Φεστιβαλικά, συνέχεια

Αγαπητοί μου φίλοι χθες είδαμε ταινιάρα. Το "Mon Colonel" είναι κορυφαία ταινία από όλες τις απόψεις και περιμένω να το δω με βραβείο σε κάποιο "βαρύ" φεστιβάλ τύπου Βενετίας ή Κάννες. Στο δικό μας ήταν εκτός συναγωνισμού, όπως και σε αυτό του Τορόντο όπου πρώτο-παρουσιάστηκε πριν δύο μήνες. Αξίζει να διαβάσετε την παρουσίαση της ταινίας εδώ. Άψογη παραγωγή, ωραία φωτογραφία και βασικά καταιγιστικός ρυθμός και σφιχτοδεμένο σενάριο. Ήμαστε στην Αλγερία του '50, με τους ντόπιους να κάνουν αντάρτικο στους αποικιοκράτες Γάλλους. Η ιστορία είναι δοσμένη σε flash-back, σαν detective story αλλά δεν θα πω άλλα. Δεν μου κάνει εντύπωση που αυτήν διάλεξε να δει Παπούλιας! Την Πέμπτη έχουμε εισιτήρια και για την ταινία του Βούλγαρη (υιού), στο διαγωνιστικό τμήμα.

Νίκο, συμφωνώ απόλυτα με όσα είπες για το Φεστιβάλ. Από τότε που έγινε Διεθνές είναι όντος το πιο αξιόλογο πολιτιστικό δρώμενο της μίζερης κατά τα άλλα Θεσσαλονίκης, με διαφορά μάλιστα. Μήπως αυτό λέει κάτι σε όσους συνεχίζουν να ψηφίζουν τον ίδιο (μίζερο) Δήμαρχο? Προσοχή γιατί το σχόλιο μου δεν είναι μονοδιάστατο, δηλαδή Δήμαρχος τάδε κόμματος = κακός Δήμαρχος χωρίς σκέψη. Τόσα χρόνια όμως τα ίδια πρόσωπα και μηχανισμοί στο τιμόνι δεν είναι καλό: η δύναμη διαφθείρει και η απόλυτη δύναμη (όπως τείνει να μοιάζει και η μακροχρόνια παραμονή στα οφίκια) διαφθείρει απόλυτα.



Να προτείνω και δύο τραγουδάκια για soundtrack:
Massive Attack sτο False flags και το Road To Zion (με τον Nas) του Damien Marley, γιός του γνωστού. Για το πρώτο έχω μόνο να πω 'προσοχή στα λόγια', αξίζουν (δες εδώ). Ο γιόκας είναι χαριτωμένος, τίποτα άλλο, μίγμα ρέγγε με ραπ, βραχνάδα και μούρη. Ο Nas είναι ένας ράπερ που δεν είναι σαν τους άλλους, ας τον πω κουλτουρο-ράπερ. Προσπάθησα να καταλάβω τη ραπ αλλά τίποτα. Είναι το μοναδικό είδος μουσικής που δεν μου κάνει κλικ, ακόμα και τα θεωρητικά καλλίτερα παραδείγματα της. Πάντως όποιος θέλει ας ακούσει Nas, έστω σαν άσκηση ύφους.