Dazed and confused

Καθημερινα ειμαι On-line στο site της Αθλητικης Εφημεριδας SPORTDAY (www.sport-fm.gr)
Ενας λογος που το προτιμω αυτο το site ειναι γιατι αρθρογραφουν ο Σωτηρακοπουλος, Σπυροπουλος και κυριως ο Καρπετοπουλος (τον θεωρω κορυφαιο στο ειδος του, αν και ο Νικος μπορει να διαφωνησει).
Ο Σωτηρακοπουλος γραφει ενα αρθρο για την ΑΕΚ σημερα και στο τελος αλλαζει θεμα και εχει μια παραγραφο με τιτλο "Εγιναν ταυτοσημες εννοιες"
Νομιζω οτι αξιζει το αρθρο (http://www.sport-fm.gr/article/144020)
"Στην τελετή παράδοσης της σημαίας των Ολυμπιακών Αγώνων από τους Κινέζους στους Αγγλους, εκείνο που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έκανε εντύπωση ήταν η επιβεβαίωση πως το λαμπερό υπερέχει του άξιου στη σύγχρονη εποχή. Και πως ο κόσμος έχει συνδυάσει την έννοια του διάσημου και του γνωστού με την έννοια του επιτυχημένου. Τα τελευταία είκοσι χρόνια η Βρετανία έχει βγάλει αληθινούς πρωταθλητές. Η λίστα είναι μεγάλη, από τον Ρεντγκρέιβ, των τεσσάρων χρυσών μεταλλίων σε διαφορετικές Ολυμπιάδες στην κωπηλασία, μέχρι τον Ματ Ντίκινσον, αρχηγό της παγκόσμιας πρωταθλήτριας ομάδας ράγκμπι του 2003. Και όμως αυτός που επιλέχτηκε ήταν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, σύμβολο της εθνικής Αγγλίας στο ποδόσφαιρο, η οποία απέτυχε ακόμη και να προκριθεί στο Euro 2008. Επίσης η επιλογή μιας τραγουδίστριας, όπως η Λιόνα Λιούις, προερχόμενης από τηλεοπτικό σόου, πασπαλίστηκε με τη συμμετοχή ενός θρύλου της ροκ μουσικής, του Τζίμι Πέιτζ, του ανθρώπου που συνέθεσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες των LED ZEPPELIN. Και είμαι βέβαιος πως δυστυχώς πάρα πολλοί από τους τηλεθεατές αναγνωρίσαν την εξαίρετη αοιδό, αλλά όχι και τον Πέιτζ! Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ζήτησε αυτόγραφο από τον Μπέκαμ, όταν τους σύστησαν στην τελική πρόβα! Οπως έλεγε και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των LED ZEPPELIN, με όλα αυτά μείναμε εντελώς «Dazed and confused». Αλλά η ουσία παρέμεινε μία, πως στον σημερινό κόσμο οι απλώς γνωστοί και οι διάσημοι απέκτησαν ταυτόσημη έννοια με τους μεγάλους και μυθικούς. "

Ντόπα, εθνικισμός και ολυμπιακά ψέματα, η περίπτωση Χαλκιά

Νομίζω πως κακώς η Ελλάδα έμεινε χωρίς χρυσό σε αυτούς τους Ολυμπιακούς, έπρεπε να μας μας δώσουν ένα honoris causa για την καλύτερη εθνικιστική ντόπα. Παραθέτω ολόκληρο το εύγλωττο σχόλιο του Νίκου Δήμου από την Καθημερινή:

Εμείς τους ντοπάρουμε!

Του Νικου Δημου

Π ριν από τέσσερα χρόνια, κατακτώντας το χρυσό της Ολυμπιακό μετάλλιο, η Φανή Χαλκιά είπε μερικά βαρυσήμαντα λόγια – που, σύμφωνα με το (κρατικό) Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων: «θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία». Τα θυμίζω: «Οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι πρώτοι. Τα υπόλοιπα είναι για τους δεύτερους. Το αποδεικνύουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια σε όλο τον κόσμο. Το έχουμε στα κύτταρά μας και είναι το μεγαλύτερο δώρο. Είναι κρίμα να το αμφισβητούμε. Οταν υπάρχει ελληνική ψυχή, μπορείς να κατακτήσεις την κορυφή του κόσμου». Πράγμα που σημαίνει πως η μετέπειτα πρόεδρος των Ελλήνων Ολυμπιονικών ήταν ήδη τότε ντοπαρισμένη. Οχι με μεθυλτριενολόνη. Με εθνικισμό. Που είναι (μαζί με το χρήμα) το κίνητρο πίσω από κάθε ντοπάρισμα. Οταν ολόκληρη η χώρα νιώθει «εθνικά υπερήφανη» διότι κάποιος συμπατριώτης (ή και ομογενής) πήδηξε ψηλότερα ή έτρεξε πιο γρήγορα, του δίνει την ώθηση για επικράτηση με κάθε κόστος. Οταν επιπλέον συμπληρώνει τη δόξα με απλόχερη οικονομική και επαγγελματική επιβράβευση, τον ωθεί σε πιο γρήγορη καταστροφή της υγείας του. Εμείς είμαστε που σπρώχνουμε τους νέους στην ντόπα. Θέλουμε να σταματήσουν; Ας πάψουμε να δίνουμε τόση σημασία στις πρωτιές και τα ρεκόρ (αλλά περισσότερη στην καθημερινή άθληση). Ας σταματήσουν πρόεδροι και πρωθυπουργοί να σφίγγουν θερμά το χέρι της μεθυλτριενολόνης και να συγχαίρουν την τεστοστερόνη. Ας μαζευτούν οι δημοσιογραφικοί διθύραμβοι περί «εθνικών θριάμβων», λες και πρόκειται για τη νίκη του Μαραθώνα. Και ας περικοπούν τα σπάταλα κονδύλια για την τερατογένεση των ολίγων. Ας δοθούν στην υγιεινή άσκηση των πολλών. Α, ναι – κι ας μπούνε μερικοί στη φυλακή. Η νομοθεσία το προβλέπει…

Να θυμίσω ότι ο μεγάλος Ψωμάρχης εκείνη την περίοδο είχε πάλι σβάρνα τα κανάλια αραδιάζοντας τις γνωστές κομπορρημοσύνες για τα μεγαλία της ελληνικής ψυχής. Τώρα που η ντόπα των Κινέζων αποδείχθηκε η καλύτερη να δούμε πως θα τα μπαλώσουμε...

Υ.Γ. Νομίζω πως πρέπει να κάνουμε διάβημα στον ΟΗΕ γιατί οι Κινέζοι μας κορόιδεψαν και μας στείλανε την μάπα πρεζουλίνη που ανιχνεύεται ενώ την "καθαρή" την κράτησαν γι'αυτούς και δώσανε λίγη και στους Τζαμαικανούς ;-)

Φαστ φουντ λογοκρισία, η περίπτωση της Κ.Ε.

Διαβάστε πως η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία πρώτα "'έθαψε" ένα άρθρο για τα τρανς λιπαρά (λάδια/μαργαρίνες) που χρησ. στα φαστ-φουντ στην Ελλάδα και μετά απέλυσε και το συντάκτη. Ο πρώην δημοσιογράφος καταγγέλλει όργιο διαπλοκής με στέλεγχος της Κ.Ε. να έχει franchise της Goody's! Παραθέτω ένα απόσπασμα από http://eleftheroutopia.wordpress.com/:

Η υπόθεση σε δυο λόγια:

Το καλοκαίρι του 2007, με αφορμή την απαγόρευση στη Νέα Υόρκη των τρανς (επιβλαβών λιπαρών οξέων που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα φαστ-φουντ), κάναμε μαζί με μια συνάδελφο, και κατόπιν συνεννόησης με τη διεύθυνση της εφημερίδας, ένα ρεπορτάζ το οποίο:

(1) διερευνούσε αν υπάρχουν τρανς λιπαρά στα τρόφιμα που κυκλοφορούν στη χώρα μας

(2) ζητούσε την άποψη των δύο μεγαλύτερων εταιρειών φαστ-φουντ στη χώρα μας (McDonald’s και Goody’s) σε σχέση με τα τρανς.

Μετά από εκτεταμένη έρευνα (δες τις πηγές μας), το ρεπορτάζ μας αποκάλυπτε δύο σοβαρά πράγματα:

* ένα γενικό πρόβλημα δημόσιας υγείας: τα τρανς λιπαρά οξέα, παρότι θεωρούνται επικίνδυνα και έχουν απαγορευθεί σε άλλα μέρη του κόσμου, χρησιμοποιούνται ελεύθερα σε πάρα πολλά προΐόντα που κυκλοφορούν στη χώρα μας, και μάλιστα χωρίς σήμανση και χωρίς έλεγχο!

* ένα ειδικό πρόβλημα στις δύο μεγαλύτερες εταιρείες φαστ-φουντ: η McDonald’s απέσυρε τα τρανς στη Νέα Υόρκη αλλά εξακολουθούσε να τα χρησιμοποιεί στην Ελλάδα! Tα Goody’s, ενώ δεν χρησιμοποιούσαν τρανς, χρησιμοποιούσαν φοινικέλαιο, το οποίο σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (pdf), είναι ιδιαιτέρως επιβλαβές.

Έλα όμως, που στη διεύθυνση της εφημερίδας (στον διευθυντή Γιάννη Βλαστάρη και στον αρχισυντάκτη Βαγγέλη Σιαφάκα) δεν άρεσε ένα από όλα τα στοιχεία που προέκυπταν από το ρεπορτάζ. Γιατί δεν άρεσε; Διότι… τράκαρε σε μια γελοία διαπλοκή εντός της εφημερίδας: Διαπλοκή μεταξύ της διεύθυνσης της ΚΕ (διευθυντή και αρχισυντάκτη) και μιας δημοσιογράφου της ΚΕ (η οποία ταυτόχρονα ως επιχειρηματίας (!) έχει φραντσάιζ των Goody’s) με την ίδια τη Goody’s.

Η διεύθυνση της Κ.Ε. έκοψε το ρεπορτάζ. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθούσε…

Food for thought ή αλλιώς μερικές ταινίες για το φαί που τρώμε

1. Our daily bread, ένα Αυστριακό ντοκιμαντέρ πάνω στην βιομηχανική παραγωγή τροφής, χωρίς σπικάζ, με φυσικούς ήχους από το περιβάλλον που γυρίστηκε η κάθε σκηνή. Κότες, μοσχάρια, πατάτες, φρούτα, έτοιμα γεύματα και ότι άλλο θέλει η αγορά, παράγεται με ρομποτική ακρίβεια. Σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. (στην φωτογραφία ένα αεροπλάνο αεροψεκασμών "δροσίζει" τα ηλιόσπορα)2. Fast Food Nation, σε άλλο επίπεδο καλλιτεχνικά από το προηγούμενο αλλά τίμιο στις προθέσεις. Ίσως λίγο κραυγαλέα "στρατευμένο" και με αρκετές αμερικανιές, αξίζει όμως να το δει κανείς.

3. McLibel, ένας πυροβολημένος Άγγλος ακτιβιστής για το περιβάλλον τα βάζει με τα McDonalds (μαζί με την γυναίκα του) μοιράζοντας ένα φυλάδιο με τίτλο "What’s wrong with McDonald’s: Everything they don’t want you to know". Τα McDs τους μηνύουν και κερδίζουν μεν στο γράμμα του νόμου χάνουν όμως σε όλα τα άλλα με τελική κατάληξη την καταδίκη του Αγγλικού κράτους από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τον (άδικο) τρόπο που έγινε η δίκη. Καλοστημένο ντοκιμαντέρ, θα μπορούσε να είναι κα συντομότερο αλλά πάλι αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς. Ειδικά οι σκηνές με τους μάνατζαρέους της McDs είναι όλα τα λεφτά.

Κουτούποστην (-τον)!

Υπάρχει μια υπηρεσία του Amazon που λέγεται Mechanical Turk (καμία σχέση με τούρκο) και βασικά πληρώνει μερικά σεντ για απλές δουλειές on-line, όπως το να συμπληρώσεις μια έρευνα. Αυτό έκαναν λοιπόν οι άνθρωποι της IBM και της Dolores Labs χρησ. την υπηρεσία για να φτιάξουν ένα ερωτογενή χάρτη του ανθρώπινου σώματος. Ρώτησαν βασικά "που θέλετε να σας πιάνουν" και "που να σας πιάνουν". Τα αποτελέσματα αναμενόμενα, δείτε τα εδώ με την ανάλυση τους εδώ.Εδώ θέλουν να τις πιάνουν αλλά οι άντρες αλλού έχουν το μυαλό τους να χουφτώσουν...



Μία διαφορά είναι ότι οι γυναίκες θέλουν να τις κουτουπώνουν στον γύρω από τον λαιμό/σβέρκο πολύ περισσότερο από ότι οι άντρες έχουν διάθεση να το κάνουν. Άρα να και μια πρακτική εφαρμογή της σοφίας τους πλήθους ώστε να βελτιώσουμε την σεξουαλική μας ζωή ;-)

Τεχνικά θέματα ιστολόγιου

Image via Wikipedia Νομίζω πως έχετε προσέξει πως στα αριστερά της σελίδας έχω προσθέσει (εδώ και καιρό) κάποια επιπλέον "εργαλιάκια" ή widgets όπως οι ειδήσεις του Google, το tag cloud που σου δίνει τα ποιό κοινά θέματα με μεγαλύτερα γράμματα, τα ποιό πρόσφατα σχόλια πρώτα από όλα και το χάρτη με τον καιρό στην περιοχή. Από περιέργεια θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας για αυτά, εάν τα βρίσκετε χρήσιμα, αδιάφορα ή και ενοχλητικά. Η σειρά που έχουν είναι ΟΚ ή θα προτιμούσατε αλλιώς? Εάν κάποιος σκέφτηκε να προσθέσουμε κάτι θα χαρώ να το προσπαθήσω.
Γενικότερα παρατηρώ ότι η κατάσταση στο ιστολόγιο έχει παγιωθεί, με τους γνωστούς 4 σχολιαστές και τον Chris στη χάση και την φέξη. Ο Greg με τον Antonis εμφανίζονται πλέον παρέα με τον κομήτη του Halley.

Διαβάσματα, επισκόπηση καλοκαιριού

Book cover via Amazon Όχι ότι διάβασα και πολλά αλλά με αιτία μια γαστρεντερο-ιώση που με ξάπλωσε καμιά βδομάδα βρήκα ευκαιρία να διαβάσω μερικά. Μάλιστα την ιδέα για το post μου την έδωσε το σχόλιο του Νίκου για την τεχνολογία. Λοιπόν αξίζει να διαβάσετε το άρθρο του Michael Pollan "Unhappy Meals". Έτσι τον γνώρισα και εγώ και μετά διάβασα και άλλα δύο βιβλία του, το "in defence of food" και "an omnivor's dilemma".

Με δύο λόγια ό P. λέει ότι για το διατροφικό χάλι της εποχής μας (ειδικά στην Αμερική) αυτό που φταίει είναι η βιομηχανοποίηση της αλυσίδας διατροφής και ειδικότερα η υπερ-ειδίκευση και κεντρική παραγωγή και διακίνηση. Δηλαδή το φαγητό έγινε ένα προϊόν που παράγεται μαζικά σε μεγάλες μονάδες και μετά διακινείται τεράστιες αποστάσεις μέχρι να φτάσει στο πιάτο μας.
Η μαζική αυτή παραγωγή κάνει την αλυσίδα επιζήμια για το περιβάλλον και την υγεία μας. Για παράδειγμα οι αγελάδες κανονικά τρώνε χορτάρι και βόσκουν σε λιβάδια. Έτσι δεν έχουν ανάγκη από αντιβιοτικά και πρόσθετα.
Αυτό που μας προτείνει είναι:
1) να τρώμε τοπικά, δηλαδή από προϊόντα που παράγονται σε μικρή απόσταση από εκεί που ζούμε. Έτσι δεν επιβαρύνεται το περιβάλλον για την μεταφορά και βοηθάμε την τοπική οικονομία αλλά και οικοσύστημα. Είναι για μένα γελοίο να βλέπω να πουλάνε "οργανικά" προϊόντα από την Κίνα. Γενικά δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε ετοιματζίδικα "οργανικά" οτιδήποτε. Καλύτερα μη-οργανικά από τον παραγωγό δίπλα μου παρά από του διαόλου το κέρατο.
2) να τρώμε λιγότερο, νομίζω πως μια βόλτα στο δρόμο θα μας πείσει για το πόσο επιτακτική ανάγκη είναι αυτό. Βέβαια από προσωπική πείρα "easier said than done", αλλά αυτό ας το αφήσω για άλλο θέμα.
3) να τρώμε πραγματικά φαγητά, δηλαδή μη επεξεργασμένα, όπως λέει χαρακτηριστικά να τρώμε αυτά που και η προ-γιαγιά μας θα αναγνώριζε τι είδους φαΐ είναι. Εάν η συσκευασία ενός προϊόντος διαφημίζει κάποιο καλό που κάνει στην υγεία μας μην το αγοράζετε, πάντα είναι απάτη γιατί ό,τι καλό κάνει είναι σίγουρα λιγότερο από το φρέσκο λαχανικό ή άλλο που βρίσκετε σε κάποιο ράφι μόνο του και σιωπηλό και αποτελεί το βασικό συστατικό της επεξεργασμένης τροφής.
4) να τρώμε συμμετέχοντας σε μια πολιτιστική εμπειρία φαγητού. Να καθόμαστε στο τραπέζι, να τρώμε με παρέα, να τρώμε όπως λέμε "παραδοσιακά".

Αν και τα βιβλία του είναι γύρω από την Αμερικανική πραγματικότητα όπου τα διατροφικά πράγματα είναι τραγικά βιομηχανοποιημένα νομίζω πως αξίζει να διαβαστεί και να διαδοθεί και στα δικά μας λημέρια. Έχω βαρεθεί να βλέπω ντομάτες Βελγίου και λεμόνια Αργεντινής. Πλέον από αντίδραση αρνούμαι να αγοράσω ό,τι λαχανικό δεν είναι Ελληνικό. Μακριά από μένα οι εθνικισμοί αλλά πλέον έχω πειστεί ότι έτσι τρώω καλύτερα.

Κινηματογραφικά ΙΙ. (Μήπως φταίνε τα χοτ-ντογκζ;)

Τελικά, το μυαλό μας το βγάζουμε από το κρανίο συχνότερα από μια στιγμή.

Κατ’ αρχή και για να μην το ξεχάσω, Τιμή και Δόξα στον μεγάλο Robert Downey Jr.
Θα πήγαινα να δω Ironman μόνο και μόνο για την πάρτη του.
(Δεν πήγα όμως, τώρα τι λες;).

Αν θέλω να κάνω μιαν ανασκόπηση (αν και είναι κάπως νωρίς) των φετινών θερινών κινηματογραφικών μου εμπειριών θα στεκόμουν (με μια λέξη) στις Επανεκδόσεις.
Χαίρομαι που τα πολύ τελευταία χρόνια παρακολουθώ ταινίες που δεν είχε τύχει να ξαναδώ και ειδικότερα σε συνθήκες Μεγάλης Οθόνης.
Κάτι τέτοιο θυμάμαι παλιότερα σε άρπα-κόλλα αφιερώματα στο θέατρο Κήπου, αλλά οι κόπιες τότε ήταν αισχρές και ο «χασάπης» σε εντεταλμένη υπηρεσία.

Αναρμόδιος να τις κατατάξω αφού πάνω απ' όλους τις έκρινε η αντοχή στο χρόνο:

Breakfast at Tiffany's (1961).
Λαμπερό όσο η πρωταγωνίστριά του και αφελώς (για την εποχή μας) αθώο.

Rear window (Σιωπηλός μάρτυρας - 1954).
Είμαστε όλοι μπανιστηρτζήδες.
Θεατρικό, ψυχολογικό θρίλερ από τα κορυφαία του master Alfred.

The apartment. (Η γκαρσονιέρα - 1960)
Κωμωδία γνήσιου ήθους.
Τον καιρό που δεν χρειαζόταν να ακούσεις πορδή για να γελάσεις.

Klute (Η εξαφάνιση - 1971).
Αστυνομικό θρίλερ του Αλαν Πακουλα.
Ζωγραφιά!
Ασύλληπτη η μετέπειτα παραγνωρισμένη Jane Fonda, αταίριαστα ταιριασμένη με τον (νεαρό) Donald Sutherland.
Βρείτε το και δείτε το.
KAI γαμάτο soundtrack.


Προχωρώντας στα... φρέσκα κουλούρια:

The dark knight.
Ο πρώτος Μπατμαν που είδα, ever.
Βλέπω ότι καρτούν κυκλοφορεί, διάβασα πολύ κόμικ αλλά ποτέ δεν ήμουν fan των superheroes της Marvel ή των DC.
Είναι όμως μια σπουδαία ταινία ακόμα και για μένα τον (ας πούμε) ανίδεο.
Με ουσιώδη και όσα χρειάζονται εφέ.
Και τον Jocker-Ledger θαρρείς τραγικά γεννημένο για αυτόν τον ρόλο.

Indiana 4.
Δε θέλω να θυμάμαι τίποτε άλλο από αυτήν την ταινία.
Ούτε καν το μακρινάρι τίτλο της, και αυτόν συνοπτικά.
Της έδωσα πίστωση χρόνου, την δούλεψα στο μυαλό μου, δυστυχώς δε θα ήθελα να την ξαναδώ.
Ποτέ.
Αποδείχθηκε μεγάλη μαλακία ένα sequel με καθυστέρηση 19 ετών.
Και ο πρωτοεμφανιζόμενος μπασταρδάκος του, για πολύ ξυλο!


Sex & the city. (Γελάτε,ε;)
Μόνο για τους πιστούς της τηλεοπτικής σειράς.
Ναι, ήμουν απ’ αυτούς, σας χαλάει;
Ένα χορταστικό επεισόδιο 2 ωρών.
(Ε, τα κολόπαιδα, ακόμα γελάνε…
Πού να δουν και το επόμενο…)

Mamma mia!
Τραγωδία, ίσως το χειρότερο μιούζικαλ που έχω δει ποτέ.
Με μεγαλύτερο μειονέκτημά την πλοκή που στήθηκε γύρω από τα προϋπάρχοντα περιορισμένης στιχουργίας τραγούδια των Abba.
Παπαριές όσα λέγονται περί προβολής της Πατρίδος, Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά στην ταινία.
Μεσόγειος ναι, Ελλάδα όχι.
Απορώ με την Streep, και τον Stellan Skarsgard ενώ ο Brosnan έχει ξανααυτοσαρκαστεί στο Mars Attacks! του Tim Burdon.

Chansons d'amour.
Με αφορμή ένα τραγικό γεγονός, στήνεται ένα μιούζικαλ λίγο γλυκερό αλλά καθ' όλα φρέσκο και έντιμο.

.

Vantage Point (Σημείο Υπεροχής).

Γύρω από μια χιλιομασημένη ιδέα (απόπειρα δολοφονίας προέδρου ΗΠΑ) στήνεται ένα πρωτότυπο σενάριο με 8 διαφορετικές γωνίες-λήψεις του ίδιου γεγονότος, μέσα από τους πρωταγωνιστές του.

Γρήγορο, σύντομο, ευρηματικό, τα χαλάει πολύ λίγο στο τέλος.

Ο,τι πρέπει για καλοκαίρι.


Eνα γενικότερο σχόλιο αναφορικά με το «ένα γενικότερο σχόλιο» του MgP.
Πολλά πράγματα είναι αδιανόητα για το ηλικιακό target group των 8-18.
Ένα από αυτά είναι να πείσεις έναν έφηβο να παρακολουθήσει μία ταινία με την παρέα του, στο «Αριστοτέλειο» ή τον «Έσπερο».
(Τι; Έκλεισε και ο Έσπερος; Τι λες βρε, παιδάκι μου…)

Την παρακολουθώ, την πιτσιρικάδα, όσο μπορώ, αφ’ ενός λόγω του μικρού μου και αφ’ ετέρου λόγω της δουλειάς μου.
Παραξενεύομαι που προτιμούν να παρακολουθήσουν καλοκαιριάτικα το Dark Κnight σε μια αίθουσα των multiplex παρά σε κάποιον θερινό.
Τρελαίνομαι όταν βγάζουν εισιτήριο στις 3 πρώτες σειρές της αίθουσας αντί να περιμένουν 20’ για την επόμενη προβολή.
Κακός εννοούμενος χαβαλές, από ένα κοινό χαλιναγωγημένο όσο δεν πάει.

Έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα σε αυτές τις ηλικίες.
Σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, είναι οι καλύτεροι πελάτες όλων, και οι μόνοι που κυκλοφορούν με easy money στις τσέπες τους προς ακαριαία εξαργύρωση του και ας μην έχουν δουλέψει ούτε για ένα ευρώ από αυτά (λογικό).

Είναι κάτι που συνέβαινε πάντοτε, εκείνο που με προβληματίζει είναι η διαμόρφωση του προφίλ του αυριανού 20άρη, 30άρη και βάλε, που τα χει κάνει όλα σουπερμάρκετ, με σημαιοφόρο την κακογουστιά και την φτήνια της δήθεν πλούσιας, παχιάς μοκέτας του Ster.

Κινηματογραφικά, απολογισμός καλοκαιριού

Γλυκά:
Batman, the dark knight. Μια από τις καλύτερες μεταφορές comic, φιλοσοφημένο σενάριο, ωραία εφέ και συνταρακτική ερμηνεία από τον Ledger (R.I.P) στο ρόλο του Jocker. Μην το χάσετε.

Iron Man. Δεν το περίμενα τόσο καλό. Μπορεί να βγάζει ένα μιλιταρισμό αλλά δεν είναι αποστειρωμένο ούτε μόνο για Αμερικανάκια. Τα εφέ του είναι μακράν τα ποιό εντυπωσιακά.

Wanted. Για μια στιγμή βγάζουμε το μυαλό μας από το κρανίο και απολαμβάνουμε δράση και Angelina να κάνει παλαβά με το αυτοκίνητο. Όποιος το δει δεν θα το μετανιώσει. Καλοί ηθοποιοί και καταιγιστικός ρυθμός.

The Incredible Hulk. Μετά την πατάτα του πρώτου Hulk ήρθε ο Norton να δώσει υπόσταση στο ρόλο και ένα καλοδουλεμένο σενάριο, πάνω στο μοτίβο του Iron Man. Στην τελευταία σκηνή του έργου εμφανίζεται μάλιστα ο Downey Jr. προμηνύοντας μια κοινή επόμενη ταινία. Όσοι γουστάρουν Marvel comics θα το απολαύσουν.

Ξινά:
Hellboy II: The Golden Army. Μόνο για τα εφέ αξίζει, δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Τίμια πατάτα.

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Απίστευτη μαλακία, προκαλεί θλίψη. Καμία σχέση με την ειρωνεία και το στυλ του αυθεντικού. Ο Ford ποτέ δεν ήταν σοβαρός ηθοποιός αλλά εδώ είναι για λύπηση. Μακριά.

Ι-4 Λούφα και απαλλαγή. Κρίμα, μια ακόμα αρπαχτή. Άνευρο, γεμάτο κλισέ και βλακώδες, δήθεν politically correct σενάριο. Μόνο για Γυμνάσια και βγάλε.


Ένα γενικότερο σχόλιο: η δημογραφική σύσταση του πληθυσμού των multiplex πλέον αντικατοπτρίζεται στα είδη των ταινιών. Τα τελευταία 10-15 χρόνια ο κινηματογράφος έχει για καλύτερους πελάτες τα παιδιά 8-18 ετών. Οι 'μεγάλοι' είναι σπίτι και βλέπουν DVD, ίδιο και οι φοιτητές ας είναι καλά τα torrents. Έτσι οι παραγωγές πλέον κεντράρουν στα γούστα των πελατών με άφθονη δράση και comic book action heros. Σε λίγα χρόνια νομίζω ο κινηματογράφος θα γίνει μια διασκέδαση για λίγους σε αίθουσες-σαλονάκια με φαί, ανέσεις και άλλα λούσα σαν αυτές του Village στο Cosmos.

Μα ποιός αγώνας είναι αυτός?

Μια και το ρίξαμε στο μπάσκετ, βρήκα αυτή τη θολή, υπερφορτισμένη και κακο-τραβηγμένη φωτό από ένα άλλο αγώνα μπάσκετ της dream-team. Μάλλον δεν είναι ο τελικός γιατί η αφίσα στην μπασκέτα δεν υπάρχει, εκτός και εάν βλέπουμε την άλλη μεριά (του 10ου). Επίσης δεν μπορώ να ξεχωρίσω καλά ποιός είναι ποιός, μόνο τον SSkape με την αφάνα διακρίνω να κάνει το screen για το pick-and-roll ;-)



Βοηθήστε με να διαλευκάνουμε το μυστήριο!

ΥΓ Όποιος έχει εύκολες φωτό από τους αγώνες περιόδου ας τις βάλει στο ιστολόγιο. Εάν δεν υπάρχει scanner κανονίζουμε να το κάνω εγώ.

Dream Team

Μια και είναι καιρός ολυμπιακών αγώνων είπα να θυμηθούμε την πραγματική dream team. Για όλους εμάς λοιπόν και χωρίς ντόπα! Εάν θυμάμαι καλά η φωτό είναι από το 'πρωτάθλημα' Λυκείου και νομίζω πριν τον μεγάλο τελικό. Όποιος μπορεί ας μας δώσει λεπτομέρειες.