούγοντάς με, θα πείτε ότι όλα αυτά που προτείνω είναι μάταια, ότι δεν γίνονται. Θέλω να επαναλάβω τη ρήση του αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου, ότι «η μάταιη προσπάθεια δεν είναι μία άχρηστη προσπάθεια». Θα ήθελα αυτό το ριζοσπαστικό πνεύμα να κυριαρχήσει στη χώρα, για να ορίσουμε εμείς το μέλλον μας και όχι η απελπισία

Καζαντζίδης - Μάγκα μου περαστικά σου

Πατρίδα - Μια σκεψη σκορπια πλαι στον χτεσινο εορτασμο

Η Μυγα (The Fly)

Φάπες στο σβέρκο.

Σαββατόβραδο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης,
παρέα με τον 8χρονο Μιχάλη,
για κάποιον ανεξήγητο λόγο
εξακολουθώ να χαλαλίζω ετησίως
μία πολύτιμη βόλτα με τον μικρό
στους χώρους της.

Είναι τόσο θλιβερά όλα εκεί μέσα
και ντεμοντέ και κακόγουστα
που κάθε χρονιά ορκίζομαι ότι
αυτή η φορά θα είναι η τελευταία
και κάθε χρόνο θυμάμαι
βρισκόμενος εκεί
την αθέτηση της περσινής υπόσχεσης.

Φέτος, με το έμπα,
σχεδόν όλα τελείωσαν,
επισκεφθήκαμε το πολυβραβευμένο περίπτερο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ
τους αφήκαμε (χαριστικώς) και 40 ευρώ
και μετά το απόλυτο σκότος.

Ενα πράγμα θα σας πω,
και άν θέλετε πιστέψτε το,
ο ένας στους δυο επισκέπτες της ΔΕΘ
κρατούσε σακούλα με το Δικέφαλο,
ούτε ΕΟΜΜΕΧ, ούτε ΠΑΣΕΓΕΣ, ούτε κουραμπιέ Καρβάλης.
Παντού ΠΑΟΚ! (και κατα τ'άλλα... ΔΕΘ).

Highlight η αντίδραση του μικρού Μιχάλη
όταν διερχόμενοι
έξω από το (άδειο από κόζμο) περίπτερο της ιθπανικήθ ΠΑΕ
είχε την έμπνευση να ξετυλίξει μία ασπρόμαυρη σημαία
και να την ανεμίζει στα μούτρα τους.

(Αφού τον επέπληξα για την άκομψη ενέργειά του,
για τον ίδιο ακριβώς λόγο,
τον πήρα σηκωτό να τον κεράσω ένα παγωτό).

Κάποια στιγμή, νύχτωσε,
και αφού παραπονέθηκα στο παιδί
για τα πονεμένα μου πόδια
αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε.

Αφού προσπεράσαμε τον Νομάρχη Θεσσαλονίκης
("μπαμπά, αυτός δεν είναι που έφαγε το γιαούρτι στο κεφάλι;")
διαπιστώσαμε έναν πελώριο σασιρμά
στο χώρο έξω από το Βελλίδειο
που όσο πλησιάζαμε, τόσο μεγάλωνε
ενώ και οι στυλιστικές επιδόσεις κορυφώνονταν
συναντώντας παντού καλοντυμένους (με το νου τους) ανθρώπους.

Υπέθεσα -και έτσι ήταν- ότι κάπου εκεί
θα έβοσκε ο Αντ. Σαμαράς, αρχηγός της Νου & Δου
και είπα στο παιδί να επισπεύσουμε
από το απέναντι πεζοδρόμιο
μήν έχουμε να κάνουμε σλάλομ
ανάμεσα σε ιδρωμένους ανθρώπους
και καλώδια από τα τηλεοπτικά συνεργεία.

Το παιδάκι μουλάρωσε
και ήθελε να δει από κοντά κάποιον επώνυμο
από αυτούς που ήδη βλέπει στο γυαλί
σάμπως πόσους έχει δει
και πόσων από αυτούς το ρόλο έχει καταλάβει

μη σας τα πολυλέω, ενέδωσα,
και στο άκουζμα των χειροκροτημάτων του πλήθους,
πλησιάσαμε, κόντρα στην οπτική της κάμερας
(τα προσέχω αυτά,
μη μας γράψει κανα πλάνο και γίνουμε σούργελο)
και του εφιστούσα την προσοχή,
"να, αγόρι μου, από εδώ κοίτα,
που θα εμφανιστεί το πουλάκι"
να έχει το νου του
να δει τον υπεράνθρωπο της τηλεοπτικής του απάτης.

Παλαμάκια, στριμωξίδι,
ΟΝΝΕΔ-Πρωτοπορία,
γεια σου Πρόεδρε!,
γεια σου γίγαντα!
γεια σου αρχηγέ!,
σε αγαπάμε!
την κακότεχνη σκαλα έξω από το Βελλίδειο,
δεν την κατέβαινε ο Σαμαράς
αλλά ο Κ.Κ. (took my baby away)
o οποίος, ναι! ρε πούστη μου,
γνώριζε την απόλυτη Α-πο-θέ-ω-ση.

Εκπληξη.
Και απορία.

Κι άντε, εγώ καλά, γελούσα μ'όσα διαδραματίζονταν.

Να τον φιλούν, να του βαρούν το ζβέρκο,
αυτός να χαριεντίζεται με κάτι χαζόλογα και ντεμεκιές,
να πασχίζω να μη κατουρηθώ από τη μαλακία-σύννεφο.

Μα, ακόμα έτσι φέρονται τα κομματόσκυλα;


Ο μικρός, όμως;
Ο αγνός, ο αθώος, ο ανυποψίαστος μικρός;

" -Μπαμπά, δεν είναι ο Σαμαράς".
" -Ναι αγόρι μου, άλλος είναι".
" -Ποιος είναι αυτός;"
" -Ο προηγούμενος πρωθυπουργός, ο Καραμανλής".
" -Δεν είναι πολύ χοντρός για πρωθυπουργός;"
"(-Σσσσσς....)" κοινώς: "σκάσε! μας ακούν".
" -Μπαμπά, δεν είναι πολύ χοντρός για πρωθυπουργός;"
" -Δεν είναι χοντρός, αγόρι μου. Η πέτσα του είναι χοντρή".
" -Και τώρα, που δεν είναι πρωθυπουργός, τι δουλειά κάνει;"
" -Μιχάλη, δε πάμε σιγά-σιγά, γιατί έχουμε παρκάρει πολύ μακριά το αυτοκίνητο";



(Για τον Christos αλλά και όλους).

Η μοναξιά.......του πρωθυπουργού.

Ήρθε μόνος με 30 αστυνομικούς περισσότερους ως προσωπική του φρουρά.
Πήγε στο ξενοδοχείο του αλλάζοντας δρομολόγιο,
θυμούμενος τον πατέρα του,
που έκανε 2 ώρες να φτάσει στο κέντρο.
Πήγε στη ΔΕΘ πάλι μόνος, ούτε χειροκροτήματα, ούτε σημαίες,
μόνος αυτός και τα τηλεοπτικά συνεργεία,
άλλαξε το πρόγραμμα που θα ακολουθούσε στην επίσκεψη των περιπτέρων.
Εφαγε τα σουτζουκάκια του στην "Διαγώνιο",
βρισκόμενος στο κέντρο ενός κύκλου από αστυνομικούς.
Μιλούσε στους δικούς του και κάποιους φορείς της πόλης,
και είχε μία πορεία απο την ΧΑΝΘ μέχρι την Βενιζέλου και ανέβαινε αυτήν,
να διαδηλώνει εναντίον του.
Δύο μέρες μετά (στο Οσλο) δήλωνε :
"Αν δεν ήμουν πρωθυπουργός θα ήμουν με τους διαδηλωτές".
Βλέπει να του φεύγει ο βουλευτής Λιάνης (παραίτηση) λέγοντας του(δηλώνοντας):
"Δε μπορούμε να βγούμε για ένα κρασάκι, φοβούμενοι κάποια αντίδραση του κόσμου,
δεν είναι κατάσταση αυτή."
Για τον Hastas .

Τού Σταυρού και του Σταύρου.

"Early eighties"

Κατάφωρη παράβαση
κι η μπάλλα στήθηκε
στο σημείο τού πέναλτι
λίγα βήματα, οχτώ, δέκα
από τα δοκάρια καταχρηστικά
που παίζαμε του χάντμπολ.

Με μέτωπο προς την Ικτίνου
μέτωπο ιδρωμένο, σγουρό μαλλί,
μπλουτζήν-σωλήνα ταλαιπωρημένο
ψαρωτική πήρε φόρα
τόση χρειαζόταν
κ'επιτάχυνε σημαδεύοντας.

Πίσω απ'τα γκολπόστ
τα σιδερένια και γυμνά από δίχτυα,
τα κάγκελα τού Δέφτερου
προέκταση της πόρτας
που πάντοτε ασφάλιζε
απ'το πρωί ως το νύχτωμα.

Πάνω από τη φράξη
κράδαιναν πυράκανθοι
δήθεν διακοζμητικοί
σίγουρα νοχλητικοί
ως ύψους όπως λάχει
που έκρυβαν τα γιώτα-χι.

Δύο επί δύο στόχος
βολικός και κοντινός
όλα υπέρ του εκτελεστή
κι ο φύλακας ανήμπορος
ολόρθος να υποδεχθεί
την πέτσινη βολίδα.

Kλώτσησε "ιδανικά"
κέγραψε ιστορία
να χουμε να θυμόμαστε
και εμείς κι εσείς και όλοι
θρύλος δημιουργήθηκε
απ'του τοπιού το γητευτή.

Η μπάλα εχάθη, αμπαλαέα!
και η μια-σταλιά-ευθεία
κατέστη διαδρομή μακρά
ξεπέρασε το δρόμο,
τρόμαξε πουλιά και προσγειώθηκε
στού γείτονα τις γλάστρες.

Καλό φθινόπωρο !

Faithless-Mass Destruction ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Happy birthday, Dodos !!!!!!

Καθε χρόνο τέτοια ημέρα, σου αφιερώνουμε ένα topic, για να σου ευχηθούμε τα καλύτερα.
Σου αξίζει ούτως ή άλλως, αλλά πολύ περισσότερο λόγω της απόστασης. Βέβαια το blog αυτό, μέσω του διαδικτύου, "μας φέρνει πιο κοντά".
Να σου ευχόμαστε κάθε χρόνο τα καλύτερα, να σε χαίρονται οι γυναίκες σου και θα ήθελα πολύ στο εγγύς μέλλον να σου ευχηθούμε από κοντά.
Μας λείπεις και φυσικά αυτό είναι αντιμεταθετικό (Πρωτοδεσμίτες γαρ.....)

Βe happy!!!!!

Τίτλοι τέλους για τον "εξώστη" ;

Καθώς γνώριζα προσωπικά,

τόσο τον συγχωρεμένο τον Τάσο Μιχαηλίδη,

όσο και πολλούς

από τους σημερινούς κρίσιμους συντελεστές της έκδοσης του εξώστη,

μου προκαλεί απέραντη θλίψη το γεγονός της διακοπής της

την οποία και πρωτοπληροφορήθηκα κάμποσο καιρό πριν.

Οι άνθρωποι μπήκαν μέσα με τα μπούνια,

θύματα των ζόρικων καιρών.

Ο ρομαντισμός απεβίωσε

οι συμβατικές κινηματογραφικές αίθουσες έδειξαν το δρόμο,

τα πάσης φύσεως έντυπα διαπιστώνουν οτι

η στρόφιγγα των χορηγιών στέρεψε,

οι διαφημιζόμενοι της ελεύθερης αγοράς βογκούν,

και ο "εξώστης" παλαι ποτέ φυτώριο φτασμένων εντύπων και υπογραφών

το πε αναπόφευκτα το ποίημα.

Η Θεσσαλονίκη που πρώτη έδειξε το δρόμο των fanzines

και των ελεύθερα διανεμομένων εντύπων,

φτωχομάνα έτσι που καθιερώθηκε,

πρώτη πάλι θα έχει το θλιβερό προνόμιο του λουκέτου.

Δυστυχώς, θα ακολουθήσουν κι άλλοι πολλοί και αλλού.

Οιδίπους Μαρκουλάκειος

Καλοκαίρι είναι
και ποτέ δεν ξες πού θα ταξιδέψεις
και πού κοντά θα βρεθείς.

Απόψε, ας πούμε, μπορεί να είσαι
κατά "Θέατρο Γης" μεριά,
παραμεθαύριο στους Φιλίππους,
την Επίδαυρο την έχασες, πάντως.

Αν πάντως σού ρθει να μπεις να δεις Οιδίποδα
με Μαρκουλάκη στον ομώνυμο ρόλο
και Καραμπέτη στης Ιοκάστης,
σφύρα κλέφτικα
και πάνε πιες μπύρες,
εκτός κι αν σε καλύπτει

το συγκλονιστικό κείμενο του Σοφοκλή, από μόνο του.

Κι εκεί θα σου βρω ενστάσεις για την απόδοση τού Κ.Χ.Μύρη
(κατά κόσμον, Κώστα Γεωργουσόπουλου)
αλλά μην τα θέλουμε όλα δικά μας
θα συντριβείς έτσι κι αλλιώς από τη βάσανο τού ήρωα.

Εκείνο όμως που δε θα αντέξεις
είναι αυτό που δεν άντεξε και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής,
το βάρος του one-in-a-lifetime ρόλου.

To κράτος της Τζούλιας

To κράτος της Τζούλιας

ή αλλιως : έλα μ.. στον τόπο σου...

Σαλ-πε-γκί-ντεζ !

Ο κώλος της... κολάσεως (Hell-ass)
και ο πάτος του Γερμανού με το κομοδινί μαλλί
όρια δεν έχουν.

Μετά τη νέα πατάτα του Τζόρβας
που άραξε στο χόρτο
για να μπανίσει, στο άνετο, το γκολ του αντιπάλου
ήρθε η γαύρικα εκμαιευμένη αποβολή
του αφελούς και ευέξαπτου Ναϊτζιριανού
και θαρρείς η νεράιδα του παγκοζμίου φουτεμπόλ
μας άγγιξε με το ραβδάκι της.



Μονότερμα θανάτου σε όλο το υπόλοιπο παιγνίδι
ισοφάριση από τον "προδότη" Δημητράκη (καλώς όρισες!)
μόλις την επομένη της ανακοίνωσης επιστροφής του στην Τούμπα,
άλλο ένα από τον πονηρό Τοροσίδη ελέω Jabulani
και ένα κατεβατό από στατιστικές παρθενιές έσπασαν!

Πρώτα γκολ,
πρώτοι βαθμοί,
πρώτη νίκη
για την Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένει.

Ραντεβού την Τρίτη με την παλιά γκόμενα του ΔουΝουΤου
τα γατάκια του Ντιέγκο
και την Ιστορία.

Αντικειμενικά, για τάληρο την κόβω τη φάση
αλλά ποτέ δεν ξες
(βλέπε και πρώτη παράγραφο).

Ησυχία! Αρχίζει...

To 1994 (USA World cup) ήταν η παρθενική μας εμφάνιση
με το αξεπέραστο 4+4+2 σύστημα του Αλκέτα Παναγούλια
που απέφερε μηδέν πόντους και δέκα τεμάχια παθητικό.



Με τη συμμετοχή της Εθνικής Ελλάδας
(μη ξεχνιέσαι, πρωταθλήτριας Ευρώπης προ εξαετίας)
και των υπολοίπων τριανταμιάς καλύτερων ποδοσφαιρικά χωρών τού πλανήτη
ξεκινά το World Cup 2010 στα στάδια του Σάουδ Άφρικα.

Το ελληνικό φουτεμπόλ έχει επιδείξει σημάδια προόδου
μέσα από την αξιοπιστία του εθνικού επαγγελματικού πρωταθλήματος
αλλά και τη διατήρηση περσόνων
για το χειλάκι κάθε πικραμένου.



Καλή τηλεθέαση
και τις πίτσες, με το μαλακό!

Κουνουπάκια

Καλημέρα Πιλαλίτες.....Θα κανονίσουμε καμιά εκδρομή στα κουνουπάκια???

Παράξενα χρόνια, περίεργες μέρες.

Ήταν ανάγκη; - Αλκίνοος Ιωαννίδης

Καλή Ανάσταση, αδελφοί!

Θεσσαλονίκη των φαντασμάτων, συνέχεια...

Αντιγράφω από τον panosz.wordpress.com και προσυπογράφω τα παρακάτω για να μην ξεχνιόμαστε στις επόμενες δημοτικές εκλογές:

Κι όποιοι θέλουν να αλλάξουν την πόλη να τους φάει ο μαύρος λύκος

Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Είναι δύσκολο να αντιληφθώ γιατί γίνεται αυτή η συνάντηση, εφόσον έχω την αίσθηση ότι ζούμε σε μία ιδανική πόλη, που προσφέρει τα πάντα. Καταρχήν η Θεσσαλονίκη είναι η μόνη ανεξίθρησκη ελληνική πόλη, που συνεχίζει να έχει για σήμα κατατεθέν της μία τουρκική φυλακή, το Λευκό Πύργο, το λεγόμενο παλιότερα και Πύργο του Αίματος ή Κανλί Κουλέ. Διότι, όπως είναι γνωστό, αποκεφάλιζαν σε αυτόν κάποτε τους θανατοποινίτες και τα κεφάλια τους κυλούσαν ψηλοκρεμαστά από τις επάλξεις ως τρίποντα σε ειδικά καλάθια, ενώ το εξωτερικό τείχος του πύργου βαφόταν από το αίμα κόκκινο κι αυτό ήταν μέρος της τρυφερής ατραξιόν.

ΕΙΝΑΙ τώρα η μόνη πόλη που προσφέρει καθημερινές δυνατότητες εκγύμνασης στους κατοίκους της, αφού, για να περάσεις ένα πεζοδρόμιο, πρέπει συνήθως να υπερβαίνεις τα τραπεζάκια που καταλαμβάνουν το χώρο με άλμα εις ύψος ή με άλμα επί κοντώ ή επί κοντάρ, όπως το λένε μερικοί. Γι’ αυτό εξάλλου οι Θεσσαλονικείς έχουν πολύ ισχυρούς τρικέφαλους στα πόδια και δήμαρχο εξαιρετικό δρομέα.

ΕΙΝΑΙ η μόνη πόλη που έχει τεράστια παραλία και λιμάνι χωρίς ακτοπλοϊκές συνδέσεις κι όπου ευτυχώς δεν υπάρχει βάρκα ή ιστιοπλοϊκό ποτέ ούτε για δείγμα. Κι αυτό, για να μην ενοχλούνται τα βοθρολύματα που κάνουν αμέριμνα κρόουλ ή ύπτιο και πλημμυρίζουν με μεθυστικές ευωδίες τους περιπατητές και όλα τα ακριβά διαμερίσματα της προκυμαίας, προσδίδοντάς τους έτσι μεγαλύτερη αντικειμενική αξία.

ΕΙΝΑΙ η μόνη πόλη χωρίς ποδήλατα, αλλά που έχει φτιάξει ποδηλατόδρομους χωρίς καμία μελέτη, ώστε από αυτούς να περνά αριστοκρατικά κάποιος με ορθοπεταλιά ανά εξάωρο, αλλά και να ζορίζονται και να τιμωρούνται επαρκώς αυτοί που οδηγούν αυτοκίνητα και δικαίως ως μη-οικολόγοι.

ΕΙΝΑΙ η μόνη πόλη που δεν ανέχεται την ανισότητα, γι’ αυτό δεν έχει ούτε έναν ανισόπεδο κόμβο.

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ έχει την ωραιότερη πλατεία της Ευρώπης, ωραιότερη ακόμη και από εκείνη της Σιένας. Ο Εμπράρ κάποτε τη σχεδίασε, ώστε από τη θάλασσα να βλέπεις την Πάνω Πόλη και από την Άνω Πόλη την παραλία, αλλά, επειδή εμείς ήμαστε ευφυέστεροι του Εμπράρ, καρφώσαμε ένα τεράστιο ρολόι στην Αριστοτέλους, φοίνικες ως πάνω στην Εγνατία και έτσι δεν μπορεί να δει κανείς τίποτα ούτε από κάτω προς τα πάνω ούτε αντίστροφα. Απολαμβάνει μόνο τους φοίνικες ή βλέπει τους ξύλινους δείκτες του ρολογιού, για να δει πώς περνά η ώρα.

ΕΙΜΑΣΤΕ η μόνη απολύτως ασφαλής πόλη εν Ελλάδι με τόσα στρατόπεδα εντός του πολεοδομικού συγκροτήματος, που μας φυλάνε άγρυπνα από μία νέα τυχόν πολιορκία των Νορμανδών, των Σαρακηνών, των Βησιγότθων ή ακόμη και των Αβάρων.

ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ μία φωτεινή εξαίρεση, αφού το μεγάλο μας τηλεοπτικό κανάλι, η ΕΡΤ3, είναι τα τελευταία χρόνια χαρωπά υποταγμένο στην κεντρική ΕΡΤ και λειτουργεί ακόμη κατά μεγάλο μέρος μέσα σε τροχόσπιτα. Αυτό δείχνει την ταξιδιωτική διάθεση των Θεσσαλονικέων, τις διαρκείς τηλεοπτικές αναζητήσεις και τους ανοιχτούς μας ορίζοντες.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΣ έχει το μεγαλείο να είναι κλεισμένο ακαδημαϊκώς σχολαστικά στον εαυτό του και να μην έχει σχέση ή συνομιλία με τη χυδαία όντως πόλη, ενώ η Φιλοσοφική ουδέποτε έχει καλέσει εμένα ή άλλον θεσσαλονικέα συγγραφέα να μιλήσει στους φοιτητές, και ορθώς για να μη διαταραχθούν οι εμβριθείς έρευνες που γίνονται για τον Σικελιανό και η σχολαστική νεκροτομή του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

ΠΑΡΟΤΙ πέριξ της πόλεως υπάρχουν άπειροι χώροι, για να μεταφερθεί η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, εμείς την κρατούμε με ζηλοτυπία εντός, διότι, αν γινόταν ο σχετικός χώρος μητροπολιτικό πάρκο, θα τον γέμιζαν κι αυτόν με πυκνά αναψυκτήρια και τόσα τραπεζάκια, ώστε κι εκεί να εκπαιδευόμασταν στο άλμα μετ’ εμποδίων και με αθλητικό πρότυπο την Ολυμπιονίκη στα εμπόδια Βούλα Πατουλίδου.

ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ ή νέος περιφερειακός ευτυχώς δεν πρόκειται να γίνουν, διότι στην αντίθετη περίπτωση θα αμφισβητούταν η πολύτιμη παράδοση της πόλεως, που θέλει να τα κάνουμε όλα μόνο ως την πρώτη φάση τους, όπως παλιότερα το μετρό, που κάλυψε επί χρόνια και μόνο ως τρύπα τη διαδρομή Καμάρα-Παλαί ντε Σπορ, Παλαί ντε Σπορ-Καμάρα.

ΕΙΜΑΣΤΕ περήφανοι που είχαμε μιαν ωραιότατη λίμνη, την Κορώνεια, και κατορθώσαμε να την αποξηράνουμε, όπως έγινε παλιότερα με τη λίμνη των Γιαννιτσών και με τα μυστικά του Βάλτου, εξοντώνοντας ταυτόχρονα περί τις 25.000 σπάνια πουλιά, που κουτσουλούσανε αγενώς και αδυσώπητα όλα τα πέριξ.

ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΜΕ να αναπαλαιώσουμε τη Βίλα Μπιάνκα και μερικά ακόμη, ελάχιστα, παλιά, υπέροχα κτίσματα, ώστε να φαίνεται ακόμη πιο ανάγλυφη η ασχήμια των χιλιάδων υπολοίπων πολυκατοικιών.

ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ το μοναδικό ιστορικό προνόμιο του τέλειου εγκλήματος. Δηλαδή να έχουν γίνει εδώ μερικές από τις διασημότερες δολοφονίες, όπως του βασιλιά Γεωργίου του Α’, του Γιάννη Ζεύγου, του Τζορτζ Πολκ και του Γρηγόρη Λαμπράκη, και να μην έχουν διαλευκανθεί ποτέ επαρκώς -ενώ είχαμε κι έναν δράκο, εκείνον του Σέιχ Σου, που ποτέ δεν συνελήφθη, ενώ στη θέση του εκτελέστηκε ο Αριστείδης Παγκρατίδης.

ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ η μόνη πόλη στην οποία τα κόμματα της αντιπολίτευσης συνεργάζονται τόσο ορμονικά, αρμονικά και δυναμικά, ώστε καταφέρνουν επί 20 συναπτά έτη να βγαίνει οπωσδήποτε δήμαρχος από την αντίπαλη παράταξη.

Η ΣΑΛΟΝΙΚΗ έχει για πρώτο συνθετικό τη λέξη «σαλός». Σαλο-νίκη. Η νίκη του σαλού.

ΟΠΟΤΕ ΚΙ ΕΓΩ σε αυτή τη Σαλονίκη θέλω κι επιμένω να ζω, διότι έχω αναπτύξει κάποιου είδους μπαγιάτικη και βαθιά μαζοχιστική διαστροφή. Κι όποιοι θέλουν να αλλάξουν την πόλη να τους φάει ο μαύρος λύκος.

*Είναι η ομιλία του Γιώργου Σκαμπαρδώνη στην πρόσφατη εκδήλωση που οργάνωσε η Πολιτιστική Εταιρία Επιχειρηματιών Βόρειας Ελλάδας στο Βασιλικό Θέατρο με θέμα “Σε ποια πόλη θέλουμε να ζούμε;”

Κάτι ενδιαφέρον....

Κάτι που ίσως το βρείτε ενδιαφέρον........
(έχει να κάνει με τα λεφτά και το τραπεζικό σύστημα)

http://www.youtube.com/watch?v=y9VhfGKJ-0o
http://www.youtube.com/watch?v=UtpBIWnheBU
http://www.youtube.com/watch?v=B9fOy9OM-Xs
http://www.youtube.com/watch?v=FDhLP7Kyr38

και κάποια σχόλια
http://www.youtube.com/watch?v=p9JsRYV_FlM

Θέλει λόγο χρόνο η παρακολούθηση τους....

''Χρυσόσκονη'' σε όλους μας...

.. πασπάλισε μια νεα σκηνοθέτιδα , η Μ. Μαντά στην ταινία που παίζεται ως την Πεμπτη στο Βακούρα .

Ελληνικότατη , με καθαρό συναίσθημα , αφή , οσμή και αναζήτηση της ζωής μας στην όποια μεγαλούπολη μεγαλώνουμε .

Τρία αδέρφια , ενας αντρας - δύο γυναίκες στα 40-45 όλοι τους , αντιμετωπίζουν τη ζωή και τις σχέσεις τους , μετά το θάνατο της μαμάς τους , με αφορμή το σπίτι που τους άφησε φεύγοντας . Καλές ερμηνείες , καλοί ηθοποιοί ...

Δείτε το , κάτι καλό θα νιώσετε , δε μπορεί...τα ίδια ζούμε...

A serious man.

Α Serious Man (2009) των Ethan Coen και Joel Coen.
http://www.imdb.com/title/tt1019452/

Δεν είναι Fargo ή Βig Lebowski,
οπωσδήποτε δεν είναι No Country for Old Men,
πάντως είναι μία μαύρη, πικρή κωμωδία,
η... εβραϊκότερη ταινία που έχουν σκαρώσει
τα χαρισματικά αδελφάκια,
και δυστυχώς αγγίζει όλους.

Μια σπουδή πάνω στις ανατροπές που επιφυλλάσει η ενήλικη ζωή,
ανατροπές συνεχείς
στη δουλειά,
στα αισθηματικά,
στα κοινωνικά,
στην happy family theory, εν γένει.

Και εκεί που ο ήλιος καίει
σε βαθμό εγκαύματος και ηλίασης
εκεί που νομίζεις οτι ψηλά στη στέγη
έχεις την απομόνωση και τον θαυμάσιο έλεγχο
όλων των θεμάτων,
κεραυνοί εν αιθρία, σκάνε σωρηδόν,
μέχρι και το τελευταίο καρέ,
οι ανατροπές, των ανατροπών,
που ανέφερα και προηγουμένως.

Τέχνες και Θεάματα Νο 150000

Νέα πρεμιέρα , αυτη τη φορά στην Αθήνα ,σας παρουσιάζω σήμερα .

Πρωτοψάλτη - Κορκολής στο Gazarte (Γκάζι).

Ή πώς οι Αθηναίοι κάνουν παραστάσεις ποιότητας , χωρις πατεις με πατώ σε , σε καλαίσθητους μαζεμένους χώρους , με αισθητική , άρωμα και (αυτό που λείπει από τη ζωή μας σήμερα ) ΧΡΩΜΑ .

300 καθίσμένους , βαλμένους αριστοτεχνικά καλά σε ξύλινα τραπεζάκια , δερματινους καναπέδες και βολικά δερματινα σκαμπό (σε καταπληκτική τάξη και σε μικροεπίπεδα ) , σε ένα μικρό σχετικά χώρο με πετρινους χτιστούς τοίχους , κεριά αναμμενα χωρίς πολλές πολλές υπερβολές γύρω από τους καλλιτέχνες . Αφού λοιπόν , τα κατάφεραν με το όμορφο διάκοσμο , ήρθαν και οι πολύ καλοί καλλιτέχνες ( αναμενόμενο ) και το εξαιρετικό και διακριτικό σερβις των σερβιτόρων .

Συμπέρασμα , καλό πακέτο και με το αζημίωτο βέβαια..αλλά είναι σημαντικό οτι ήταν καλό .

Μια σκέψη μόνο για τον Κορκολή που θέλεις δε θέλεις σου ρχεται. Μου ερχόταν λοιπόν συχνά στο μυαλό , ο αλητάμπουρας τιμητής των παντων που πούλησε πάνω στο πουλί του Κ.

Πάθος , δε λέω , αλλά ΌΧΙ ΈΤΣΙ !...

INGLOURIOUS BASTERDS

Στην ταινια αυτη αποδυκνυεται με απιστευτο τροπο κατι που ολου παντα γνωριζαμε :
O Quentin Tarantino ειναι απιστευτος σεναριογραφος!!!!
Οσο καλος σκηνοθετης και αν ειναι, η μαεστρια του στο σεναριο δεν περιγραφεται. Δεν περιμεναμε τη νεα του ταινια για να το διαπιστωσουμε, αλλα αυτο επαλυθευτηκε με τον πιο εντυπωσιακο τροπο.
Τι να πρωτοπω για τις απιστευτες σκηνες διαλογου, για ορισμενες απιστευτες μικρες λεπτομερειες που σε κανουν να γελας ακομη και σε σκηνες που μονο κωμικες δεν ειναι.
Και φυσικα το αποκορυφωμα ολων αυτων ειναι η απιστευτη ερμηνεια του Cristopher Waltz.

Οταν διαβασεις την υποθεση της ταινιας και γνωριζοντας το ονομα του σκηνοθετη, εχεις την αισθηση οτι θα γινεις μαρτυρας μιας αιματοβαμενης ταινιας. Ομως κατι τετοιο δεν ισχυει. Το μοναδικο που μπορω ναπω για την ταινια ειναι : ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗ ΔΕΙΤΕ!!!!


Υ.Γ. 1 8/10 ταινιες που βλεπω ειναι σε πολυ καλη ποιοτητα. Δυστυχως αυτη η υπεροχη ταινια ηταν στις 2/10. Ετσι εινια το τζαμπα!!!

Υ.Γ. 2 Δυστυχως δε θυμομουν το αρθρο του Chitis και ξαναεγραψα για την ταινια.

Α ΓΑΜΟΙΘΥΤΑΙ !

Πρεμιέρα ψες στο Principal των Αγαμων .

Μια ακόμη προσπάθεια αναβίωσης μιας τρομερής επιτυχίας που πρωτο ξεκίνησε πριν απο ακριβώς 20 χρόνια (1990).

Show από το οποίο έλειπε ο Αθερίδης και συμπλήρωσαν συμπαθητικά η Εβ. Παπούλια και ο Κρ .Κατσούλης .

Ξέρετε ότι είμαι λίγο δύσκολος αλλά τέλος πάντων σε γενικές γραμμές η παράσταση ήταν κι αυτή συμπαθητική .

Ο Ιεροκλής ξεχώρισε με τις ατάκες και την βαριά του πατημασιά , ο Σταρόβας ,σε βοηθητικό ρόλο , με την ακόμη βαρύτερη και από κει και πέρα , Μουσική , μουσική , μουσική .

Η Παπούλια με εξαιρετικό χορευτικό στυλ αλλά με φωνή , όχι ακριβώς κατά την παροιμία , αλλά με πολλά περιθώρια βελτίωσης (όταν μεγαλώσει ίσως ?).

Τα σκέτς άλλα με χιούμορ κι αλλα λίγο βαρετά..

Βάζω λοιπόν ένα 6, 5 /10 και η ζωή συνεχίζεται...

Καλημερα!

ΚΑΙ οι άντρες κλαίνε (και διαμαρτυρονται)...

Θα νόμιζε κανεις μερικές φορές ότι όλοι μας στο blog ασχολούμαστε όπως ο skap με βιβλία και σινεμα .
Και με τη δουλειά μας , θα φώναζε (σε γραπτό ,αναγκαστικά, λόγο )o has&tas και ο chit .
Και με τα ερευνητικά μας θα έγραφε ο mgp.
Αλλα η ζωή είναι (και) αλλου , όπως λέει και η σειρά .

Το παρακάτω γράμμα το άκουσα μεσημεριάτικα στο ραδιοΘεσσαλονικη. Τα κορίτσια που το διάβαζαν είπαν οτι θα το βρίσκαμε στο ai2.gr .
Από εκεί , λοιπόν , το ανέσυρα και σας το παραθέτω.
Μην πάει ο νους σας σε συνειρμούς , δεν έχει τέτοιο νόημα η προβολή αυτη.
Οι αλήθειες ζωής που μας διηγείται ο αντρας που μιλάει είναι απλές και το δακρυ ας ρεύσει ελεύθερα . ΚΑΙ οι αντρες κλαίνε ,ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΎΡΟΝΤΑΙ βέβαια..

"Είμαι εκείνος άνδρας που παντρεύτηκε, έκανε ένα κοριτσάκι... τη Μαρία μου και μετά χώρισε. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε. Εγώ έφυγα από το σπίτι . Εγώ εγκατέλειψα γυναίκα και παιδί. Εγώ είμαι ο ένοχος σταυρώστε με.
Δεν βάζει ο νους σας τι έχω ακούσει και δε βάζει ο δικός μου ο νους τι έχει ειπωθεί πίσω από την πλάτη μου.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα... και νομίζω ότι το γνωρίζετε πολύ καλά εσείς και οι γυναίκες και οι άνδρες που ακούν
Δεν θα σας πω τα τετριμμένα και χιλιοειπωμένα ... όταν φεύγει κάποιος δεν φταιει μόνο αυτός που φεύγει ... αυτές είναι κουβέντες για τις μάνες και τις πεθερές.
Θα σας πω απλά ότι έφυγα γιατί αν έμενα θα έσερνα την μιζέρια ενός αποτυχημένου γάμου στις πλάτες μου και στις πλάτες μιας διαλυμένης οικογένειας. Αμα δεν μπορείς να ζήσεις μ’ έναν άνθρωπο δεν αντέχεις ούτε τον ίσκιο του κι αυτό έρχεται και σαρώνει κάθε στιγμή κάθε λεπτό.. και άντε η στιγμή και το λεπτό περνάει .... ολόκληρη η ζωή όμως?
Τι παντρεύτηκα θα μου πείτε? Μη το πείτε . Τι έκανες παιδί τότε? Για τον λόγο που κάνουμε όλοι μας παιδιά. Είναι αυτή η αρχέγονη ασυνείδητη εκτόνωση του εγώ μας. Αφήνουμε απογόνους άρα υπάρχουμε.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου ένοιωσα ότι αγαπώ όλο τον κόσμο. Στην αρχή δεν ήξερα πως να την πιάσω, πως να την αγγίξω, πως να την ακουμπήσω. Μετά γίναμε αυτοκόλλητοι. Εγώ και το κορίτσι μου. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλο παιδί στον κόσμο που να έχει φιληθεί τόσο πολύ από τον γονιό του. Ήμουν ο πιο χαζός από τους χαζούς χαζομπαμπάδες. Όταν ήταν τριών μηνών προσπαθούσα να πείσω τους συγγενείς και τους φίλους ότι μου μιλάει. Καθόμουν πάνω από την κούνια της και προσπαθούσα να συγχρονίσω την αναπνοή μου με την δική της. Σκεφτόμουν πως θα μεγάλωνε , πως θα πήγαινε σχολείο , θα σπούδαζε, θα παντρευόταν και έκανα πρόβες μπροστά στον καθρέφτη πως θα κοιτούσα αυστηρά τον υποψήφιο γαμπρό. Εντελώς ηλίθιος δηλαδή. Όταν άρχισε να συλλαβίζει είπε φυσικά μπαμπά... Θυμάμαι μόνο που όταν την άκουσα έτρεμαν τα γόνατά μου σα να είχε τρέξει μαραθώνιο. Τώρα είναι σχεδόν πέντε και προχθές που γύρισε από τον παιδικό μου πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι η δασκάλα τους ρώτησε τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς και δεν ήξερε τι να πει. Τους είπε όμως ότι δουλεύει τόσο πολύ που κοιμάται το βράδυ στο γραφείο και δεν προλαβαίνει να έρχεται σπίτι . Να σας πω τι έγινε? Τι σημασία έχει? Εδώ σταυρώστε με . Είναι δύο χρόνια που έφυγα από το σπίτι και μετά από εξωφρενικά τραγικές καταστάσεις τώρα μπορώ να πώ ότι ηρέμησαν τα πράγματα . Τώρα τουλάχιστον μπορώ να την βλέπω. Μια φορά στις 15. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί όταν χωρίζεις πρέπει να χωρίσεις και από το παιδί σου? Τι είναι το τίμημα? Η τιμωρία? Η ισόβια κάθειρξη?
Έχω την οικονομική και κοινωνική δυνατότητα να μεγαλώσω κι εγώ την κόρη μου γιατί είμαι υποχρεωμένος να την βλέπω κάθε 15 για λίγες ώρες. Κάτι ψιλά καλοκαίρι και γιορτές και στα κρυφά πίσω από το σχολικό όταν μπαίνει στον παιδικό.
Θα μου πείτε έτσι έκρινε το δικαστήριο. Αλλά είναι άδικο ρε γαμώτο. Το’ χετε σκεφτεί ποτέ αυτό? Έχω αναλάβει όλα τα έξοδα και με το παραπάνω. Πληρώνω την διατροφή. Ότι έχω και δεν έχω είναι δικό της αλλά αρνούμαι να είμαι ένας μπαμπάς επιταγή. Θέλω να μοιράζομαι τα πάντα. Το ξύπνημά της το γέλιο της τα λογάκια της τα καμώματά της τις γκρίνιες της τις αρρώστιες της τον πυρετό της τα παιχνίδια της τα πάντα. Γι αυτό σας λεω μπείτε στη θέση λίγο του άντρα και για την γιορτή της μητέρας που θέλετε να σας στείλουν τις ιστορίες των μανάδων. Να σας στείλουν και των πατεράδων. Εντάξει το ξέρω πως δεν είμαι παράδειγμα προς μίμηση ... μάλλον προς αποφυγή θα έλεγα . Είμαι όμως ένας πατέρας που....αφήστε το καλύτερα.
Ξυπνάω κάθε μέρα στις έξι και τέταρτο για είμαι πίσω από το σχολικό στις 7 και μισή. Μερικές φορές δεν διακρίνω το κεφαλάκι της. Παρόλα αυτά είμαι ευτυχισμένος γιατί μας χωρίζουν μόλις λίγα μέτρα. Σε λίγες μέρες έχει τα γενέθλιά της και θα σβήσει πέντε κεράκια ...κι εγώ δεν θα είμαι εκεί "

STIEG LARSSON

Eκτος απο το ενδιαφερον μου για το κινηματογραφο διαβαζω και βιβλια.
Να ενημερωσω οτι διαβαζω μονο μυθιστορηματα. Δηλαδη οχι και κατι πολυ σοβαρο. Δεν εχω πολυ χρονο ωστε να αφιερωθω ολοκληρωτικα και με ηρεμια σε σοβαρα φιλοσοφικα ή πολιτικα βιβλια.
Αυτο τον καιρο ξεκινησα την τριλογια Millenium του Σουηδου Stieg Larsson, η οποια αποτελει αστυνομικο, πολιτικο μυθιστορημα.Εκ των προτερων τονιζω οτι το 3ο βιβλιο ακομη δεν το εχω διαβασει. Το 1ο βιβλιο ονομαζεται "Το κοριτσι με το τατουαζ" το οποιο ηταν αρκετα καλο, σαφως ενδιαφερον αλλα οχι κατι το ιδιαιτερο.



Μετα το περας του 1ου βιβλιου κατεβασα σε torrent και την ταινια, σουδικης παραγωγης, η οποια σεβαστηκε σε μεγαλο βαθμο το βιβλιο.

Ομως αυτο που σε κραταει σε μεγαλο ενδιαφερον ειναι σιγουρα το 2ο βιβλιο "Το κοριτσι που επαιζε με τη φωτια" το οποιο ειναι ανεπαναληπτης εναλλαγης δρασης, σκηνων και πλοκης.


Τα δυο παραπανω βιβλια, ξανατονιζω, απευθυνονται σε αυτους που γουσταρουν αστυνομικα μυθιστορηματα.

Ενα πιο σοβαρο βιβλιο, που ασχολειται με Αγιορειτικα θεματα, και μαλιστα πιανουν το θεμα του Βατοπεδιου πριν αυτο εμφανιστει στην επικαιροτητα, ειναι αυτο του Βασιλη Αλεξακη "μ.Χ.". Το βιβλιο καταπιανεται με πολλα "ζεστα" θεματα θρησκειας, Αγιου Ορους, κοινωνιας και οπως καταληγει μια κριτκη που διαβασα για το βιβλιο "Ένα μυθιστόρημα - πρό­κληση που αναδεικνύει το πώς η Ελλάδα είναι δύο Ελλάδες, που δεν έχουν τίποτα κοινό με­ταξύ τους."



Καλη αναγνωση!!!!
Ειδικα το 3ο βιβλιο θα προσφερει ομηρικες μαχες μεταξυ μας

INVICTUS

Η νεα ταινια του πανμεγιστου Clint -Callaghan- Eastwood (πολυαγαπημενου του Chitis) εχει τιτλο INVICTUS και πηρε το ονομα της απο ενα ποιημα του William Ernest Henley, το οποιο αποτελουσε πηγη εμπνευσης για τον Nelson Mandela.

Ο Clint συνεπης, στην τελευταιων χρονων, σκηνοθετικη δουλεια του, ακολουθει υποκωφους διαδρομους επικοινωνιας, σκιαγραφωντας μια συγκεκριμενη χρονικη περιοδο του Νelson Madela, τον οποιον υποδυεται με εκπληκτικο τροπο ο Morgan Freeman.
Eιναι οντως εντυπωσιακος ο τροπος που επελεξε ο σκηνοθετης να προβαλλει την ταινια του, αφου δεν ακολουθει τετριμενα μονοπατια παρ'ολο που το σεναριο του επιτρεπει να ειχε υποβαλλει τους θεατες σε συναισθηματικες εκρηξεις.
Το σεναριο περιλαμβανει τρομερες ατακες που εχουν να κανουν με τον τροπο που οφειλουμε να βλεπουμε πολλες φορες τη ζωη.
Ενα μικρο μειονεκτημα ισως της ταινιας αποτελει η ελλειψη καποιου πολυ δυνατου γεγονοτος με αποτελεσμα η ταινια να κινειται σε προβλεπομενους ρυθμους.
Ξανατονιζω την επιβλητικη ερμηνεια του Morgan Freeman.

υ.γ. Η αδυναμια της συχνης επισκεψης της αιθουσας του κινηματογραφου, αφου η νυχτερινη εξοδος ειναι σπανια και συνεπως προτιμαω την κοινωνικη επαφη μεσω μπαρακιων και εστιατοριων, με οδηγει στη λυση του rapidshare και των torrents. Επομενη ταινια που εχω κατεβασει και ετοιμαζομαι να δω το Up in the air.
[αφαιρέθηκε αναφορά, δες το σχόλιο μου, mgpolitis]

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΝΤΩΝΗ!!!

Να σε χαιρομαστε και να σε χαιρεται η οικογενεια σου!!!
Παντα και μονο υγεια, αντε και λιγο καλη οικονομικη κατασταση.

Αυτο αλλωστε, σαφως και σου χρειαζεται μηπως και φτιαξεις το ιντερνετ σου και δεν χρειαζεται 3-4 μηνες να μας γραψεις κατι.
Σε αυτο το θεμα εισαι το λιγοτερο απαογοητευτικος.

Σου ευχομαι τα καλυτερα για τις γυναικες σου και γρηγορα για μονιμη εγκατασταση στην Greece

Soul Kitchen

Ποδαρικό από τον Φατίχ Ακίν.



Αξιοπρεπέστατη απόπειρα
τού καλού Τούρκου σκηνοθέτη
στο χώρο της ευρωπαικής ποπ κωμωδίας.

Με βασικό ήρωα έναν εξαιρετικά γκαντέμη 'Ελληνα
και όχημα ένα εστιατόριο με... ψυχή, κάπου στη Γερμανία.

Ενταξει, δε θα πιάσεις την κοιλιά σου από τα γέλια,
Φατίχ Ακίν τον λένε,
και όχι Φατίχ Ακιέλ.




Πάντως δε θα βαρεθείς ούτε λεπτό
και θα φύγεις με το ίδιο χαμόγελο
που θα σε συντροφεύει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Εχει πλοκή, καταστάσεις, ανατροπούλες,
υπερβολές με μέτρο,
διαθέτει πολλούς (και διαπλεκόμενους) χαρακτήρες,
ενώ μνημονεύω και κάποια νόστιμα αστειάκια
μέσω του ευρηματικού soundtrack.