Κατορθωσα να δω επιτελους - μετα απο πολυ καιρο - μια ταινια, που ειχε πολυ καλες (να μην πω διθυραμβικες) κριτικες, τοσο απο "επισημα" χειλη, οσο και απο γνωστους (chitis). Μιλαω για το "Before the Devil Knows You're Dead" του Sydney Lumet (http://www.imdb.com/title/tt0292963/). Εγω θα διαφωνησω για ενα κομματι του εργου με ολους τους παραπανω. Οντως η ταινια ειχε ενα απολυτως ενδιαφερον θεμα, καταπληκτικες ερμηνειες, κυριως απο τους τρεις αντρες πρωταγωνιστες, πολυ καλη σκηνοθεσια, ψιλοταραντινικο μονταζ με παιχνιδια του χρονου, ομως κατα την προσωπικη μου αποψη απο ενα σημειο και μετα το σεναριο εγινε υπερβολικο.
Σε μια ασυνδετη πια οικογενεια ειναι πολυ σπανιο να συμβουν οοοοοολα αυτα που συμβαινουν την τελευταια μιση ωρα και φυσικα ειναι φυσιολογικη εξελειξη στο τελος της ταινιας να αναφωνησεις "ε, αυτα συμβαινουν στον κινηματογραφο". Δεν αναφερω λεπτομερεις μηπως καποιοι ενδιαφερθουν αν την δουν καποια στιγμη.
Γνωριζα εκ των προτερων οτι η ταινια σεναριακα εμοιαζε με την ταινια του αγαπητου Woody Allen Cassandra's Dream (http://www.imdb.com/title/tt0795493/), η οποια συγκρινομενη με την ταινια του Sydney Lumet, ηταν πιο αναλαφρη, λιγοτερο σκοτεινη αλλα τελικα περισσοτερο αληθοφανης.
Ολα αυτα τα γραφω για να εκφρασω την αποψη μου οτι ο συγχρονως κινηματογραφος στην συντριπτικη του πλειοψηφια φτιαχνει αρτια τεχνικα ταινιες (σκηνοθεσια, μονταζ, ερμηνειες κ.λ.π.) αλλα σαφως χωλαινει σεναριακα. Λειπουν οι φρεσκιες ιδεες. Αποδειξη τα ολοενα και αυξανομεν remake, κατι που αλλωστε φαινεται και στη μουσικη σκηνη με συγκροτηματα τυπου Pink Martini και Nouvelle Vague και φυσικα με αμετρητες διασκευες σε ολο το φασμα της.
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
Ιδέες - Σενάρια
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
ρε Σταύρο έκανες μια ωραία σαλάτα με όλα όσα βρήκες, στην Ιταλία (άσχετο) η σαλάτα-αχταρμάς λέγεται "Macedonia". Τες πα δεν νομίζω ότι τα remake είναι θέμα έλλειψης ιδεών και με τίποτα δεν σχετίζονται με τις μουσικές μπούρδες των Pink Martini και λοιπών. Cover κάνανε στην αρχή της καριέρας τους και οι Stones και οι Beetles και άλλοι. Για μένα όλοι οι μουσικοί/συγκροτήματα που συμπαθώ έχω κάνει ανεπανάληπτα cover.
Μεγάλο θέμα άνοιξες, θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για τις διασκευές, είναι ένα από τα πάθη μου, σχεδόν μια εμμονή...
Mαυρικιε δεν εκανα καμια σαλατα. Ανεφερα οτι τωρα πια πολλα συγκροτηματακια γινονται γνωστα απο διασκευες. Και η Patti Smith εκανε album με διασκευες αλλα δεν την εντασσω στην κατηγορια αυτη.
Σαφως και η διασκευες ειναι πολυ ενδιαφερουσες, απλα να μην γιινονται συνηθεια
είπαμε, μεγάλο θέμα... Η "σαλάτα" που λέω έχει να κάνει με τη σύγκριση κινηματογραφικών remake και μουσικών cover versions, είναι αρκετά διαφορετικά φαινόμενα.
Remakes γίνονται και θα γίνονται στο εξής και στους αιώνες των αιώνων, για τον απλούστατο λόγο οτι υπάρχει πλέον λόγος, υπάρχει η μαγιά των ταινιων του '50, τού ΄60, του '70.
Δεν είναι μόνο η έλλειψη σεναριακών ιδεών, τα χρόνια και οι γενεές τρέχουν και συντρέχουν εμπορικοί λόγοι, οι σημερινοί εικοσάρηδες να γυρίσουν το χρόνο προς τα πίσω με αφορμή ένα remake ή μια επανέκδοση (βλέπετε και προηγούμενα posts μου).
Το ξεχείλωμα και ο κυριολεκτικός διασυρμός μιας σεναριακής ιδέας, κατά τη γνώμη μου, γίνεται υπο την μορφή των ταινιών-sequels, prequels και πάει λέγοντας, που σπανιότατα έχουν τη δυναμική, τον ενθουσιασμό και το ζουμί των πρωτότυπων.
Μουσικά τώρα, οι διασκευές ήταν πάντα κομμάτι της εμπορικής βιομηχανίας.
Ειδικά σήμερα που οι DJ's κόβουν, ράβουν και σαμπλάρουν, με τεχνολογική ευκολία, τα πάντα, βρίσκουμε διασκευές σε τραγούδια που πρωτοκυκλοφόρησαν... ένα μήνα πριν!
(Παρ'όλα αυτά, πάρτε ένα ταπεινό παράδειγμα παλαιομοδίτικης διασκευής του 1965 σε γνωστό ναπολιτάνικο τραγούδι του 1890):
http://www.youtube.com/watch?v=ZLiwQRAewNU
http://www.youtube.com/watch?v=qZ_bO1lumG8
Κάποια μέρα θα ήθελα να βρω το χρόνο και να ασχοληθώ, να γράψω ένα εκτενές κείμενο αναφορικά με τα covers που γνωρίζω και αγαπώ.
Κατά τον ίδιο με τον κινηματογράφο λόγο, υπάρχουν και στη μουσική οι επανεκδόσεις, τα best of, τα tributes, οι tribute bands, τα revivals, τα reunions και anniversaries.
Οι Pink Martini, τους οποιους εχω παρακολουθησει live 2-3 φορές, και κάθε φορά με αρέσουν όλο και λιγότερο, είναι μία ωραία πολυεθνική μπάντα απο το Ορεγκον των ΗΠΑ (σα να λέμε από τα... Γρεβενά) που κατά την ταπεινή μου άποψη, θα μπορούσαν να παίζουν σε οποιοδήποτε κρουαζιερόπλοιο ή καζίνο τού Βέγκας αλλά μέχρι εκεί.
Επανενορχηστρώνουν παλιά τραγούδια από διαφορετικές γλώσσες και ανα διετία βγάζουν και ένα CD σε συνδυασμό με την περιοδεία τους.
Ξαναλέω οτι τους θεωρώ κουραστικούς.
Οσον αφορά το "Βefore the devil..." και σε συνεχεια μιας κουβεντας που άνοιξα από τηλεφωνου με τον sskape, επιμένω οτι είναι μια απο τις σπουδαιοτερες ταινιες της χρονιας που περασε.
Αναποφευκτα, ειχε ενα τέλος αντίστοιχο με την αρχικη της ιδεα.
Δεν βρηκα τίποτε υπερβολικο στο στορυ της, με το ίδιο σκεπτικο θα έπρεπε να απορρίψουμε ως ακραια οποιαδήποτε αρχαιοελληνική (ή/και νεώτερη) τραγωδία.
Αυτό ακριβώς και ήταν.
Η περιγραφη μιας σύσσωμα οικογενειακης τραγωδιας.
Σημειολογικά η τραγωδία είναι εξ ορισμού ακραία αλλιώς δεν θα ήταν τραγωδία αλλά συνηθισμένη ιστορία.
Ακραίο δεν σημαίνει εξωφρενικό. Πολύ σωστά έκανες τον παραλληλισμό με την αρχαία τραγωδία γιατί μπορείς εύκολα να δεις όλα τα αρχέτυπα ύβρης και εξιλέωσης.
Μπροστά στο σπίτι τους, η Μαρία στέκεται δίπλα στον αδελφό της Γιάννη, που ξαπλώνει άρρωστος αφού δολοφόνησε τη μητέρα του Κατερίνα.
Ο Αντώνης έχει έρθει στη Θεσσαλονικη μαζί με την Ελένη και από αυτόν περιμένουν, τα δύο αδέλφια, να καλμάρει τους κατοίκους της πόλης, που -μετά το έγκλημα- έχουν στραφεί εναντίον τους.
Εκείνος όμως τους αρνείται τη βοήθειά του και σ' αυτό συντελεί η εμφάνιση του οργισμένου θείου Κώστα, που ζητά τον θάνατο του Γιάννη.
Ο Πέτρος, πιστός φίλος του Γιάννη, έρχεται να συμπαρασταθεί στα δύο αδέλφια.
Προτείνει στον Γιάννη να παραδωθούν και παρουσιαστούν οι ίδιοι στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.
Οι κάτοικοι της πόλης όμως, αποφασίζουν τελικά την καταδίκη του Γιαννη και της Μαριας σε θάνατο και μάλιστα από τα ίδια τους τα χέρια.
(Ο ενας να σκοτωσει τον αλλο και ακολουθως να αυτοκτονησει).
Οι δραστες θελουν, πριν πεθάνουν, να εκδικηθούν τον Αντωνη, σκοτώνοντας την σύζυγό του Ελένη.
Η Μαρία προτείνει στο Γιάννη , να πιάσουν όμηρο την Πόπη, κόρη του Αντωνη και της Ελένης.
Πραγματοποιούν το σχέδιό τους και ταμπουρώνονται στο σπίτι τους.
Σε λίγο η Γαρουφαλιά, υπηρέτρια της Ελένης, βγαίνει και περιγράφει τα σχετικά με την προσπάθεια του Γιάννη να δολοφονήσει την κυρία της.
Έρχεται ο Αντώνης και βλέπει τον Γιάννη στην ταράτσα του σπιτιού.
Εκείνος τον απειλεί ότι θα σφάξει την Πόπη και θα πυρπολήσει το σπίτι.
Ο Αντώνης φωνάζει σε βοήθεια την αστυνομία.
Στο κέντρο επιχειρήσεων, τότε εμφανίζεται ο αστυνομικός διευθυντής που αναγγέλλει την επιτυχή απόδραση της Ελένης.
Οι Αρχές αθωώνουν τον Γιάννη, επικυρώνουν τον... γάμο του Πέτρου με την Μαρία και ανακοινώνουν ότι ο Γιάννης μέλλεται να... παντρευτεί την Πόπη.
___________________________
Μπερδευτήκατε;
Εαν το διαβάσετε 2-3 φορές, θα κατανοήσετε την πλοκή του.
Εαν τώρα, το θεωρείτε υπερβολικό, ε, κάπως έτσι βασάνιζαν το Πνεύμα τους οι θεατές ανάλογων ιστοριών, πριν 2500 χρόνια.
http://pantheon.20m.com/oresths.htm
Δημοσίευση σχολίου