Τελικά, το μυαλό μας το βγάζουμε από το κρανίο συχνότερα από μια στιγμή.
Κατ’ αρχή και για να μην το ξεχάσω, Τιμή και Δόξα στον μεγάλο Robert Downey Jr.
Θα πήγαινα να δω Ironman μόνο και μόνο για την πάρτη του.
(Δεν πήγα όμως, τώρα τι λες;).
Αν θέλω να κάνω μιαν ανασκόπηση (αν και είναι κάπως νωρίς) των φετινών θερινών κινηματογραφικών μου εμπειριών θα στεκόμουν (με μια λέξη) στις Επανεκδόσεις.
Χαίρομαι που τα πολύ τελευταία χρόνια παρακολουθώ ταινίες που δεν είχε τύχει να ξαναδώ και ειδικότερα σε συνθήκες Μεγάλης Οθόνης.
Κάτι τέτοιο θυμάμαι παλιότερα σε άρπα-κόλλα αφιερώματα στο θέατρο Κήπου, αλλά οι κόπιες τότε ήταν αισχρές και ο «χασάπης» σε εντεταλμένη υπηρεσία.
Αναρμόδιος να τις κατατάξω αφού πάνω απ' όλους τις έκρινε η αντοχή στο χρόνο:
Breakfast at Tiffany's (1961).
Λαμπερό όσο η πρωταγωνίστριά του και αφελώς (για την εποχή μας) αθώο.
Rear window (Σιωπηλός μάρτυρας - 1954).
Είμαστε όλοι μπανιστηρτζήδες.
Θεατρικό, ψυχολογικό θρίλερ από τα κορυφαία του master Alfred.
The apartment. (Η γκαρσονιέρα - 1960)
Κωμωδία γνήσιου ήθους.
Τον καιρό που δεν χρειαζόταν να ακούσεις πορδή για να γελάσεις.
Klute (Η εξαφάνιση - 1971).
Αστυνομικό θρίλερ του Αλαν Πακουλα.
Ζωγραφιά!
Ασύλληπτη η μετέπειτα παραγνωρισμένη Jane Fonda, αταίριαστα ταιριασμένη με τον (νεαρό) Donald Sutherland.
Βρείτε το και δείτε το.
KAI γαμάτο soundtrack.
Προχωρώντας στα... φρέσκα κουλούρια:
The dark knight.
Ο πρώτος Μπατμαν που είδα, ever.
Βλέπω ότι καρτούν κυκλοφορεί, διάβασα πολύ κόμικ αλλά ποτέ δεν ήμουν fan των superheroes της Marvel ή των DC.
Είναι όμως μια σπουδαία ταινία ακόμα και για μένα τον (ας πούμε) ανίδεο.
Με ουσιώδη και όσα χρειάζονται εφέ.
Και τον Jocker-Ledger θαρρείς τραγικά γεννημένο για αυτόν τον ρόλο.
Indiana 4.
Δε θέλω να θυμάμαι τίποτε άλλο από αυτήν την ταινία.
Ούτε καν το μακρινάρι τίτλο της, και αυτόν συνοπτικά.
Της έδωσα πίστωση χρόνου, την δούλεψα στο μυαλό μου, δυστυχώς δε θα ήθελα να την ξαναδώ.
Ποτέ.
Αποδείχθηκε μεγάλη μαλακία ένα sequel με καθυστέρηση 19 ετών.
Και ο πρωτοεμφανιζόμενος μπασταρδάκος του, για πολύ ξυλο!
Sex & the city. (Γελάτε,ε;)
Μόνο για τους πιστούς της τηλεοπτικής σειράς.
Ναι, ήμουν απ’ αυτούς, σας χαλάει;
Ένα χορταστικό επεισόδιο 2 ωρών.
(Ε, τα κολόπαιδα, ακόμα γελάνε…
Πού να δουν και το επόμενο…)
Mamma mia!
Τραγωδία, ίσως το χειρότερο μιούζικαλ που έχω δει ποτέ.
Με μεγαλύτερο μειονέκτημά την πλοκή που στήθηκε γύρω από τα προϋπάρχοντα περιορισμένης στιχουργίας τραγούδια των Abba.
Παπαριές όσα λέγονται περί προβολής της Πατρίδος, Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά στην ταινία.
Μεσόγειος ναι, Ελλάδα όχι.
Απορώ με την Streep, και τον Stellan Skarsgard ενώ ο Brosnan έχει ξανααυτοσαρκαστεί στο Mars Attacks! του Tim Burdon.
Chansons d'amour.
Με αφορμή ένα τραγικό γεγονός, στήνεται ένα μιούζικαλ λίγο γλυκερό αλλά καθ' όλα φρέσκο και έντιμο.
Κατ’ αρχή και για να μην το ξεχάσω, Τιμή και Δόξα στον μεγάλο Robert Downey Jr.
Θα πήγαινα να δω Ironman μόνο και μόνο για την πάρτη του.
(Δεν πήγα όμως, τώρα τι λες;).
Αν θέλω να κάνω μιαν ανασκόπηση (αν και είναι κάπως νωρίς) των φετινών θερινών κινηματογραφικών μου εμπειριών θα στεκόμουν (με μια λέξη) στις Επανεκδόσεις.
Χαίρομαι που τα πολύ τελευταία χρόνια παρακολουθώ ταινίες που δεν είχε τύχει να ξαναδώ και ειδικότερα σε συνθήκες Μεγάλης Οθόνης.
Κάτι τέτοιο θυμάμαι παλιότερα σε άρπα-κόλλα αφιερώματα στο θέατρο Κήπου, αλλά οι κόπιες τότε ήταν αισχρές και ο «χασάπης» σε εντεταλμένη υπηρεσία.
Αναρμόδιος να τις κατατάξω αφού πάνω απ' όλους τις έκρινε η αντοχή στο χρόνο:
Breakfast at Tiffany's (1961).
Λαμπερό όσο η πρωταγωνίστριά του και αφελώς (για την εποχή μας) αθώο.
Rear window (Σιωπηλός μάρτυρας - 1954).
Είμαστε όλοι μπανιστηρτζήδες.
Θεατρικό, ψυχολογικό θρίλερ από τα κορυφαία του master Alfred.
The apartment. (Η γκαρσονιέρα - 1960)
Κωμωδία γνήσιου ήθους.
Τον καιρό που δεν χρειαζόταν να ακούσεις πορδή για να γελάσεις.
Klute (Η εξαφάνιση - 1971).
Αστυνομικό θρίλερ του Αλαν Πακουλα.
Ζωγραφιά!
Ασύλληπτη η μετέπειτα παραγνωρισμένη Jane Fonda, αταίριαστα ταιριασμένη με τον (νεαρό) Donald Sutherland.
Βρείτε το και δείτε το.
KAI γαμάτο soundtrack.
Προχωρώντας στα... φρέσκα κουλούρια:
The dark knight.
Ο πρώτος Μπατμαν που είδα, ever.
Βλέπω ότι καρτούν κυκλοφορεί, διάβασα πολύ κόμικ αλλά ποτέ δεν ήμουν fan των superheroes της Marvel ή των DC.
Είναι όμως μια σπουδαία ταινία ακόμα και για μένα τον (ας πούμε) ανίδεο.
Με ουσιώδη και όσα χρειάζονται εφέ.
Και τον Jocker-Ledger θαρρείς τραγικά γεννημένο για αυτόν τον ρόλο.
Indiana 4.
Δε θέλω να θυμάμαι τίποτε άλλο από αυτήν την ταινία.
Ούτε καν το μακρινάρι τίτλο της, και αυτόν συνοπτικά.
Της έδωσα πίστωση χρόνου, την δούλεψα στο μυαλό μου, δυστυχώς δε θα ήθελα να την ξαναδώ.
Ποτέ.
Αποδείχθηκε μεγάλη μαλακία ένα sequel με καθυστέρηση 19 ετών.
Και ο πρωτοεμφανιζόμενος μπασταρδάκος του, για πολύ ξυλο!
Sex & the city. (Γελάτε,ε;)
Μόνο για τους πιστούς της τηλεοπτικής σειράς.
Ναι, ήμουν απ’ αυτούς, σας χαλάει;
Ένα χορταστικό επεισόδιο 2 ωρών.
(Ε, τα κολόπαιδα, ακόμα γελάνε…
Πού να δουν και το επόμενο…)
Mamma mia!
Τραγωδία, ίσως το χειρότερο μιούζικαλ που έχω δει ποτέ.
Με μεγαλύτερο μειονέκτημά την πλοκή που στήθηκε γύρω από τα προϋπάρχοντα περιορισμένης στιχουργίας τραγούδια των Abba.
Παπαριές όσα λέγονται περί προβολής της Πατρίδος, Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά στην ταινία.
Μεσόγειος ναι, Ελλάδα όχι.
Απορώ με την Streep, και τον Stellan Skarsgard ενώ ο Brosnan έχει ξανααυτοσαρκαστεί στο Mars Attacks! του Tim Burdon.
Chansons d'amour.
Με αφορμή ένα τραγικό γεγονός, στήνεται ένα μιούζικαλ λίγο γλυκερό αλλά καθ' όλα φρέσκο και έντιμο.
.
Vantage Point (Σημείο Υπεροχής).
Γύρω από μια χιλιομασημένη ιδέα (απόπειρα δολοφονίας προέδρου ΗΠΑ) στήνεται ένα πρωτότυπο σενάριο με 8 διαφορετικές γωνίες-λήψεις του ίδιου γεγονότος, μέσα από τους πρωταγωνιστές του.
Γρήγορο, σύντομο, ευρηματικό, τα χαλάει πολύ λίγο στο τέλος.
Ο,τι πρέπει για καλοκαίρι.
Eνα γενικότερο σχόλιο αναφορικά με το «ένα γενικότερο σχόλιο» του MgP.
Πολλά πράγματα είναι αδιανόητα για το ηλικιακό target group των 8-18.
Ένα από αυτά είναι να πείσεις έναν έφηβο να παρακολουθήσει μία ταινία με την παρέα του, στο «Αριστοτέλειο» ή τον «Έσπερο».
(Τι; Έκλεισε και ο Έσπερος; Τι λες βρε, παιδάκι μου…)
Την παρακολουθώ, την πιτσιρικάδα, όσο μπορώ, αφ’ ενός λόγω του μικρού μου και αφ’ ετέρου λόγω της δουλειάς μου.
Παραξενεύομαι που προτιμούν να παρακολουθήσουν καλοκαιριάτικα το Dark Κnight σε μια αίθουσα των multiplex παρά σε κάποιον θερινό.
Τρελαίνομαι όταν βγάζουν εισιτήριο στις 3 πρώτες σειρές της αίθουσας αντί να περιμένουν 20’ για την επόμενη προβολή.
Κακός εννοούμενος χαβαλές, από ένα κοινό χαλιναγωγημένο όσο δεν πάει.
Έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα σε αυτές τις ηλικίες.
Σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, είναι οι καλύτεροι πελάτες όλων, και οι μόνοι που κυκλοφορούν με easy money στις τσέπες τους προς ακαριαία εξαργύρωση του και ας μην έχουν δουλέψει ούτε για ένα ευρώ από αυτά (λογικό).
Είναι κάτι που συνέβαινε πάντοτε, εκείνο που με προβληματίζει είναι η διαμόρφωση του προφίλ του αυριανού 20άρη, 30άρη και βάλε, που τα χει κάνει όλα σουπερμάρκετ, με σημαιοφόρο την κακογουστιά και την φτήνια της δήθεν πλούσιας, παχιάς μοκέτας του Ster.
Eνα γενικότερο σχόλιο αναφορικά με το «ένα γενικότερο σχόλιο» του MgP.
Πολλά πράγματα είναι αδιανόητα για το ηλικιακό target group των 8-18.
Ένα από αυτά είναι να πείσεις έναν έφηβο να παρακολουθήσει μία ταινία με την παρέα του, στο «Αριστοτέλειο» ή τον «Έσπερο».
(Τι; Έκλεισε και ο Έσπερος; Τι λες βρε, παιδάκι μου…)
Την παρακολουθώ, την πιτσιρικάδα, όσο μπορώ, αφ’ ενός λόγω του μικρού μου και αφ’ ετέρου λόγω της δουλειάς μου.
Παραξενεύομαι που προτιμούν να παρακολουθήσουν καλοκαιριάτικα το Dark Κnight σε μια αίθουσα των multiplex παρά σε κάποιον θερινό.
Τρελαίνομαι όταν βγάζουν εισιτήριο στις 3 πρώτες σειρές της αίθουσας αντί να περιμένουν 20’ για την επόμενη προβολή.
Κακός εννοούμενος χαβαλές, από ένα κοινό χαλιναγωγημένο όσο δεν πάει.
Έχουν πέσει όλοι με τα μούτρα σε αυτές τις ηλικίες.
Σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, είναι οι καλύτεροι πελάτες όλων, και οι μόνοι που κυκλοφορούν με easy money στις τσέπες τους προς ακαριαία εξαργύρωση του και ας μην έχουν δουλέψει ούτε για ένα ευρώ από αυτά (λογικό).
Είναι κάτι που συνέβαινε πάντοτε, εκείνο που με προβληματίζει είναι η διαμόρφωση του προφίλ του αυριανού 20άρη, 30άρη και βάλε, που τα χει κάνει όλα σουπερμάρκετ, με σημαιοφόρο την κακογουστιά και την φτήνια της δήθεν πλούσιας, παχιάς μοκέτας του Ster.
9 σχόλια:
Το 'the apartment' είναι μια εξαιρετική και ιδιοφυή ταινία, πάνω στην λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στο μελοδραματικό ψυχόδραμα και την κωμωδία. Είναι μια εντελώς Yiddish γραφή η οποία είναι και η βάση του Woody Allen. Απλά χάνει αρκετά στην μετάφραση. Άντε να δεις τη διαφορά του 'να είσαι άντρας' με το 'be a mensch' που λέει ο ψυχίατρος στον Lemmon.
Το Klute δεν το έχω δει αλλά θα το βάλω στην ουρά.
Όχι ρε και sex and the city! Απωθημένο τις γυναικείες τσάντες και τα παπούτσια έχεις ;-)
Εκανα μια μικρή προσθήκη στην αρχική ανάρτηση.
Αφορά την τελευταία ταινία της λίστας μου, την οποία και δεν είχα συμπεριλάβει.
¨"Τον καιρό που δεν χρειαζόταν να ακούσεις πορδή για να γελάσεις."
Σωστο!!!! οσο σωστη και η περιγραφη του Μαυρικιου.
μια ταινια τοσο μεγαλειωδως απλη, χωρις εφε, χωρις κωλους και βυζια, χωρις σκηνικα περιεργα, χωρις ηλιθιες γκριματσες τυπου Ben Stiller, χωρις χωρις......
Οσο για τη νεα γενια, μεγαλωνει με computer,playstation, internet, i-pod και γενικα αποκλεισμενοι γυρω απο μηχανηματα χωρις σημαντικη επικοινωνια, χωρις κρυφτο, κυνηγητο ή τσανταλινα μανταλινα, χωρις "Ωραια", χωρις θερινους κινηματογραφους και σε μια εποχη που δεν υπαρχει πιοτητα πουθενα. Μια και η αφορμη ο κινηματογραφος, βλεπουμε ολοι τι παραγωγες γινονται, πως καποια μικρα διαμαντια χανονται, ειτε στη διακινηση ειτε σε μικρες οχι-Multiplex αιθουσες. Ακομη και εμεις πρεπει να ψαχτουμε σε εντυπο και ηλεκτρονικο τυπο να τα ανακαλυψουμε.
Μεγαλη συζητηση.....
Sskape, η αλήθεια είναι οτι και οι δικοί μας γονείς ανησυχούσαν όταν ταϊζαμε δεκάρικα τον Crazy Climber και το Bomb Jack (η επιλογή των τίτλων δεν είναι τυχαία) στην Καστριτσίου ή στου Καρακατσάνη -καλή του ώρα- στην Προξ.Κορομηλά.
Άσε τη δισκοπάθεια που μπορούσε να αποκομίσει ο Τουμπέλης εάν προσγειωνόταν πάνω του κανένας Ρώμας κατά τη διάρκεια της τσανταλίνας.
Μπορεί η "Ωραία" να έγινε Freggio, και το Sammy's "157" όμως το σημείο συνάντησης δεν άλλαξε.
Και η ποιότητα βρίσκεται ακόμα εκεί έξω (όπως και οι λιγοστοί πια θερινοί, αλλά είναι εκεί) απλά είναι δυσκολότερο να την εντοπίσεις.
Ακόμα και τα έντυπα και ο ηλεκτρονικός Τύπος, δεν είναι βέβαιο οτι θα σε βοηθήσουν.
Έμαθα να πληροφορούμαι το καλό, από ανθρώπους των οποίων τη γνώμη έχω σε εκτίμηση.
Ενα, απλό είναι η αλήθεια, παράδειγμα.
Αυτό το καλοκαίρι παίζονται σχεδόν παράλληλα δύο απίστευτης ομορφιάς έργα του Ευριπίδη.
Σε παραγωγή του ΚΘΒΕ και σκηνοθεσία Σκοπιανού (παρακαλώ) με 37 χρόνια στο κουρμπέτι (ξανά, παρακαλώ), ο συγκλονιστικός "Ορέστης".
Και η "Ελένη" σε σκηνοθεσία κάποιου... Θοδωρή Αθερίδη και όλο το γνωστό θίασο επί σκηνής (Καρύδη, Καπουτζίδου etc.)
Και οι δύο παραστάσεις ανέβηκαν επί τρεις βραδιές στο θέατρο δάσους.
Η πρώτη, δεν είχε, στην πρεμιέρα της ούτε πεντακόσιους θεατές.
Η άλλη (του Αθερίδη) είχε επί 3 μέρες σχεδόν sold-out.
Λοιπόν;
Τι να συμπεράνουμε τώρα, που θα΄λεγε και ο Νάτσιος;
@chitis. Μην είσαι ισοπεδωτικός για τα ηλεκτρονικά μέσα. Πάντα χρειαζόμαστε πληροφορίες και υλικό. Δεν είναι λύση το "Έμαθα να πληροφορούμαι το καλό, από ανθρώπους των οποίων τη γνώμη έχω σε εκτίμηση". Δηλαδή οι περισσότεροι που δεν είναι εύκολο στον κύκλο τους να βρουν τέτοιους ανθρώπους τι θα κάνουν? Άσε που μετά πάμε στο "η κότα έκανε το αυγό" πρόβλημα, γιατί οι "σοφοί" που συμβουλεύεσαι που νομίζεις βρίσκουν τις πληροφορίες τους?
Συμφωνω με το Μαυρικιο στο σχολιο του για την ευρεση της πληροφοριας γενικα.
Ολα αυτα, τα επιτευγματα της τεχνολογιας, που εγραψα σε προηγουμενο σχολιο, ειναι συμμαχοι μας αρκει να μην προσκολληθουμε και αρχισουμε να ζουμε πιο πολυ με αυτα απο οτι με τους ανθρωπους μας. Να μην αποξενωθουμε απο τη χρηση τους. Ακομη και τη γνωμη που εμπιστευομαστε η τεχνολογια σου δινει τη δυνατοτητα να τη βρεις πιο ευκολα απο οτι αλλες εποχες
Παρεξήγηση.
Παρακαλώ διαβάζετε προσεκτικά.
Είτε για να διαφωνήσετε, είτε για να συμφωνήσετε με... τους διαφωνούντες.
Το "δεν είναι βέβαιο οτι θα σε βοηθήσουν" δεν είναι ισοπεδωτικό.
Αυτό έγραψα.
Ισοπεδωτικό είναι το "είναι βέβαιο οτι δε θα σε βοηθήσουν".
Αυτό, από κάποιον που εμπιστεύεται τη γνώμη όλων των μέσων, γραπτών, ηλεκτρονικών, ζώντων, σοφών και "σοφών".
@chitis. OK, σημειολογικά είναι ξεκάθαρο τι εννοούμε όλοι. Μου φαίνεται ότι το σχόλιο σου για τα ηλ/κα μέσα πήγαινε περισσότερο στα "κατευθυνόμενα" μέσα που σαλαγάνε την αγέλη. Αυτά όμως δεν χαρακτηρίζονται από το είδος μετάδοσης αλλά από την ομάδα που τα κατευθύνει. Θέμα για άλλο post.
Δημοσίευση σχολίου