The zombie dance...

Χριστός Ανέστη, αδελφοί!
(Ουπς! Μήπως είπα κάτι παραπάνω;)


Σας παρακολουθώ όλες αυτές τις μέρες και χαίρομαι το γόνιμον τού πράγματος.
Παραμένω εδώ τριγύρω, αλλά είπαμε:
πολλά πράγματα μαζεμένα μού έπεσαν, τον τελευταίο καιρό, γι' αυτό συμπαθάτε με.


Μια ΠΟΥ Τ' ΑΝΑΦΕΡΑΜΕ (ωραίο το λεξιπαίγνιο, ε;) το ζήτημα με το βιβλίο της Ιστορίας, ας πούμε και κάτι σχετικό αλλά και πιο ανάλαφρο.
Μπορεί να λειτουργήσει και υπό τύπο quiz.


Κάποιο μεσημέρι, πριν δυο-τρεις βδομάδες, ώρα που σχολούσαν οι μαθητές, βάδιζα την Π.Π.Γερμανού και έστριψα στον πεζόδρομο της Ζεύξιδος με κατεύθυνση προς την Ικτίνου.
Είναι μια διαδρομή γνώριμη σε όλους.
Και με πολλές πιθανότητες να ανταμώσω κάποιο γνωστό από τα παλιά ή και τα λιγότερο παλιά.
(Τώρα, με αυτό το τελευταίο, θυμήθηκα τον ska και το "παιχνίδι" με την... καταμέτρηση γνωστών έξω από το Belair).


Καθώς λοιπόν, είμαι μόλις λίγα μέτρα μακριά από τα ψηλά (ακόμη και σήμερα) κάγκελα του εκπαιδευτικού ιδρύματος όπου θητεύσαμε, έρχομαι τετ-α-τετ με την... μορφή της.

Φάτσα-κάρτα με την κυρία!
Και συζητούμε, ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου!

Μούμια την αποκαλούσα τότε, πες γιατί δεν ήταν και καμιά κούκλα, πες γιατί ήταν απλά δυσκολοχώνευτη αλλά και λόγω του μαθήματος που δίδασκε:
ΙΣΤΟΡΙΑ στην Α' γυμνασίου.
(Ωπα! Ιστορία! Να τη η σύνδεση που σας έλεγα).


Είχα να τη δω (σχεδόν) από τότε.
Και σαν καλή μούμια, και εύστοχος ο χαρακτηρισμός που της απέδιδα ήταν σαν να μην είχε περάσει ο χρόνος απο πάνω της.
Μα είναι δυνατόν;
Ίδια και απαράλλαχτη, ρε πούστη μου!
Σας μιλάω εντίμως!
Και έτσι που ήρθαμε αντικριστά, θαρρείς και φοβήθηκα μήπως ξαναβγάλει τον κατάλογο και καρφωθεί το μάτι της στο τελευταίο του όνομα.
(Εδώ, υπερβάλλω).


Και στο φινάλε:
Μα, καλά, τι γύρευε τέτοια ώρα εκεί;

Πλάκα θα έχει να διδάσκει ακόμα.
Μωρε λες;


(Για να δούμε, ποιος θα θυμηθεί πρώτος το όνομά της).