Απόκληρος

Α ρε Νίκο γαμώ το μπελά μου τι με βάζεις να κάνω πρωινιάτικα... Είμαι στο γραφείο από τις 06:30 για να τελειώσω ενα @#$%&^* report που πρέπει να στείλω και βλέπω το σχόλιο σου. Το μεταφέρω αυτούσιο εδώ για να μην θάβεται στην θλίψη της μονολεκτικής ενασχόλησης του Chris με τα αθλητικά δρώμενα. Λες λοιπόν:

Ούτε γάβρος, ούτε χανούμι
(κοινώς, για τέτοιο πρωτάθλημα, στα τέτοια μου!)
has&tas, ωραίο το άσμα, και καλύτερο θα ήταν το κλιπάκι εάν τα βλέπαμε κιόλας τα μούτρα του "πάντα νέου" Γερμανού.
Να υποθέσω οτι το Σαββατο ήσουν στην "Αίγλη";
Μυστηριωδώς, διάλεξες ένα τραγούδι που έπαιξε πολύ για την λίστα μου αλλά τελικά έμεινε στην απ'έξω.
Το λατρεύω και έχω... κοιμήσει άπειρες φορές το Μιχάλη με αυτό (!)
Καποιες άλλες εποχές, κοντινές χρονικά, πολύ μακρινές συναισθηματικά, που όλα στη ζωή μου ήταν αλλιώς, λες και το ξερα που του τραγουδούσα τους συγκεκριμένους στίχους.
Είναι ωραίος ο Γερμανός.
Και πέρα απο τον "Απόκληρο", ένα καταπληκτικό άλμπουμ ("Τα μπαράκια") που ήταν το παρθενικό του (1981), σε συμπαραγωγή Νιόνιου, που ήταν όλο μια επιτυχία, με τραγούδια "ένα κι ένα, διαμαντάκια" και όμοιό του, εμπορικά και καλλιτεχνικά δεν μπόρεσε να φτάσει ο πειραιώτης βάρδος.

Πρώτα από όλα ο τύπος που τραγουδάει σαφώς και δεν είναι ο Γερμανός, αν και κάνει προσπάθεια να τον μιμηθεί. Περισσότερο από την Αίγλη μάλλον το σαλόνι του σπιτιού του ήταν. Άκουσα και τα άλλα του τραγουδάκια πάντως και δεν είναι καθόλου άσχημα, τα συνιστώ. Ο Γερμανός υπήρξε μια εφηβική μου αγάπη και σαν τέτοια θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση. Η αλήθεια είναι ότι σε μένα δεν έπαιξε ποτέ για την λίστα μου. Κάπου τον έχω αφήσει πίσω. Υπάρχουν όμως τραγούδια του που είναι "ενθύμια τρυφερότητας" και συμφωνώ απόλυτα στα όσα λες για τα 'Μπαράκια'. Θαμμένο λοιπόν στην Β' πλευρά ενός άλμπουμ του Γιάννη Γιοκαρίνη (αυτό με το 'Αχ Ευλαμπία') βρίσκεται το παρακάτω τραγουδάκι που ερμηνεύει ο Γερμανός αλλά έχει γράψει ο ΓΓ:

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ
Ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις,
έξι μήνες που δεν έπιασα μολύβι και χαρτί
ή ένα όργανο μια νότα να σου γράψω.

Μα στον έβδομο τον μήνα ένα πρωί
μες στο γέλιο σου μου φάνηκε πως είδα την ζωή
σαν τραγούδι που γυρεύει να το γράψω.

Ε αυτό θα κάνω τραγούδι, σου είπα και με κοίταγες,
ε αυτό θα κάνω τραγούδι, σου είπα και δεν μίλαγες,
παίρνω μια κιθάρα, χαρτί και μολύβι, στον καναπέ εσύ κάτι ψιθυρίζεις
κιθάρα, κασετόφωνο και στρογγυλό τραπέζι,
σε πήρε ο ύπνος μάτια μου και η έμπνευση μου παίζει.

Όταν ξύπνησες σε πήρα αγκαλιά
και σου διάβασα τι έγραψα για σένα στο χαρτί
μια κοιτούσες το χαρτί και μια εμένα.

Τώρα όμως να διακόψω μου ζητάς
και το πιάνο δυνατά με τα χεράκια σου χτυπάς
υπομονή σε λίγο θα 'χεις την ελευθερία.

Ε αυτό θα κάνω τραγούδι, σου είπα και με κοίταγες,
ε αυτό θα κάνω τραγούδι, σου είπα και δεν μίλαγες,
παίρνω μια κιθάρα, χαρτί και μολύβι, στον καναπέ εσύ κάτι ψιθυρίζεις
κιθάρα, κασετόφωνο και στρογγυλό τραπέζι,
σε πήρε ο ύπνος μάτια μου και η έμπνευση μου παίζει.

Κάθε φορά που κάθομαι μέχρι αργά μπροστά στον υπολογιστή και βλέπω τις κόρες μου να ζουζουνίζουν γύρω μου κάτι πάντα μου το φέρνει στο νου... Ας είναι ευγενικός ο χρόνος με τον Βαγγέλη, είναι από αυτούς που δεν θα έπρεπε ποτέ να γεράσουν.

ΥΓ Ο Γιοκαρίνης είναι για μένα από τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που δεν μπόρεσαν να φανούν αντάξιοι του ταλέντου τους. Έκαναν πολύ καλή δουλειά αλλά κάπου δεν μπόρεσαν να παλέψουν το σύστημα και να μείνουν μέσα στα δρώμενα. Μια άλλη τέτοια περίπτωση είναι ο Μηλιώκας, από τις πλέον cult φιγούρες των '80s και με κοφτερή ματιά στα κοινωνικά τεκταινόμενα. Σταματάω εδώ γιατί έχω ήδη αργήσει...